Nieuwe muziek – beluister de albums van de week: Bon Iver, Valerie June en meer

Bon Iver heeft de lente geroken op de verrassend sexy plaat ‘Sable Fable’

★★★★

Bon Iver – Sable Fable
Genre: Rock/pop
Label: Jagjaguwar

Een oefening: wat zijn de drie dingen waar u spontaan aan denkt, bij het lezen van de naam Bon Iver? Een winters bos, misschien, zoals op de cover van debuut For Emma, Forever Ago (2008)? De wollen muts en de baard van Justin Vernon? Cryptische songtitels genre 29 #Strafford APTS, zoals op het met tegendraadse electronica gesaboteerde 22, A Million (2016)? De kans lijkt ons hoe dan ook gering dat het de titel boven deze recensie is. En toch is dat hoe Vernon zelf – na een zoveelste identiteitscrisis – de openbaring van zijn vijfde album Sable Fable omschrijft, in The New York Times: ‘Hey, we don’t got much time to live — let’s be sexy’. Justin Vernon ging herbronnen in Los Angeles, en schudde er behalve een nicotineverslaving ook zijn oude, intrieste zelf af. Het zomert zowaar op le nouveau Bon Iver.(Jonas Boel)

Lees hier de volledige recensie.

De nieuwe Valerie June knettert, zalft en beroert

★★★½

Valerie June – Owl, Omens, and Oracles
Genre: Indiepop
Label: Bella Union

Want ons betreft een grote afwezige op Cowboy Carter, het countryalbum van Beyoncé: Valerie June uit Tennessee, die sinds haar door Dan Auerbach geproducete debuut Pushing against the Stone (2013) excelleert in countrysoul, bluegrass, en mystieke americana. Een mengelmoes waarin June tegelijk kinderlijke verwondering en de wijsheid van een priesteres weet te injecteren. Deze keer via zwiepende, spectoriaanse meidenpop (M. Ward kent zijn productietrucs), fleurige kampvuurdeuntjes als Sweet Things Just for You (met Norah Jones als backing), de ingetogen, a capella gospel van Calling My Spirit, en New Orleans-ambiance in Love Me Any Ole Way. Het knettert, het zalft, het beroert. (Jonas Boel)

Dit postume debuut klinkt als existentiële zwaarte die op een jeugdig kussen valt

★★★★

Nell Smith – Anxious
Genre: Indiepop
Label: Bella Union

Intriest, maar het is niet anders: Anxious is het postume debuut van de veelbelovende Canadese artieste Nell Smith, die vorig jaar op haar 17e het leven liet in een auto-ongeluk. Wayne Coyne van Flaming Lips ontdekte haar talent en maande haar aan een plaat vol covers van Nick Cave op te nemen (Where the Viaduct Looms uit 2021), waarna die op zijn beurt fan werd. Uw beurt nu, want ook los van de tragische context is het bijzonder om Smith haar jeugdige inschattingen van verlies, angst, liefde en vriendschap te horen oplossen in zacht bruisende psychpop en ongekunstelde singer-songwriterindie. Prille existentiële zwaarte die op een kussen van jeugdige zorgeloosheid valt, zo klinkt Anxious. (Kurt Blondeel)

L.A. Witch doet denken aan Death Valley Girls, maar dan dromeriger

★★★½

L.A. Witch – DOGGOD
Genre: Postpunk/gothic
Label: Suicide Squeeze

Daar is de lente, daar is de zon, maar hoe moet het vleermuizensegment van het popwezen zich daarbij voelen? De drie Californische jongedames van L.A. Witch, hier aan hun derde lp toe, aarden van nature in een omineus klimaat. Hun schemerige postpunkwave à la prille The Cure, Bauhaus of Joy Division blijft daardoor vrij puntig, terwijl ze hun gothicneigingen paren aan een nuchter garagegeluid (leuk orgeltje soms op de achtergrond). Denk aan Death Valley Girls – doen, heel af en toe – maar dan dromeriger en psychedelischer. Zangeres-gitariste Sade Sanchez zingt haar bedenkingen over de onderdrukking van de vrouw bovendien veeleer zwoel, zoals Hope Sandoval van Mazzy Star dat zou doen. Tof! (Kurt Blondeel)

