De spotlichten gloeien, de Croisette glanst en de rode lopers liggen klaar voor wat een glorieuze, 78e editie van het filmfestival van Cannes belooft te worden. Tien titels waarvoor zelfs onze chef cinema Dave Mestdach bereid is om de hopeloze wachtrijen, klamme smokings en belachelijk lange staande ovaties te trotseren.
Lees alles over Cannes 2025 in ons dossier.
Die, My Love (Lynne Ramsay)
Eigenlijk had Lynne Ramsay eerst Polaris moeten lossen – haar historische thriller met Joaquin Phoenix als poolreiziger op Antarctica. Maar dat project werd in extremis voorbijgestoken door Die, My Love, Ramsays eerste film sinds haar mokerslag You Were Never Really Here (2017), met diezelfde Phoenix als wraakengel. Haar vijfde langspeelfilm – mee geproduceerd door Martin Scorsese – is gebaseerd op de gelijknamige roman van Ariana Harwicz. Een psychologische thriller, al noemt de Schotse Cannes-habituee het zelf ‘een soort komedie, maar dan op z’n Glasgows’. Jennifer Lawrence speelt een jonge moeder die op het platteland van Montana geestelijk afglijdt. Robert Pattinson is haar echtgenoot en LaKeith Stanfield haar minnaar, terwijl ook veteranen Sissy Spacek en Nick Nolte van de partij zijn. Verwacht iets intens, brutaals en gitzwarts, op 35mm-film geschoten, zoals alleen de eigenzinnige maakster van Ratcatcher en We Need to Talk about Kevin dat kan serveren.
The Phoenician Scheme (Wes Anderson)
Wes Anderson is terug met – een wilde gok – zoete pasteltinten, symmetrische shots, schurende nostalgie en wrange familiedynamieken. De Texaanse eurofiel lanceerde eerder Moonrise Kingdom, The French Dispatch en Asteroid City in Cannes, en ook zijn nieuwste worp gaat er in première. Verwacht een zwarte, licht absurde spionagekomedie, meegeschreven door Roman Coppola, over zakenmagnaat Zsa-zsa Korda (Benicio del Toro) en diens dochter, non en erfgename Liesl (Mia Threapleton), die worden opgejaagd door tycoons en terroristen die verdacht veel lijken op Michael Cera, Scarlett Johansson, Riz Ahmed, Benedict Cumberbatch, Tom Hanks en Bill Murray. Onder anderen. Anderson schoot zijn twaalfde in Studio Babelsberg, bij Berlijn, liet Alexandre Desplat er weer eens een score bij componeren, maar vroeg deze keer eens niet huiscameraman Robert Yeoman maar wel Bruno Delbonnel (Inside Llewyn Davis, Le fabuleux destin d’Amélie Poulain) om strak symmetrische plaatjes te schieten. Een ommezwaai of meer van hetzelfde oogsnoepgoed?
Mission: Impossible – The Final Reckoning (Christopher McQuarrie)
Na acht films, dertig jaar, tientallen stunts en nul rimpels is het zover: Mission: Impossible – The Final Reckoning luidt het ultieme slotakkoord in van de succesvolle spionnenfranchise met Tom Cruise. Op 14 mei – twee jaar na Dead Reckoning Part One – gaat de finale episode in première in Cannes, waar Cruise de rode loper mag bestormen – vermoedelijk zonder stunt double en zonder kabel onder zijn smoking. In 2022 presenteerde het eeuwig jonge Hollywoodicoon – 62 zou hij zijn volgens zijn paspoort – er nog zijn vliegenierskunsten met Top Gun: Maverick en kreeg hij een ere-Palme d’Or. Nu stelt hij er zijn laatste missie voor als Ethan Hunt, opnieuw in een regie van usual suspect Christopher McQuarrie, die ook al de vorige drie M:I-avonturen tot in de nok van de box office katapulteerde. Adrenaline, zwaartekrachttartende scènes en dolle maskerades verzekerd, plus Cruise die zijn T-shirt en gezicht strakker trekt dan ooit.
