‘Dolor y gloria’ van Pedro Almodóvar: dollen met een dubbelganger uit liefde voor de cinema

ANTONIO BANDERAS: Almodóvars alter ego.

‘Ik hou niet van autofictie’, zegt de moeder van een regisseur in Dolor y gloria. Pedro Almodóvar houdt daar wél van en de kijker doet er zijn voordeel mee.

Geef toe: na al zijn bloedmooie films die zich afspelen in interieurs die zelfs mensen ophitsen die alleen in de wachtzaal van de tandarts door interieurmagazines bladeren, wil u eindelijk eens zien hoe Pedro Almodóvar zíjn casa heeft ingericht. Dat kan. De estheet die dit jaar zijn zeventigste verjaardag viert en deze week een zoveelste gooi doet naar een eerste Gouden Palm, posteert het hoofdpersonage van zijn nieuwste film namelijk in zijn eigen appartement, inclusief de meubels en de schilderijen van Jorge Galindo. Straffer nog: hij leende hem ook zijn schoenen, kleren, kapsel, kwaaltjes, depressie, moedercomplex, libido, onberispelijke smaak en professioneel succes.

De regisseur van onvergetelijke films als Mujeres al borde de un ataque de nervios, Todo sobre mi madre, Hable con ella en Volver valt echter niet volledig samen met het door zijn fetisjacteur Antonio Banderas uitstekend vertolkte hoofdpersonage. Almodóvar groeide bijvoorbeeld niet op in een grot en bleef wel van de heroïne af (hij verkoos in zijn wilde jaren cocaïne). Maar alleen door ‘Alter Ego’ op Banderas’ voorhoofd te tatoeëren had de verwantschap nog duidelijker kunnen zijn.

Almodu0026#xF3;var-aficionado’s kunnen zich laven aan een viering van zijn leven en cinema in het algemeen.

Almodóvars tegenhanger is zwaar vereenzaamd en pijnlijk op zichzelf gericht. Fysiek is hij niet meer in staat om nog films te maken, en dat zuigt alle leven uit hem weg. Hij komt amper nog buiten, tenzij om te chinezen tegen de chronische pijn.

Hoe de nacht toch weer dag wordt, is de best wel aangrijpende boodschap die de film wil meegeven. Belangrijk blijkt het inzicht dat werk & privé, pijn & glorie en fictie & werkelijkheid continu met elkaar de tango dansen. Nog veel belangrijker is dat Almodóvar na een wat stroef begin met een knullig intermezzo over geografie en anatomie toch op toerental raakt. Met zijn typerende combinatie van romaneske vertelkunst en esthetisch raffinement leeft hij zich helemaal uit in de uitbeelding van zonovergoten, nostalgische jeugdherinneringen, de openbaring van het eerste erotische verlangen, macabere moeder-zoongesprekken en een prachtig wederzien met een geliefde uit vervlogen tijden.

Nieuwe zieltjes zal Almodóvar met Dolor y gloria niet winnen. Daarvoor ontbreekt het de film aan de punch die de regisseur wel had in zijn jaren als hemelbestormer en zijn de verwijzingen naar eerder werk te talrijk. Almodóvar-aficionado’s kunnen zich wél laven aan een viering van zijn leven en cinema in het algemeen. Kortom: Dolor y gloria getuigt van een grote filmliefde en een geringe eigenliefde.

Dolor y gloria

Van Pedro Almodóvar met Antonio Banderas, Penélope Cruz, Asier Etxeandia

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content