Het enige wat op het snedige ‘Open for Business’ moeilijk is, is je vervelen

★★★★

Unfinished Business – Open for Business
Genre: Jazz/fusion
Label: WasteMyRecords

De leden van jazzcombo Unfinished Business ontmoetten elkaar aan het Antwerpse conservatorium maar voelen geen impuls om daarmee te koop te lopen. Níét kiezen voor de rechte of snelste weg is wat jazz jazz maakt, maar voor het kwintet sluit dat compact spel niet uit. Zo werkt het de instrumentale composities van trompettist Seba Colson met veel energie en evenwichtsbesef uit, in afwisselend gierende, groovende of bezinnende passages die ten dienste staan van de dynamiek, en daarbij al eens rock of funk inhaleren. Ook het soleren – op trompet, elektrische gitaar en dito piano – gebeurt met meer zwier dan ernst. Het enige wat op dit snedige debuut moeilijk is, is je vervelen. (Kurt Blondeel)

Gentenaar Delvaux. laat minder spielerei horen op zijn debuutplaat

★★★

Delvaux. – The Last Mexican
Genre: Pop Noir
Label: Garden View

De Gentse multi-instrumentalist Bram Delvaux tast zich al sinds een eerste ep in 2013 een weg doorheen donkere, experimentele ambientpop met een hang naar Brian Eno en Duitse seventies-avant-garde. Dankzij een overkoepelende nachtelijke ambiance laat zijn debuutlangspeler minder spielerei horen. Met zijn filmische grandeur zuigt het instrumentale titelnummer je moeiteloos de plaat in. Ook rond een sober tikkend bossanova-ritme, dat meedrijft op synthwolken, of een uitgebeende interpretatie van Steve Lacy’s psychedelische gitaarsoul, maakt Delvaux. intrigerende songs. Al doorzie je ook snel wanneer hij een mager idee met een gezwollen zangpartij of gebakken Pink Floyd-lucht probeert te verdoezelen. (Kurt Blondeel)

Saba maakte een feelgood rapalbum voor dystopische tijden

★★★½

Saba & No ID – From the Private Collection of Saba and No ID
Genre: Hiphop
Label: From the Private Collection

Moet er nog een feelgood rapalbum zijn? Antigif voor de dystopische nieuwsstroom die ons dagelijks bereikt vanuit de VS? Zodra Saba in Every Painting Has a Price zijn interpolatie van You’re All I Need to Get By inzet, de Motownklassieker van Marvin Gaye en Tammi Terrell, weet je weer dat er achter elke grijze wolk een warme gloed schuilt. No ID is de producer uit Chicago die midden de noughties aan successen van Kanye West en Jay-Z schaafde, en Vince Staples lanceerde. Saba is zijn stadsgenoot met een ontspannen flow die vlot gedijt in zowel nostalgische boom bap als warmbloedige neosoul. Onder meer Madison McFerrin en Raphael Saadiq leuken mee de boel op.  (Jonas Boel)

Vrouwen aan het roer op ‘Forever Howlong’ van Black Country, New Road

★★★½

Black Country, New Road – Forever Howlong
Genre: Artrock/folk
Label: Ninja Tune

Vier dagen voor de release van hun tweede lp, Ants from Up There (2022), hield de frontman van Black Country, New Road het wegens mentale problemen voor bekeken. Een beroerde timing, want die eerste Amerikaanse tour moest worden geschrapt. Toch wisten de andere zes leden van de groep uit Cambridge (inmiddels Londen) dat Wood er ooit de brui aan zou geven. Reden waarom ze zonder hem al een handvol songs in de steigers hadden gezet. Die nummers, samen met materiaal geschreven na Woods adieu, vonden hun weg naar een compleet nieuwe liveset. De registratie Live at Bush Hall (2023) was een even kras als grillig statement van veerkracht, saamhorigheid en inspiratie, waarbij bassiste Tyler Hyde, toetseniste May Kershaw en saxofonist Lewis Evans aan de microfoon postvatten. Er is meer nodig om Black Country, New Road van de wijs te brengen. (Kurt Blondeel)

Lees hier de volledige recensie.