Alpha (Julia Ducournau)
Drie jaar geleden deed ze de Croisette gruwen, gillen en grijnzen met haar bodyhorrorfabel Titane, waarvoor ze verrassend maar terecht de Gouden Palm won. Nu is Franse filmfurie Julia Ducournau klaar om opnieuw de hoofdvogel af te schieten met een brok dooraderde genrecinema. Alpha belooft haar ‘meest persoonlijke film tot nog toe’ te worden, een genrebuigend coming-of-agedrama tegen de achtergrond van de aidsepidemie in een fictieve stad in de jaren tachtig. Het onrustig kloppende hart van de film is een dertienjarig meisje dat opgroeit bij haar alleenstaande moeder (Golshifteh Farahani), tot hun fragiele wereld op losse schroeven komt te staan wanneer Alpha – zo heet ze – plots thuiskomt met een mysterieuze tatoeage op haar arm. Verlies, sterfelijkheid, een uitgemergelde Tahar Rahim en het lichaam van een meisje dat vrouw wordt vormen de hoofdingrediënten van deze deels Belgische coproductie waarvoor Ruben Impens de broeierige beelden schoot, nadat de huiscameraman van Felix van Groeningen ook al Titane zijn textuur meegaf. Verwacht rauwe, intens fysieke cinema van ‘une cinéaste de la mise-en-scène, du geste et de l’émotion’, zoals festivaldirecteur Thierry Frémaux haar prees.
Eddington (Ari Aster)
Eigenlijk had deze hedendaagse western zijn debuut moeten worden, tot Ari Aster besloot om eerst een paar demonische familiefeesten (Hereditary), Scandinavische zonnewendecultussen (Midsommar) en een Freudiaanse nachtmerrie van dik drie uur (Beau Is Afraid) op ons los te laten. Die laatste flopte genadeloos, ondanks Joaquin Phoenix in de hoofdrol, maar het Oscarwinnende acteerbeest laat zich blijkbaar graag regisseren door een filmmaker met mommy issues en een vast contract bij kwaliteitslabel A24. In Eddington mag Phoenix opnieuw opdraven, dit keer als sheriff in een dorpshel ergens in New Mexico ten tijde van de pandemie. Aster noemt het zelf een ‘zwarte westernkomedie’, in de slipstream van No Country for Old Men, met Pedro Pascal als burgemeester, Emma Stone als echtgenote en Austin Butler als YouTube-predikant met goddelijke kaaklijn. Handen omhoog voor de eerste TikTok-western met een existentiële ondertoon.
The Mastermind (Kelly Reichardt)
Indiekoningin Kelly Reichardt die een kunstkraakfilm maakt? Het klinkt een beetje als ‘Béla Tarr waagt zich aan een Fast & Furious-spin-off’. Alhoewel. Ook in haar minimalistische western Meek’s Cutoff was de spanning om te snijden, toch voor wie zich afvroeg wanneer het tumbleweed door het beeld zou waaien. En Night Moves was ergens ook een thriller, zij het eentje waarin het meeste bloed van een blaar kwam. Dit keer duikt Reichardt – die sinds Wendy and Lucy in Cannes een al even vaste waarde is als de mistral – opnieuw het verleden in, gewapend met een scenario over een kunstroof anno 1970. Josh O’Connor speelt James Mooney, een man die evenveel oog heeft voor schilderijen als voor sociale revolutie, terwijl Alana Haim en John Magaro de voornaamste bijrollen kregen. Kunst stelen tegen de achtergrond van de Vietnamoorlog en de vrouwenbeweging? Het klinkt als Ocean’s Eleven, maar dan met activisten, existentialisme en indringende longshots.
