Kristen Stewart was altijd al een beetje Lady Diana: ‘Geen zorgen, ik heb geen fetisj voor tragische figuren’
De koningin der millennials was ze al sinds Twilight. Nu mag ze ook over de Britten regeren in Spencer, een sensueel, dubbelzinnig en fictief portret van wijlen Lady Diana. Op audiëntie bij Kristen Stewart.
Een groen, oversized jeanshemd. Een simpel, diep uitgesneden T-shirt daaronder. En een baseballpet met ‘daddy’ op geborduurd. Kristen Stewart heeft niet meteen haar meest aristocratische outfit uitgekozen wanneer we haar ontmoeten in Londen. Maar de inmiddels 31-jarige actrice heeft, sinds ze op haar achttiende wereldfaam verwierf met de Twilight-saga, dan ook een broertje dood aan kleffe Hollywoodglamour. Zowel voor de camera, als privé.
In plaats van de show te stelen in superheldenfilms of op rode lopers toont Stewart het liefst haar talent in onafhankelijke projecten waar rafelrandjes aan zitten. Het is iets waar gereputeerde filmauteurs als Olivier Assayas (Clouds of Sils Maria, Personal Shopper), Kelly Reichardt (Certain Women) en Woody Allen (Café Society) al dankbaar gebruik van maakten, zelfs al claimde ze onlangs nog in een zelfkritische bui ‘hooguit vijf goede films te hebben gemaakt’.
Ik heb geen morbide fetisj voor tragische publieke figuren. Geen zorgen.
Nochtans heeft K-Stew, zoals haar miljoenen millennialfans haar minzaam noemen, dit keer een prima excuus om zich van haar meest royale kant te laten zien. Ze speelt immers de hoofdrol in Spencer, een portret van Lady Diana geregisseerd door Pablo Larraín, de Chileense regisseur die eerder al feit en fictie, sprookje en suspense met zwier dooreen haalde in pseudobiopics over dichter Pablo Neruda en Jackie Kennedy, de weduwe van de vermoorde Amerikaanse president John F. Kennedy.
Verwacht van Spencer dan ook géén langgerekte aflevering van The Crown of een promoprent voor de Britse koninklijke familie. Wat Larraín en Stewart serveren, is een chique uitgedoste, maar langzaam beklemmende gothic thriller die zich afspeelt in een kasteel tijdens een kerstweekend begin jaren negentig, wanneer haar huwelijk met Prins Charles al een hele poos op een laag pitje brandt en geruchten over affaires haar alsmaar vaker achtervolgen. Daar zie je hoe The People’s Princess, als gevangene van de monarchie en haar publieke imago, langzaam de greep op zichzelf verliest, met de nodige hallucinaties, eetstoornissen, amoureuze ontboezemingen en familiale spanningen van dien.
Aan koninklijke soap, expressieve muziek (van Radiohead-gitarist Jonny Greenwood) en weelderige decors en kostuums allerminst gebrek dus. Toch is het vooral Stewarts transformatie tot Diana Spencer, inclusief verlegen oogopslag, zenuwachtige gestes en posh accent, die sinds de wereldpremière van de film in Venetië over de tongen gaat. En dat niet alleen aan de andere kant van het Kanaal, waar Lady Di, zeker na haar fatale autocrash in 1997, wordt aanbeden als een heilige, een martelares die ondanks, of net omwille van, haar looks en populariteit bezweek onder de druk van tradities en tabloids.
Aan haar eerste Oscarnominatie lijkt Stewart, die sinds de hype rond Twilight ook zelf opgroeide in de schijnwerpers, dan ook nauwelijks te kunnen ontsnappen. Vooral niet gezien overleden, bekende Britten de Academy nu eenmaal extra in vervoering brengen. ‘Ik wist weinig over Diana en de Britse royals’, geeft Stewart toe, die recent nog de gossippagina’s haalde omwille van haar verloving met haar vriendin Dylan Meyer. ‘Ik kom uit Los Angeles en was amper zeven toen ze overleed. De beelden van de bloemen voor Buckingham Palace zijn me wel altijd bijgebleven, en ik kon die sfeer van gedeeld verdriet ook nog altijd oprakelen. Diana is dus in mijn achterhoofd blijven spoken, maar meer als een historisch evenement.’
Lady Di moet zowat de meest besproken en gefotografeerde vrouw ter wereld zijn. Hoe heb je je op die rol voorbereid?
Kristen Stewart: Ook voor dit project me werd aangeboden, voelde ik een emotionele band met haar. Zonder een aanwijsbare reden. Ik was een fan. Of zo voelde ik me toch. Vervolgens ben ik beginnen lezen over haar leven, heb ik alle foto’s, interviews en reportages bekeken die ik kon vinden, en heb ik me haar accent aangeleerd. Uiteindelijk leer je dat ze ook maar een jonge vrouw was die haar plek zocht in het leven, maar zich geklemd voelde tussen allerlei verwachtingspatronen, zoals wij ons allemaal wel eens voelen. Dat maakt het verhaal persoonlijk en universeel.