Weg plafond, Σtella staat op de kaart

★★★

Σtella -Adagio
Genre: Pop
Label: Sub Pop

Turend over de Egeïsche Zee droomt Stella Chronopoulou al jaren van een internationale doorbraak. Met de naar Angelsaksisch model geboetseerde synthpop op haar drie albums heeft ze het plafond van de indiescene in en rond Athene bereikt. In 2022 brengt Sub Pop redding, met hun release van Up and Away, een album waarop Σtella voor het eerst luit en citer gebruikt. Daar zit een les in, dacht ze. Op Adagio zijn Ta vimata en de mystieke funk van Omorfo mou de eerste songs die ze in het Grieks zingt, en horen we bossanova-tierlantijntjes in de titeltrack. De lofi-lounge van Can I Say is een liefdesliedje voor een gepikte fiets, Caravan is Barry White à la Méditerranée. Weg plafond, Σtella staat op de kaart. (Jonas Boel)

We danken David Byrne op onze blote knietjes voor deze gospelplaat

★★★★

Annie & The Caldwells – Can’t Lose My (Soul)
Genre: Gospel/soul
Label: Luaka Bop

It’s a family affair: Annie Brown Caldwell uit West Point, Mississippi, zong al vijftig jaar gospel met haar broers (in de Staples Jr. Singers), voor ze besloot om dochters, zonen en halve trouwboek te betrekken in haar muzikale queeste naar verlossing en extase. We danken David Byrne op onze blote knietjes om via zijn label Luaka Bop licht te schijnen op dit aanbiddelijke huishouden. Een klok van een stem, die Annie, en haar kudde Caldwells swingt met de klepel, tussen de hitsige discofunk van Chaka Khan en de southern soul van Al Green of Etta James. Producer Ahmed Gallab (alias Sinkane) liet de band lopen en plukte de gezegende chemie zomaar live uit de lucht. Zalig. (Jonas Boel)

Serebii vlijt zich tussen Kings of Convenience en de soul van Nick Hakim

★★★

Serebii – Dime
Genre: Folkpop
Label: Innovative Leisure

Instrumentale, tot liedjes veredelde soundscapes genre Gold Panda of Bibio, zoals op zijn debuut, Inside (2023), bleken niet uitdagend genoeg voor Callum Mower. Bij de enkele songs waarop de Nieuw-Zeelander toen zijn fragiele falset liet doorschemeren voelde hij zich al enigszins in zijn blootje, en nu gaat de broek helemaal naar beneden op Dime. Het resultaat mag er zijn: broos en zacht paradeert Mower door het semiakoestische kader. Stekels ontwijkt hij met filmische flair, waardoor luisterpareltjes als Goji, Telling Lies en Might as Well Be Watching zich ergens tussen het Scandinavische minimalisme van Kings of Convenience en de benevelde soul van Nick Hakim vlijen. (Jonas Boel)

Desire cruist ‘s nachts nog altijd langs nostalgisch neonlicht

★★★

Desire – Games People Play
Genre: Synthpop/Disco Noir
Label: Italians Do It Better

Veertien jaar na de film Drive, waarvoor ze de song Under Your Spell doneerden, cruisen Johnny Jewel (Chromatics) en Megan Louise ’s nachts nog altijd langs nostalgisch neonlicht. Het gaat hier back to the future met romantische eighties-visioenen, together in electric dreams vol disco noir. Hier en daar verraden wat housetrucjes dat Desire de afgelopen jaren met de Detroitse producer Omar S heeft gekonkelfoesd. Wild zult u niet worden van de kopie van Madonna’s Vogue die Drama Queen heet. Dan deugt die smach­tende cover van Taylor Daynes Tell It to My Heart een stuk meer. Games People Play biedt leuke genreoefeningen, al vreet de lange speelduur – 71 minuten – wel wat charme weg. (Kurt Blondeel)

De dubsfeertjes van Greentea Peng mochten grimmiger

★★½

Greentea Peng – Tell Dem It’s Sunny
Genre: Roots/neosoul
Label: AWAL

In 2022, een jaar nadat ze bevallen was van haar debuutelpee, bracht Aria Wells, alias Greentea Peng, een kind ter wereld. ‘It was the death of many parts of me’, zegt ze over de geboorte. Was Man Made (2021) een verzameling spirituele verzetsverzen, geïnspireerd door de vibraties op het platteland en toverpaddenstoelen, dan is de boodschap van deze opvolger: voor zonneschijn moet je wel degelijk door de regen. Minder naïef, ‘real human shit’, volgens Wells. De dubsfeertjes mochten dus wat grimmiger, er wordt triphop opgevist uit modderige sloten, en er worden scheurende gitaren geleend bij de Londense postpunkburen. Leftfield, Massive Attack? Lang geleden dat we die referenties nog eens afstoften. (Jonas Boel)

