Nieuwe muziek – beluister de albums van de week: Derya Yildirim & Grup Şimşek, Helena Casella en meer

Knack Focus selecteert de platen die u niet mag missen. Deze week nieuwe muziek van: Derya Yildirim & Grup Şimşek, Helena Casella, Ichiko Aoba, Vic Willems, The Tubs, Moreish Idols en Alabaster DePlume.

Derya Yildirim & Grup Şimşek stomen in een Turks bad met flowerpower

Toen Derya Yildirim, een zangeres en multi-instrumentaliste van Turkse komaf, voor het eerst de Franse toetsenist Axel Oliveres en bassist Antonin Le Gargasson ontmoette in haar thuisstad Hamburg, sprak Yildirim geen Frans of Engels, en het tweetal geen Turks of Duits. Maar muzikaal deelden ze een gemeenschappelijke taal: de Anatolische folk die artiesten als Bariş Manço, Erkin Koray en Selda Bağcan in de seventies aanvulden met psychedelische rock. Samen met drumster Helen Wells (oorspronkelijk uit Zuid-Afrika) vormen ze Derya Yildirim & Grup Şimşek. Terwijl Altin Gün, ook een band met oud-Anatolische invloeden, op hun laatste releases de kaart van synthpop en disco trekt, ging Derya Yildirim & Grup Şimşek stomen in een klankbad geparfumeerd met flowerpower en de ebbenhouten soul van Stax. Een bijzonder aroma. (Jonas Boel)

De Belgisch-Braziliaanse Helena Casella onderscheidt zich met matuur debuutalbum

Het moet niet meevallen om als nieuwkomer op de immense markt van de r&b, jazz en neosoul aandacht te trekken. Kunnen pakweg Jelisa, Kymara, Gaidaa, Adja of Nia (die van de Freefall-ep van vorig jaar) wel nog het kraam van een Helena naast zich dulden? U zult alvast geen bezwaar aantekenen eenmaal u het debuut van deze Belgisch-Braziliaanse componiste en zangeres heeft gehoord. Hoewel Helena Casella bovengenoemde genres volgens het boekje aaneenrijgt, voegt ze er naast wolkjes klassiek, funk of psychedelica bovenal veel maturiteit aan toe. Ook Casella’s innemende stem en veel dynamiek in songstructuren en spel duwen Pit of Impressions mooi boven het maaiveld uit. Aanbevolen. (Kurt Blondeel)

Ichiko Aobo klinkt als de mystieke droomwereld van Guillermo del Toro

Caroline Polachek is fan, net als Brian Eno. Toen ze het voorprogramma van Weyes Blood speelde, kreeg ze elke zaal muisstil, als we Twitter en Reddit mogen geloven. De Japanse folkartieste Ichiko Aoba won massaal zieltjes sinds haar vorige album Windswept Adan (2021), en we snappen waarom. Luisteren naar Luminescent Creatures is als gekatapulteerd worden naar een mystieke, fluïde droomwereld waar Guillermo del Toro het scenario nog bij moet schrijven. Lichtjes desoriënterend maar vooral betoverend, hoe Aoba (in het Japans, voor alle duidelijkheid) met stem, gitaar, toetsen en subtiele samples haar dimensie afbakent. Ga op ontdekking. Op 25 maart in De Roma, bijvoorbeeld. (Jonas Boel)

Op zijn derde plaat klink Vic Willems meer als James Blake dan James Taylor

Opgroeien is leren omgaan met wegvallende zekerheden, ondervond de Nederlandse singer-songwriter Vic Willems. Een gestrande relatie, zijn overleden moeder of aanvallen van zelftwijfel: het had weer een resem vertrouwde mijmerliedjes kunnen opleveren op een knus bedje van singer-songwriterpop en folktronica. Bijzonder aan Willems’ derde plaat Meester van niks is evenwel hoe scherp de muziek die mentale reset mee uitdrukt. De Rotterdamse producer Rijnbaart lardeert de nog steeds bezadigde songs met krasse electronica en stemvervorming. Zo positioneert Vic Willems – die poëtisch maar niet wollig schrijft – zich dichter bij James Blake dan bij James Taylor. (Kurt Blondeel)

Richard Thompson en Bob Mould fungeren als geestelijke vaders van The Tubs

Uit het zogeheten Gob Nation-collectief, een bende Welshe muzikanten die in Londen wonen, ontspringt kort na de prima plaat van Ex-Voïd nu de tweede van The Tubs. Gemeenschappelijke leden maken de gelijkenissen tussen beide bands frappant, al draait het bij The Tubs om voorman Owen Williams, een man die in Richard Thompson en Bob Mould twee geestelijke vaders heeft. Luister maar naar het folky jengelende en tegelijk snedig weemoedige gitaargeluid waarmee hij zichzelf met sardonisch genoegen als een onbetrouwbare minnaar of klootzak neerzet. En dan moet u Strange, zijn effectief aparte kijk op de zelfdoding van zijn moeder (de vrouw op de hoes), nog horen. Niettemin: onweerstaanbaar. (Kurt Blondeel)

Moreish Idols: tussen melodieuze elegantie en existentiële weemoed

Alsof het gehoor geeft aan een algemeen maar onuitgesproken verlangen naar een groep die nét dat tikje minder grillig is dan Squid of Black Midi, wipt het Engelse kwintet Moreish Idols het postpunktoneel op. Hoewel deze band niet veel minder genrefluïde is – psychedelica, jazz, folk, indierock: het gaat allemaal in de blender onder het ervaren oog van Speedy Wunderground-producer Dan Carey – verlopen de overgangen geleidelijker en krijgen melodieuze elegantie en existentiële weemoed een prominente plek. Toch briest dit veelkantige debuut ook geregeld: het luimige Dream Pixel raast almaar onstuimiger tot het in een donkere tunnel ontspoort. (Kurt Blondeel)

Andermaal steken DePlume en zijn sax de luisteraar een hart onder de riem

‘Everybody knows how to smile’, prevelt Alabaster DePlume op zijn nieuwe album, omgeven door een harmonieus engelenkoor en zachte akoestische gitaar. ‘Everybody knows how to cry’, klinkt het even verder in Invincibility, over de aangeboren kracht van lichaam en geest om zichzelf te helen. Triomfantelijke orkestraties tillen Prayer for My Sovereign Dignity mee naar zijn these van zelfkennis en wilskracht. De titel van Thank You My Pain is een mantra dat samen met het begeleidende, strompelende ritme openbloeit in een glinsterende hymne. Andermaal steken DePlume en zijn sax de luisteraar een hart onder de riem. En dat is welgekomen. (Jonas Boel)