The Chronology of Water (Kristen Stewart)
Drie weken geleden stapte ze nog in het huwelijksbootje met haar partner Dylan Meyer, maar millenialkoningin Kristen Stewart heeft dezer dagen meer dan één reden om te vieren. Haar huwelijksreis kan richting Cannes gaan, want na een kleine trimbeurt werd haar langverwachte regiedebuut dan toch toegevoegd aan de nevensectie Un Certain Regard, die iets meer focust op nieuwe namen en gedurfdere projecten. K-Stews romantische drama is gebaseerd op de cultmemoires van Lidia Yuknavitch, vertolkt door Imogen Poots. Het verhaal volgt een getroebleerde zwemkampioene die verzuipt aan de unief, door de bodem zakt door verslaving en promiscuïteit, maar uiteindelijk toch boven water komt als moeder, schrijfster en lerares. Geen gepolijste biopic dus, maar een duik in het diepe, geproduceerd door Ridley Scotts indielabel Scott Free. For the record: Un Certain Regard biedt dit jaar aan meer bekende acteurs een forum, want ook Scarlett Johansson – met Eleanor the Great, het portret van een negentigjarige weduwe – en Harris Dickinson – met Urchin, een drama over een zwerver met issues – komen er hun eerste regieklus voorstellen.
Nouvelle Vague (Richard Linklater)
Richard Linklater goes French voor deze zwart-witrêverie over het ontstaan van de Franse nouvelle vague en het draaien van À bout de souffle. De Texaanse kameleon, bekend van onder meer zijn Before-trilogie en Boyhood, heeft het altijd moeten hebben van natuurlijke dialogen en lange, observerende shots. Dat past op zich goed bij deze hommage aan het Parijs van 1959, waarin een jonge Jean-Luc Godard (Guillaume Marbeck) stuntelend zijn debuut probeert te financieren, gesteund door collega-cinefielen François Truffaut en Claude Chabrol. Dat Linklater voor het eerst in het Frans draait, is geen gimmick maar een poging om de energie van een culturele revolutie in beeld te brengen, met jonge acteurs en het gevoel voor detail dat hem siert. Of zijn stijl ook werkt in een taal die hij zelf alleen kent van merci en bonjour? Misschien net wel, zoals ook Godard destijds het Amerikaanse misdaadgenre ‘misbruikte’ met À bout de souffle.
The History of Sound (Oliver Hermanus)
Wie het sensuele Moffie heeft gezien – veel te weinig mensen helaas – weet dat de Zuid-Afrikaan Oliver Hermanus wel raad weet met verhalen over verboden liefde tussen soldaten. En ook in The History of Sound zindert de spanning tussen huidhonger en heldendom. In deze verfilming van Ben Shattucks bekroonde kortverhaal volgen we Lionel (Paul Mescal) en David (Josh O’Connor, opnieuw), die tijdens WO I samen door New England trekken om volksliedjes op te nemen, en ondertussen elkaars stemmen – en lichamen – ontdekken. Hermanus brak twee jaar geleden volledig door met Living, zijn verrassend tedere, naar naoorlogs Engeland getransponeerde remake van de Akira Kurosawa-klassieker Ikiru, en mag nu voor het eerst een gooi doen naar de Gouden Palm in Cannes, met de steun van streamer en productiehuis Mubi en twee van de hipste, jonge acteurs van het moment.
Two Prosecutors (Sergei Loznitsa)
De Oekraïner Sergei Loznitsa is al jaren een luis in de pels van het Russische regime én een van de meest intrigerende en begenadigde filmmakers van de 21e eeuw. Met vlijmscherpe fictiefilms (In the Fog, Donbass) en ontwrichtende documentaires (The Event, The Natural History of Destruction) legt hij de pijnpunten bloot van het sovjetverleden en het postsovjetheden, tot het tijdperk van tsaar Vladimir Poetin. Hij fileert propaganda, bureaucratie en de banaliteit van het kwaad met een chirurgische precisie. En nu is er Two Prosecutors: een rechtbankthriller die zich afspeelt in 1937, in het hart van de stalinistische Grote Terreur. De film markeert Loznitsa’s terugkeer naar historisch drama, en volgt een jonge bolsjewistische aanklager die, gedreven door zijn knagende geweten, in opstand komt tegen de corruptie van Stalins geheime dienst, die indertijd miljoenen mensen deporteerde en executeerde. Alsof Franz Kafka en Vasily Grossman samen een camera ter hand namen.