Perfume Genius verbaast nauwelijks nog op ‘Glory’

★★★

Perfume Genius – Glory
Genre: artpop
Label: Matador

Je wist al van bij Mike Hadreas’ debuut als gepijnigde, frêle maar ongegeneerd vranke zanger-songschrijver dat hij minstens een handvol sterke platen in zich had. Maar dat hij de kaap van zeven zou ronden zonder ooit een creatieve inzinking te krijgen, is een aardige verrassing. Vijftien jaar na Learning blijft muziek voor Hadreas een edele vorm van therapie, al verbaast hij op Glory nog nauwelijks. Na het vooraan gerangschikte No Front Teeth, een duet met Aldous Harding dat van mistige countryballade nogal bruusk in zinderende alt-rock openbarst, doen sommige ijle melodieën en arrangementen, en de al bij al geringe meerwaarde van samenspelen met een band, je duim soms boven de skiptoets cirkelen. (Kurt Blondeel)

Op ‘Dan’s Boogie’ is Destroyer nog steeds een romantische ziel

★★★★

Destroyer – Dan’s Boogie
Genre: Artrock
Label: Merge

Op de tijdlijn der songschrijvers bewandelt Dan Bejar het pad van de sardonische humor, schilderachtige tableaus, excentrieke, existentiële flair en eigenzinnige grandeur, achter Bill Callahan en voor Father John Misty. Bejar is de meest cryptische van de drie, en sinds semidoorbraak Kaputt (2011) kleurt de Canadees zijn songs met een klankpalet dat in afwisselende klemtonen zowel synthpop uit de eighties als de standards van Frank Sinatra, zowel indie- en softrock als orkestrale kamerpop bevat. Dan’s Boogie, samengevat.  (Jonas Boel)

Lees hier de volledige recensie.

De Drive My Car-componiste maakte een grillige maar gemoedelijke plaat

★★★★

Eiko Ishibashi – Antigone
Genre: Avant-pop
Label: Drag City

Cinefielen herkennen Eiko Ishibashi als componist van de soundtrack van Drive My Car van Ryusuke Hamaguchi, in 2022 bekroond met een Oscar voor beste internationale film. In thuisland Japan kennen ze Ishibashi al bijna twintig jaar als een songschrijver die buiten de lijntjes kleurt, een multi-instrumentalist die vlot tussen pop en avant-garde hinkelt. Zo ook op Antigone, haar eerste album met tekst en zang sinds 2018. Na een symfonische intro ontvouwt zich een even grillig als gemoedelijk kabbelend parcours langs fusion jazz, folk- en droompop en postrocksoundscapes, om de lus rond te maken met een orkestrale finale. Manlief Jim O’Rourke, ook zo’n muzikale alleskunner, stak verschillende handjes toe. (Jonas Boel)

Cactus Lee doet aan tedere americana in aandoenlijke melodieën

★★★★

Cactus Lee – Cactus Lee
Genre: Americana
Label: Western Vinyl

De zesde plaat van de Texaanse zanger-gitarist Kevin Dehan en zijn groep Cactus Lee is nog maar de eerste die ons ter ore komt, maar we kunnen er wel meteen Humphrey Bogarts meest memorabele filmquote voor hanteren: ‘I think this is the beginning of a beautiful friendship’. Cactus Lee doet aan tedere americana in aandoenlijke melodieën met een soepele tred. Zo lijken de meeste songs een highway op te glijden, in een weemoedige gloed de allesvergevende avondzon tegemoet. Met accordeon en conga’s kun je veel richtingen uit en niet zelden de foute, maar hier lijkt elke klank volkomen op zijn plaats, in balans met bucolische thema’s zoals wanderlust en vaderliefde. Aanbevolen. (Kurt Blondeel)

De mediterrane roots van Cellini schemeren door op zijn debuut

★★½

Cellini – Anemoia
Genre: Dance
Label: Cycle Four

De Limburger Gianmarco Cellini draaide al dj-sets in de Boiler Room van Pukkelpop en op Tomorrowland. Evengoed ging hij voor het project Eyes of Another in zee met leden van Amenra. Drie jaar geleden op het Core-festival schotelde hij bezoekers behalve beats ook artisanale pizza’s voor, op grootmoeders wijze. De mediterrane roots van deze koolmijnkleinzoon schemeren ook door op zijn langspeeldebuut. In het veelvuldige gebruik van analoge percussie, in de zwoele ritmiek en de creatieve, vocale samples in la lingua di Dante. Doen het verder ook gewoon in de taal van Shakespeare: de Ghanees-Belgische Amaea Rae (bekend van de soundtrack van Putain) in de opzwepende single Walk On By, en Tsar B, in de tranceballade Little Prince. (Jonas Boel)

