De Tussenstand: dit zijn de beste films van 2019 tot nu toe

Met de helft van het culturele jaar achter de kiezen maakt Knack Focus de voorlopige balans op. Vandaag: de beste films van 2019 tot nu toe.

10. Eighth Grade (Bo Burnham)

De nog altijd maar 28-jarige komiek grijpt in zijn filmdebuut naar YouTube om naar de kern van deze/elke generatie jongeren te boren: de worsteling tussen zelfbeeld en imago. Als Burnhams onopgesmukte, maar bijzondere coming-of-age-film één ding toont, dan wel dat jezelf zijn vandaag misschien nog complexer is geworden. Maar ook dat de conclusie nog steeds dezelfde is: wie de niet-opgesmukte versie van jou niet smaakt, is je tijd niet waard.

9. Minding the Gap (Bing Liu)

Jarenlang legde Liu de skatestunts van zijn vrienden vast. Die gebruikte hij voor zijn debuut om uit te zoeken waar en wanneer het bij hem en zijn vrienden verkeerd liep. Hij gidst hen en de kijker langs sleutelperiodes – armoede, verslaving, vader worden, mishandeling – en werkt zo met een verfijnd gevoel voor drama naar een ontlading toe, alsof hij na lang proberen eindelijk de ultieme ollie waagt.

8. The Wild Pear Tree (Nuri Bilge Ceylan)

Nuri Bilge Ceylan neemt zijn tijd om zijn hoofdpersonage, een schrijvende jongeman met daddy issues, op het doek te borstelen. Zijn leven laat zich lezen als een rijke bildungsroman, met als ingrediënten melancholisch romanticisme, lange dialogen en verrassend weinig peren. Na zijn debuut en Gouden Palm-winnaar Winter Sleep (2014) imponeert hij opnieuw met een elegisch, hoogst metaforisch en tegelijk onverwacht humoristisch karakterepos.

7. Le jeune Ahmed (Luc & Jean-Pierre Dardenne)

De international pers was verdeeld over de nieuwe film van de tweevoudige Gouden Palm-winnaars, maar Knack Focus is fan van deze parabel over een radicaliserende tiener waarmee de Belgische broers hun nek uitsteken. Wie van Le jeune Ahmed een polemisch portret verwacht, of een traktaatfilm die alle vragen over Ahmeds beweegredenen netjes beantwoordt, zal van een koude kermis thuiskomen, in tegenstelling tot de liefhebber van potente, persoonlijke cinema.

6. Dolor Y Gloria (Pedro Almodóvar)

Almodóvar posteerde zijn fetisjacteur Antonio Banderas in zijn eigen appartement en leende hem zijn schoenen, kleren, kapsel, kwaaltjes, depressie, moedercomplex, libido, onberispelijke smaak en professioneel succes. Toch is Dolor Y Gloria niet zomaar een rare biopic geworden: werk en privé, pijn en glorie en fictie en werkelijkheid dansen continu met elkaar de tango. Met zijn typerende combinatie van romaneske vertelkunst en esthetisch raffinement kon de Spaanse meester zich helemaal uitleven op zijn eigen biografie en draaide hij een ode aan zijn eigen leven en de cinema als kunstvorm bij elkaar.

5. The Favourite (Yorgos Lanthimos)

Een kostuumfilm van Yorgos Lanthimos, dat we dat nog mogen meemaken. Maar vergis u niet: de Griekse sater laat zich op geen enkel moment in een korset snoeren. Ook in deze film leeft hij zich uit met groothoeklenzen, dollyshots, onderkoelde satire en, vooral in vitriool gedrenkte dialogen waarmee zijn monarchistische monsters elkaar verbaal te lijf gaan. een heerlijk vileine én vermakelijke bitchfight aan het Britse hof, die zijn Grand Prix uit Venetië zeker niet gestolen heeft.

4. Pájaros de Verano (Birds of Passage) (Ciro Guerra & Cristina Gallego)

Van Breaking Bad tot Narcos: de jongste jaren was er geen gebrek aan drugstrafikanten op scherm of doek, maar geen van hen werd zo verbluffend en verrassend geportretteerd als Raphayet, het hoogmoedige hoofdpersonage vanPájaros de verano. Het verslavende resultaat is een mix van een klassiek,The Godfather-achtig misdaadfamilie-epos, een broeierige kartelthriller en een etnografisch docudrama, maar dan zonder dat het spul versneden wordt tot een fletse portie National Geographic-cinema. De dichterlijke gevoeligheid krijgt u er in een klein plastic zakje bij.

3. High Life (Claire Denis)

In haar eerste Engelstalige film trekt de onvolprezen Franse topregisseur Claire Denis je in zwarte en andere gaten in het zog van enkele astronauten die Moeder Aarde jaren geleden verlieten en zowel astronomisch, psychologisch als seksueel het point of no return hebben overschreden. Robert Pattinson mag zich als kuise ruimtemonnik ontfermen over een baby, terwijl Juliette Binoche in een fuckbox kruipt als een voortplantingsexpert annex geobsedeerde zaadsjamaan. Verrassend, verbluffend, intrigerend, frustrerend en bovenal behoorlijk bizar, oftewel alles wat je op Planet Claire verwacht.

2. An Elephant Sitting Still (Hu Bo)

In december 2017, vlak nadat hij zijn eerste film had voltooid, stapte Bo Hu op zijn 29ste uit het leven. Het bijna vier uur durende maar bedwelmende An Elephant Sitting Still is wel een imposant adieu geworden. Hu volgt vier misfits in een Noord-Chinese industriestad met vloeiende, vaak lang aangehouden steadycamshots die je dicht bij de personages duwen en hen voortdurend omcirkelen, alsof er ook fysiek geen ontsnappen is aan de tristesse. Een monument van tragische schoonheid dat leest als een hartverscheurende maar nooit nihilistische afscheidsbrief.

1. If Beale Street Could Talk (Barry Jenkins)

Heel af en toe komt een film de bioscoop binnengewaaid die je van het eerste, intens cinematografische shot bij je nekvel grijpt, om je pas na honderdtwintig spookachtig mooie minuten vol passie, pijn en poëzie los te laten. If Beale Street Could Talk is er zo eentje. Regisseur Barry Jenkins gaat nog een stap verder dan in zijn met de Oscar voor Beste Film bekroonde Moonlight en maakt van Beale Street, de mythische plek in Memphis waaraan de jazz en de blues zijn ontsproten, de wieg van de zwarte ziel en waardigheid. Een wondermooie, diepromantische adaptatie van James Baldwins belangrijke roman

Eervolle vermeldingen voor:Peterloo (Mike Leigh), Booksmart (Olivia Wilde), Ash is Purest White (Jia Zhang-ke), Mid 90’s (Jonah Hill), At Eternity’s Gate (Julian Schnabel), Temblores (Jairo Bustamente), Free Solo (Jimmy Chin), Gräns (Ali Abbassi), Dragged across Concrete (Craig S. Zahler), Sunset (Laszlo Nemes)