Hoe Magnus u in de AB nog één keer terugflitste naar de hete zomer van 2003

Tijdens het eerste van twee afscheidsconcerten met Magnus in de AB herdefinieerden Tom Barman, CJ Bolland en vrienden het begrip ‘going out with a bang‘.

Iets meer dan een jaar geleden kwam u het in dit blad te weten: Magnus, de elektrofunkmachine van dEUS-frontman Tom Barman en technotovenaar CJ Bolland, stopt ermee. ‘We moesten wel grote schoonmaak houden’, beweerde Barman, die op dat moment nog volop op zoek was naar een opvolger voor Mauro bij dEUS, en al naarstig zat te pennen aan het scenario van zijn nog te verschijnen tweede film. En Bolland? Die hunkerde opnieuw naar de techno, het genre waarin hij medio de nineties groot is geworden onder de vleugels van het legendarische R&S Records.

Eén belofte maakte het duo nog: ‘We’d like to go out with a bang‘. En kijk: nadat Magnus eind vorig jaar een slot-ep en best-ofverzamelaar in de rekken mikte, werden er meteen ook twee feestelijke finissages in de AB geprikt, onder de noemer Magnus Allstars.

‘Fuck Netsky!’

‘It’s gonna be the last dance‘, liet Tom Barman al snel verstaan tijdens het eerste afscheidsrondje op donderdag. U twijfelde in het diepdonkere, soms zelfs ronduit new wave-y openingskwartier nog even, maar kwam na drie nummers toch helemaal los bij Rhythm is Deified, het eerste van vele trucjes uit de oude doos, waarin livegitarist Tim Vanhamel van Millionaire de funkateer in hem voor het eerst losliet.

Toen huurling van het eerste uur Mauro Pawlowski – vóór zijn twaalfjarige passage bij dEUS maakte hij al het mooie weer bij Magnus, ook al moest hij daarvoor in onderbroek en jarretels opdraven – vervolgens de (bas)gitaar ter hand kwam nemen om French Movies en vooral Jumpneedle van extra lickjes Prince te voorzien, ging de vlam helemaal in de pijp. Rock Chick, dat alweer très dEUS klonk, was nadien het juiste rustpunt op het juiste moment, nieuweling D.R.A.M.A. een langgerekte groove die ons terug naar de eighties van Front 242 katapulteerde.

‘Fuck Netsky!’ brulde iemand wat later door de zaal, nadat Barman te kennen had gegeven dat Catlike eigenlijk voor Boris Daenen geschreven was, maar niet goed genoeg bevonden werd door hem. His loss, want de single uit Where Neon Goes To Die (2014) was kattenkwaad van de beste soort. ‘You know that rockers just shouldn’t rap‘, gromde Barman. Hij deed het tóch, en nog met succes ook.

Lonely Lanegan

Magnus Allstars, dat was naast de tandem Barman-Bolland, de liveband met Tim Vanhamel, Joris Caluwaerts van Stuff en ex-Balthazardrummer Christophe Claeys dus ook Mauro, én Mark Lanegan. De flegmatieke grungepionier, bekend van Screaming Trees, Queens of the Stone Age en zichzelf, was bij Magnus al vaker de Singing Man met dienst wanneer Editors-frontman Tom Smith het weer eens liet afweten – Pukkelpop 2014, iemand? – en deed dat ook in de AB met bravoure. Toen hij in de slowburner Getting Ready de ooh-oohs van Wovenhand-opperhoofd David Eugene Edwards voor zijn rekening nam en in Assault on Magnus van ‘sometimes I get lost and lonely‘ zong, ging het haar op uw armen helemáál aan het dansen.

Aan Assaulton Magnus breide CJ Bolland een pompend house- en technoverlengstuk, en ook Soft Foot Shuffle, What It Is en Regulate lieten geen spaander heel van een intussen tot een zweterige danstempel omgeturnde AB. Tijdens die laatste song mocht het publiek overigens mee komen dansen en sjansen op het podium. Het was uitgelezen beeldmateriaal voor uw Instagramverhaal.

‘It’s gonna have to come from this old face, I got no more heroes left to ape‘, lichtte Tom Barman het einde van Magnus nog eens toe in bisnummer Look At Us Now, het laatste anthem van wat voor eeuwig een Belgische cultgroep zal blijven. Met het zwoele Summer’s Here flitste de band ons vervolgens nog één keer terug naar die hete zomer van 2003, de zomer waarin het allemaal begon voor Magnus, en waarmee het nu dus voorgoed eindigt. Goeie tijden!