Het Limburgse Heisa kapt zich een weg door Tool, Black Midi en Shellac

★★½

Heisa – Trois
Genre: Mathrock/noisepunk
Label: Labelman

Heisa ⟨de ~  (m.)⟩ drukte, gedoe, rompslomp. Zo staat het op de site van Van Dale en die duiding vat perfect ons oordeel over het derde grote statement van de gelijknamige Limburgse band. De drie heren tieren en kappen zich een weg doorheen de ruwe brokken Tool, Black Midi en Shellac die ze in hun repetitiekot lieten uitkieperen. De resultaten slingeren van majestueuze, seismologisch waarneembare mathrockgrooves naar holle, bombastische noisepunk (verplaats de adjectieven in die zin en het klopt ook). Een ouderwets twijfelgeval dus, al verdient de groep wel punten met de clevere opbouw van songs zoals Starting to Think I’m Pretty of Shifting. (Kurt Blondeel)

Cunninghams vingertoppenspel loont geregeld op zijn anti-AI-plaat

★★★

Charlie Cunningham – In Light
Genre: Singer-songwriter
Label: Kartel

Wat de bioboer is voor uw bloemkool en wortelen, is de Britse singer-songwriter Charlie Cunningham op het veld van de indiefolk: een mens die boven alles waarde hecht aan ambacht. Enkele jaren flamenco studeren in Spanje heeft zijn tokkelstijl niet zozeer vlammend en percussief als wel tactiel en zuiver gemaakt. Cunninghams intieme vingertoppenspel – dat hij overigens ook al eens aan de piano etaleert – loont geregeld op In Light, een anti-AI-plaat met menselijkheid en fragiliteit als pijlers. Goedhartig werk dus, voor zij die een warm dekentje waarderen of de edele eenvoud van een houtskooltekening appreciëren. Al vraag je je ook af hoe bijvoorbeeld Villagers deze kale schetsen zou opfleuren. (Kurt Blondeel)

Yukimi: Fluwelen soberheid met een druppel jazz en streep Lianne La Havas

★★★½

Yukimi – For You
Genre: Electrosoul/pop
Label: Ninja Tune

Goed nieuws voor wie bij het wachten op nieuwe signalen van Solange slechts deels verademt bij de eveneens alle ballast losknippende Eddie Chacon. Ook Yukimi Nagano, al sinds de jaren negentig zangeres van de Zweedse popband Little Dragon, zet op haar solodebuut soul en r&b op een laag elektronisch pitje, maar met een vrouwelijke flair waar u misschien naar snakt. Zonder de vocale krullen waarmee zoveel popluitjes (m/v/x) vandaag hun kopzorgen een kunstige draai geven, moedigt Yukimi behoud van innerlijk evenwicht in donkere tijden aan. De fluwelen soberheid is met een druppel jazz en een streep Lianne La Havas (ook fysiek, in het duet Stream of Consciousness) best gevarieerd. (Kurt Blondeel)

‘Het Vermoeden’ van Fulco zit vol zelfbespiegeling en vindingrijke songs

★★★★

Fulco – Het Vermoeden
Genre: Pop/singer-songwriter
Label: Rockoco

Misschien herinnert u zich nog hoe de jonge Fulco Ottervanger met de groep Marvelas Something in 2010 tegelijkertijd drie totaal verschillende platen uitbracht. Dat hij nog steeds huiverig is om in een hoekje te worden geduwd, blijkt uit zijn simultane lidmaatschap van De Beren Gieren, BeraadGeslagen en Stadt, bands waarin hij jazz, electro en rock buiten hun oevers laat treden. Zelfs toen de ongedurige multi-instrumentalist in 2019 zowaar een Nederlandstalige popplaat uitbracht – want zo kon je Fulco noemen – was die niet geheel vrij van tics. Om maar te zeggen dat de klare lijnen die Fulco Ottervanger op zijn tweede solowerk Het vermoeden uittekent een lange voorgeschiedenis hebben. Met een meesterlijk gevoel voor beperking serveert hij vrij eenvoudige songs met veel melodische weelde en lenige structuren die vanaf de eerste beluistering bijblijven. (Kurt Blondeel)

Lees hier de volledige recensie.