In tegenstelling tot de meesten onder ons, was Diana een koninklijk popidool.
Stewart: De druk op haar moet enorm geweest zijn, als prinses, als echtgenote, als moeder en als vriendin. Alles wat ze zei en deed, werd besproken en uitvergroot. Tot op zekere hoogte ken ik dat gevoel van beklemming zelf ook, aangezien ik als actrice ook in de schijnwerpers sta, waardoor ik me misschien makkelijker met haar kon identificeren. Maar je moet ons niet vergelijken. Diana was de populairste, meest gefilmde vrouw ter wereld. Dat geldt niet voor mij. Gelukkig. (lachje)
Je moet toch wel aan die analogie gedacht hebben.
Stewart:Natuurlijk dacht ik daar wel eens aan. Al was het maar om me in te leven in een bepaalde scène. Ik weet hoe het voelt om op straat bekeken te worden. Zelfs als mensen niet naar je kijken. Maar meestal kijken ze natuurlijk wel. Je moet voortdurend een balans vinden tussen hoe je jezelf presenteert en hoe je je eigenlijk voelt. Dat is herkenbaar. Soms moet je jezelf verbergen en weet je dat de waarheid vertellen een verkeerde indruk kan wekken, of tegen jou zal werken. Dat ken ik. En dat herken ik ook in haar. Diana was altijd kwetsbaar en eerlijk. Hoewel ze aan de oppervlakte een geweldige energie uitstraalde, was ze altijd heel bezorgd om haar omgeving. Ze wilde dat de mensen rondom haar zich goed voelden. Ze was zo bedreven in iedereens prinses spelen dat ze eraan ten onder ging. Al blijft het natuurlijk gissen wat ze écht dacht en voelde. Dat is wat me zo aan haar intrigeert. Ze blijft een emotionele puzzel die moeilijk te leggen valt, ook al zijn er wellicht over niemand meer puzzels gemaakt.
Net als haar ben je ook vaak opgejaagd wild van de paparazzi geweest, zeker ten tijde van de Twilight-hype. Hoe kon jij ontsnappen?
Stewart:(geëmotioneerd) Ik werk veel. En ik heb het geluk iets te kunnen doen waar ik zielsveel van hou. Ik vind het vreselijk als mensen me achtervolgen op straat, maar het is de prijs die ik moet betalen, veronderstel ik. It’s weird. It sucks. It’s fucked up. Ik weet dat dit raar of ranzig kan overkomen, maar ik denk wel eens: ze kunnen mij tenminste niet vermoorden. Of aanraken. Mijn roem is mijn schild. Het hangt af van hoe je ernaar kijkt. Als het zo erg wordt dat je er fysiek onder begint te lijden, kun je er altijd mee stoppen. Je kunt verdwijnen. Dat is niet evident of makkelijk, maar het is altijd een optie. Goed, ik ben oké. Het is niet zo dat ik elke dag mijn faam moet overleven. Het is ironisch dat Diana in een auto-ongeval overleed nadat ze achtervolgd werd door paparazzi, maar als je dat gegeven wegdenkt, zie je dat zelfs zij daar uiteindelijk in slaagde. Ik word ook lastiggevallen door paparazzi, maar ik heb nooit moeten vechten of ergens voor vluchten.
Het beste advies dat Pablo Larraín me gaf, was: doe minder je best.
Drie jaar geleden vertolkte je in de biopic Seberg ook al Jean Seberg, de Amerikaanse actrice die in 1979 na een turbulent leven op haar veertigste zelfmoord pleegde. Voel je je aangetrokken tot tragische publieke figuren?
Stewart: Ik heb geen morbide fetisj voor tragische publieke figuren. Geen zorgen. (lacht) Jean Seberg en Diana waren beiden sprankelende persoonlijkheden met een rijk levensverhaal dat helaas voor hen heel complex bleek. Maar dat zijn niet de enige redenen waarom ik die films heb gemaakt. Bij Diana heb ik het gevoel dat ze gewoon een oprecht verlangen had om dicht bij de mensen te staan, om beschikbaar en zichtbaar te zijn. En Jean op haar manier ook, door tegelijk een activiste te zijn die als succesvolle blanke actrice opkwam tegen racisme in een tijd waarin zoiets allerminst evident was. Het waren vrouwen die zo hard schreeuwden om gezien te worden voor wie ze waren dat het me geweldig leek om hen die kans opnieuw te bieden via een film. Men vraagt bij dit soort films vaak: exploiteer je die historische figuren niet? Projecteer je geen dingen op hen, terwijl ze er niet meer zijn om hun stem te laten horen? Maar het mooie aan kunst is net dat je allerlei perspectieven aan bod kunt laten komen en verbinding met die figuren en hun erfenis mogelijk kunt maken. Spencer is geen officieel staatsportret. Het is fictie, een droom over iemand van wie we houden, en via wie we ook naar onszelf kunnen kijken.
