Black Country, New Road ontplooit een verbazende harmonische grandeur op ‘Ants from Up There’

Een jaar na het bejubelde debuut en een dikke maand na de eindejaarslijstjes waarin dat overal opdook, imponeert Black Country, New Road opnieuw.

Op zijn eerste lp For the First Time schakelde het kunstige Engelse septet achteloos tussen klezmer, sinistere postrock en schrille noisejazz – om het alleen nog maar over plaatkant A te hebben. Die doldraaiende richtingspijl staat op Ants from Up There steviger in de grond. Toch valt er nog steeds veel te beleven.

Wat Ants from Up There beter maakt dan zijn voorganger, is verfijning in compositie. Saxofoon, viool en piano sluiten een geraffineerd verbond in plaats van tegen de rest van het instrumentarium op te boksen. Zo mengen Concorde en The Place Where He Inserted the Blade kamerrock en epische indiepop tot muziek die zich niet door strofes en refreinen laat inkapselen, maar ongedwongen haar eigen bedding vormt. Zanger-gitarist Isaac Wood zoekt dan weer minder de abstracte raaskalderij op en doet extra zijn best om welluidend te zingen. Al zijn de schurende randen er nog niet afgevijld.

Zodoende ontplooit het als dwars en onberekenbaar bestempelde Black Country, New Road een verbazende harmonische grandeur die u nog kunt kennen van de Schotse groep The Delgados of het vroege Arcade Fire. De invloed van die laatste valt niet te ontkennen in Chaos Space Marine – laat u niet verblinden door dat cabaret-achtige begin.

Toch is van slaafse navolgerij geen sprake. Isaac Wood schrijft wollige lyrics die om onvervulde verlangens en ijdele wensdromen lijken te cirkelen. Dat onbehagen vat hij in impressionistische woordenstromen en schalkse intertekstualiteit – verwijzingen naar de Concorde en een ‘ Billie Eilish style‘ zijn over meerdere songs besprenkeld.

Naast het traag aanzwellende Bread Song (het meest rechtlijnige dat de groep al heeft geschreven) en de instrumentale elegie Mark’s Theme (voor de overleden oom van saxofonist Lewis Evans) kapen de breed meanderende slotsongs de meeste aandacht weg. Snow Globes werkt zich naar een tumultueus slot toe waarin Wood alsnog door het lint gaat. Nog meer raakvlakken met de zuiverende postrock van Godspeed You! Black Emperor – en zeg gerust ook de drukte van Meat Loaf – vinden we in de twaalf minuten opslokkende indie-operette Basketball Shoes. Alt.Meat Loaf? Het mag een genre worden.