Clipping. klinkt als Public Enemy in een kooigevecht met The Prodigy

★★★

Clipping. – Dead Channel Sky
Genre: Hiphop
Label: Sup Pop

‘I’m the only and only… I’m the one and only…’ Jawel, dat is Dominator, die vette, Hollandse raveklassieker uit 1991 van Human Resource, die gesampled wordt in de openingstrack van Dead Channel Sky. Het in LA gebaseerde Clipping is dan ook een hiphoptrio als geen ander. Change the Channel klinkt als Public Enemy in een kooigevecht met The Prodigy. De beat in Scams lijkt afkomstig van een defecte floppydisk die LL Cool J in een oude Macintosh heeft laten zitten. Cyberpunk hand in hand met old school electro, radicale horrorcore geïnfecteerd met musique concrète, bij Clipping is het dagelijkse kost. Toch is Dead Channel Sky hun meest verteerbare album tot nu toe. Af en toe kan je er zelfs op dansen. (Jonas Boel)

Bianca Steck: een debuut met het elan van een klassieker

★★★★

Bianca Steck – The Joy of Coincidences
Genre: Folkpop
Label: Unday

Elke plaat heeft haar scharniermoment, het ogenblik waarop het luikje opent waardoor de serotonine begint de stromen en de aandacht geprikkeld blijft. Op The Joy of Coincidences van Bianca Steck heb je ze uit te kiezen. De cello die de tweede strofe van I Dream of an Island subtiel onderschrijft, bijvoorbeeld. Wedden dat Kim Deal stikjaloers zou zijn op deze song? Het bruggetje met de flügelhorn in Do I Know Myself at All, de door strijkers ingevulde adempauze, één minuut ver op Maybe We Danced: het zijn spikkeltjes extra glans op de parels van songs die Steck geschreven heeft, en die haar debuut het elan van een toekomstige klassieker geven.  (Jonas Boel)

Marble Sounds blijft een kei in het verzoenen van feelgood en weemoed

★★★½

Marble Sounds – Core Memory
Genre: Indiepop
Label: Mayway
Zoals sommige lui het weer voor een heel jaar durven te voorspellen, zo wist de Marble Sounds-fan al sinds de titelloze lp uit 2022 dat de opvolger weer iets anders dan serene kamerpop zou bevatten. Het is Pieter Van Dessels gebruikelijke reactie op wat voorafging, maar hij heeft ze nog nooit zo dik aangezet als nu op Core Memory, dat baadt in een brede stadionproductie met pophooks, synth-arpeggio’s en rockdrums. Er is ook één flirt met electrodisco, en een voorzichtige toenadering tot trapbeats die weinig meerwaarde biedt. Al hinkt deze zesde Marble Sounds wat te veel op verschillende gedachten, Van Dessel blijft een kei in het verzoenen van feelgood en weemoed. (Kurt Blondeel)

Sir Woman: een warme melange van seventiessoul, funk en r&b

★★★

Sir Woman – If It All Works Out
Genre: Soul/R&b
Label: ONErpm

Sir Woman is het solovehikel van Kelsey Wilson, een zangeres uit Austin, Texas die uit de indiesoul van haar andere groep Wild Child nu eens enkel het tweede genre wilde distilleren. In die mate zelfs dat ze dit voorjaar een dubbelplaat uitbrengt, waarvan If It All Works Out het eerste luik vormt. De reden voor die opsplitsing? Na de dood van haar zus en haar vader vond Wilson dat de nieuwe songs die ze schreef niet zomaar passen bij de opmonterende liedjes over liefde en zelfexpressie die ze al klaar had. Toch is het contrast met het in mei te verschijnen If It Doesn’t niet zwart-wit: ook in deze warme, wat gladgestreken melange van seventiessoul, funk en r&b worden de dansvloerspots soms gedimd. (Kurt Blondeel)