Wie ook naar Spencer kunnen kijken, zijn prinsen William en Harry die hun moeder op jonge leeftijd verloren. Zijn er voor jou grenzen aan het fictionaliseren van feiten?
Stewart: Nee. Je moet die limieten durven wegnemen. Als je alleen historische feiten kunt presenteren, alsof je aan droge, objectieve geschiedschrijving doet, ontken je net de waarheid, want die omvat ook altijd meerdere, conflicterende opinies en emoties. Soms bevat een gedicht meer waarheid dan een feitelijke beschrijving. Men noemt Spencer een biopic omdat het over een historisch figuur gaat, maar dat is het hoegenaamd niet. Het zijn drie dagen uit het verbeelde leven van Diana.
Je vertolking wordt alvast unaniem geprezen, met het nodige Oscarrumoer als gevolg. Hoe vermijd je dat het een imitatie wordt?
Stewart: Vermijden? Ik hoop de allerbeste imitatie van Diana ooit neer te zetten. (lacht) Ze is zo specifiek. Haar bewegingen, haar intonatie, haar accent. Ze had een heel rare manier van communiceren. Het volstaat niet om gewoon een Brits accent op te zetten. Je moet haar eerst observeren, dan een paar specifieke eigenschappen uitkiezen en daar vervolgens aan vasthouden, om binnen dat gekozen framework je personage te ontwikkelen. Ik denk dat ik haar vrij goed nadoe, maar tussen die markeerpunten door moet je jezelf zijn, omdat je moet reageren, rauw zijn en emoties overdragen. Ik zag haar als een engelachtige, sierlijke zwaan, die toch soms een eend was, omdat ze zo energiek en spontaan kon zijn. Het beste advies dat Pablo (Larraín, nvdr.) me op de tweede draaidag gaf, was: stop met het zo goed te willen doen, en vertrouw erop dat je haar kent. Relax. Doe minder je best. Wees er gewoon.
Wat bedoel je precies met ‘ze had zo’n rare manier van communiceren’?
Stewart: Diana was een verward persoon. Ze kon zelden zeggen wat ze echt dacht. Ze wilde zich wel blootgeven en vertellen hoe het echt was om een royal en ongelukkig getrouwd te zijn, zelfs voor haar breuk met Prins Charles. Maar dat deed ze vaak met blikken, met pauzes en met intonaties. Aan vrouwen wordt vaak geleerd om discreet te communiceren over hun emoties. Vergeet ook niet hoe jong ze was. Ze was verlegen. Ze zat in een schulp, maar werd toch blootgesteld. Alleen niet zoals ze hoopte, of om de juiste redenen.
De gelijkenis tussen jullie in de film is treffend, hoewel je in het echt niet op Diana lijkt.
Stewart: Ik weet het. Ik heb groene ogen, en ik ben 1 meter 65. Diana had blauwe ogen, en was 1 meter 78. Ik was me daar superbewust van. Ik dacht: help, ik kan dit niet. Maar op de één of andere manier deden die dingen er niet toe. Het was alsof Diana me écht liet groeien, door haar te zijn. Ik heb enorm veel plezier beleefd aan haar, ook al zit er veel droefheid in haar verhaal. De film gaat over iemand die zo graag licht wil geven, maar voelt dat het licht uitdooft. Dat licht geven voelde zo goed, ook al was het maar doen alsof. Als je ergens hard genoeg in gelooft, wordt het ook echt. Door haar voelde ik me plots een leider op de set, en zelfs een goede danser, en daar ben ik haar enorm dankbaar voor.
Dans je anders niet graag?
Stewart: Durf jij vrijuit te dansen op een dansvloer? Jezelf helemaal te laten gaan, terwijl andere mensen toekijken? Ik vind het geweldig om anderen te zien opgaan in de muziek, maar het is nooit mijn instinctieve behoefte geweest. Diana heeft me leren genieten van mijn bewegingen, van mijn lichamelijke expressie, maar als kind dacht ik altijd: yuk. Dit is vreselijk gênant. En waarschijnlijk was het dat ook. (lacht)
Spencer
Vanaf 15/12 in de bioscoop.
Kristen Stewart
Geboren op 9 april 1990 in Los Angeles, Verenigde Staten.
Groeit op in een entertainmentfamilie – haar pa is tv-producent en haar moeder scenariste – en begint al op haar negende te acteren.
Wordt op haar achttiende een tieneridool dankzij haar rol als Bella Swan in de hyperpopulaire Twilight-saga.
Kiest na haar doorbraak vooral voor onafhankelijke projecten, met Clouds of Sils Maria, Still Alice, Certain Women en Personal Shopper als bekendste titels.
Is sinds vorige maand verloofd met haar vriendin Dylan Meyer, nadat de openlijk biseksuele Stewart eerder veelbesproken relaties had met onder meer Twilight-tegenspeler Robert Pattinson en fotomodel Stella Maxwell.
Speelt volgend jaar naast Viggo Mortensen en Léa Seydoux in Crimes of the Future, de comebackfilm van bodyhorrormaestro David Cronenberg.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier