Josh Tillman aka Father John Misty maakte een plaat over identiteit waar we geen snars wijzer van worden.
Op de vorige plaat van Josh Tillman stond al een song die de rechthebbenden op Everybody’sTalkin’ (het bekendste nummer van Harry Nilsson) naar hun advocaat deed bellen. Nu gaf Tillman toe dat hij voor de punkjazzbranie van She Cleans Up de mosterd bij een nummer van Viagra Boys heeft gehaald.
Och, originaliteit is passé. Alles is toch al gedaan, heeft onze Father ooit gesproken. Zodoende leunt hij op de rest van Mahashmashana weer quasi nonchalant op softpop uit de seventies, croonerjazz en orkestrale easy listening. Het verschil met vroeger? Ditmaal mogen alle registers open.
Het inleidende, negen minuten aantikkende titelnummer is als wandelen op het strand bij vloed: de ene na de andere golf komt op je af, maar toch ben je verrast wanneer je schoenen vollopen. Een tikje too much, Josh? Voor Mental Health geldt grotendeels hetzelfde qua gestaag opgeschroefde grandiositeit.
Mahashmashana is de plek waar hindoes hun overleden dierbaren cremeren. Het eindpunt van het aardse bestaan, de poort naar een ander stadium. Tillman lijkt dat ritueel aan te grijpen om vooruit te blikken naar het afvoerputje van zijn eigen leven. Daar vloeit hij, net zoals iedereen, ook maar machteloos rondjes draaiend naartoe.
Zelfkennis? Een illusie, suggereert hij in het op een bedaarde Allen Toussaint-groove vingerknippende Josh Tillman and the Accidental Dose. In Mental Health is Tillman de zoveelste die zich afvraagt wie de grenzen tussen gek en gezond heeft bepaald. Met de bespiegelende slotsong Summer’s Gone stoot hij door naar de winter: zijn oude dag, waarin hij door zijn onherkenbaar geworden stad wandelt. Gelaten haalt hij de schouders op.
Zulke lezingen blijven speculatief, want bij Father John Misty geldt: hoe meer coupletten, hoe minder duidelijk waarover het gaat. Maar goed, hij zou de eerste songschrijver niet zijn die daarmee de Nobelprijs wint.
De lat ligt behoorlijk hoog op Mahashmashana, maar ook wat scheef. Screamland is een vlakke compositie, ondanks de shoegazestofzuiger die aan- en uitgaat. Beter, maar ook weer lang is I Guess Time Just Makes Fools of Us All: J.J. Cale die van Philly soul-producers Gamble en Huff een schop onder de kont krijgt. Wijsheid is een truc die domheid met je uithaalt, verkondigt Father John Misty daarin. Tiens.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