Neal Francis’ softrock met funkferomonen legt uw borsthaar spontaan in de plooi

★★★

Neal Francis – Return to Zero
Genre: Rock
Label: ATO

Toen Neal Francis in 2023 een livealbum en -film uitbracht, plakte de Amerikaanse toetsenist daar de titel Francis Comes Alive op. Een weinig subtiele knipoog naar Frampton Comes Alive!, in 1976 een hitalbum van poedelrocker Peter Frampton. Het zegt iets over de mindset waarin Francis opereert, als analoogpurist en op plateauzolen marcherend nostalgicus. Zijn vlooienmarktmelange op Return to Zero vinkt zowel Gerry Rafferty en Steely Dan als Allen Toussaint en Average White Band aan. Softrock met funkferomonen en een vleugje glam dus, inclusief harmonieuze ruggensteun van het New Yorkse meidentrio Say She She op Need You Again. Een plaat die spontaan uw borsthaar in de juiste plooi legt. (Jonas Boel)

Pomrad is als een in de eighties puberend bastaardkind van Prince en Whitney Houston

★★★

Pomrad – Silver Blue
Genre: funkpop
Label: Syrup Music

Samen met drummer Lander Gyselinck vormt Adriaan Van de Velde al een drietal jaar een tandem die patent heeft op een onweerstaanbare, instrumentale mash-up van rave, jazz, en verhakkelde r&b. Nu blaast de toetsenvirtuoos zijn alter ego Pomrad nieuw leven in, als een in de eighties puberend bastaardkind van Prince en Whitney Houston. In ballads als The Antipode en My Sweet Dear Lucky wordt de stroop gul uitgesmeerd, maar Sad Dancer draait uit op groteske electro en Suzy Got Lost flirt zowaar met hardstyle. Op een vrijdagavond in een binnenstad naar keuze de ophanging testen van een vintage Audi Quattro? Prop Pomrad en zijn batterij synths en drumcomputers in de cassettespeler voor de ideale soundtrack. (Jonas Boel)

Derya Yildirim & Grup Şimşek stomen in een Turks bad met flowerpower

★★★½

Derya Yildirim & Grup Şimşek – Yarin Yoksa
Genre: Psych/global/soul
Label: Big Crown

Toen Derya Yildirim, een zangeres en multi-instrumentaliste van Turkse komaf, voor het eerst de Franse toetsenist Axel Oliveres en bassist Antonin Le Gargasson ontmoette in haar thuisstad Hamburg, sprak Yildirim geen Frans of Engels, en het tweetal geen Turks of Duits. Maar muzikaal deelden ze een gemeenschappelijke taal: de Anatolische folk die artiesten als Bariş Manço, Erkin Koray en Selda Bağcan in de seventies aanvulden met psychedelische rock. Samen met drumster Helen Wells (oorspronkelijk uit Zuid-Afrika) vormen ze Derya Yildirim & Grup Şimşek. Terwijl Altin Gün, ook een band met oud-Anatolische invloeden, op hun laatste releases de kaart van synthpop en disco trekt, ging Derya Yildirim & Grup Şimşek stomen in een klankbad geparfumeerd met flowerpower en de ebbenhouten soul van Stax. Een bijzonder aroma. (Jonas Boel)

Lees hier de volledige recensie.

De Belgisch-Braziliaanse Helena Casella onderscheidt zich met matuur debuutalbum

★★★★

Helena Casella- Pit of Impressions
Genre: R&b/Jazz
Label: W.E.R.F.

Het moet niet meevallen om als nieuwkomer op de immense markt van de r&b, jazz en neosoul aandacht te trekken. Kunnen pakweg Jelisa, Kymara, Gaidaa, Adja of Nia (die van de Freefall-ep van vorig jaar) wel nog het kraam van een Helena naast zich dulden? U zult alvast geen bezwaar aantekenen eenmaal u het debuut van deze Belgisch-Braziliaanse componiste en zangeres heeft gehoord. Hoewel Helena Casella bovengenoemde genres volgens het boekje aaneenrijgt, voegt ze er naast wolkjes klassiek, funk of psychedelica bovenal veel maturiteit aan toe. Ook Casella’s innemende stem en veel dynamiek in songstructuren en spel duwen Pit of Impressions mooi boven het maaiveld uit. Aanbevolen. (Kurt Blondeel)

Ichiko Aobo klinkt als de mystieke droomwereld van Guillermo del Toro

★★★★

Ichiko Aoba – Luminescent Creatures
Genre: folk/droompop
Label: Hermine

Caroline Polachek is fan, net als Brian Eno. Toen ze het voorprogramma van Weyes Blood speelde, kreeg ze elke zaal muisstil, als we Twitter en Reddit mogen geloven. De Japanse folkartieste Ichiko Aoba won massaal zieltjes sinds haar vorige album Windswept Adan (2021), en we snappen waarom. Luisteren naar Luminescent Creatures is als gekatapulteerd worden naar een mystieke, fluïde droomwereld waar Guillermo del Toro het scenario nog bij moet schrijven. Lichtjes desoriënterend maar vooral betoverend, hoe Aoba (in het Japans, voor alle duidelijkheid) met stem, gitaar, toetsen en subtiele samples haar dimensie afbakent. Ga op ontdekking. Op 25 maart in De Roma, bijvoorbeeld. (Jonas Boel)

Op zijn derde plaat klinkt Vic Willems meer als James Blake dan James Taylor

★★★½

Vic Willems – Meester van niks
Genre: Singer-songwriter
Label: Polymoon

Opgroeien is leren omgaan met wegvallende zekerheden, ondervond de Nederlandse singer-songwriter Vic Willems. Een gestrande relatie, zijn overleden moeder of aanvallen van zelftwijfel: het had weer een resem vertrouwde mijmerliedjes kunnen opleveren op een knus bedje van singer-songwriterpop en folktronica. Bijzonder aan Willems’ derde plaat Meester van niks is evenwel hoe scherp de muziek die mentale reset mee uitdrukt. De Rotterdamse producer Rijnbaart lardeert de nog steeds bezadigde songs met krasse electronica en stemvervorming. Zo positioneert Vic Willems – die poëtisch maar niet wollig schrijft – zich dichter bij James Blake dan bij James Taylor. (Kurt Blondeel)

Richard Thompson en Bob Mould fungeren als geestelijke vaders van The Tubs

★★★★

The Tubs – Cotton Crown
Genre: Indiepop
Label: Trouble In Mind

Uit het zogeheten Gob Nation-collectief, een bende Welshe muzikanten die in Londen wonen, ontspringt kort na de prima plaat van Ex-Voïd nu de tweede van The Tubs. Gemeenschappelijke leden maken de gelijkenissen tussen beide bands frappant, al draait het bij The Tubs om voorman Owen Williams, een man die in Richard Thompson en Bob Mould twee geestelijke vaders heeft. Luister maar naar het folky jengelende en tegelijk snedig weemoedige gitaargeluid waarmee hij zichzelf met sardonisch genoegen als een onbetrouwbare minnaar of klootzak neerzet. En dan moet u Strange, zijn effectief aparte kijk op de zelfdoding van zijn moeder (de vrouw op de hoes), nog horen. Niettemin: onweerstaanbaar. (Kurt Blondeel)

Moreish Idols: tussen melodieuze elegantie en existentiële weemoed

★★★½

Moreish Idols – All in the Game
Genre: postpunk/artrock
Label: Speedy Wunderground

Alsof het gehoor geeft aan een algemeen maar onuitgesproken verlangen naar een groep die nét dat tikje minder grillig is dan Squid of Black Midi, wipt het Engelse kwintet Moreish Idols het postpunktoneel op. Hoewel deze band niet veel minder genrefluïde is – psychedelica, jazz, folk, indierock: het gaat allemaal in de blender onder het ervaren oog van Speedy Wunderground-producer Dan Carey – verlopen de overgangen geleidelijker en krijgen melodieuze elegantie en existentiële weemoed een prominente plek. Toch briest dit veelkantige debuut ook geregeld: het luimige Dream Pixel raast almaar onstuimiger tot het in een donkere tunnel ontspoort. (Kurt Blondeel)

Andermaal steken DePlume en zijn sax de luisteraar een hart onder de riem

★★★½

Alabaster DePlume – A Blade Because a Blade Is Whole
Genre Jazz
Label: International Anthem
‘Everybody knows how to smile’, prevelt Alabaster DePlume op zijn nieuwe album, omgeven door een harmonieus engelenkoor en zachte akoestische gitaar. ‘Everybody knows how to cry’, klinkt het even verder in Invincibility, over de aangeboren kracht van lichaam en geest om zichzelf te helen. Triomfantelijke orkestraties tillen Prayer for My Sovereign Dignity mee naar zijn these van zelfkennis en wilskracht. De titel van Thank You My Pain is een mantra dat samen met het begeleidende, strompelende ritme openbloeit in een glinsterende hymne. Andermaal steken DePlume en zijn sax de luisteraar een hart onder de riem. En dat is welgekomen. (Jonas Boel)