Na enkele aanvaringen met de wet maakt George Michael dit najaar zijn zoveelste comeback. Zijn Symphonica-tournee bevestigt moeiteloos ’s mans supersterrenstatus: ook voor de concerten in Antwerpen en Brussel vlogen de kaarten de deur uit. Maar had het popicoon tegen wil en dank ook iets nieuws te melden?
DA GIG: George Michael in het Sportpaleis, Antwerpen op 7/10.
IN EEN ZIN: Een strakke trip down memory lane met een jazzy randje die de fans – van George Michael of van symfonische orkesten – op hun honger liet zitten.
HOOGTEPUNTEN: ‘Brother, Can You Spare A Dime?’, ‘A Different Corner’, ‘Freedom’.
DIEPTEPUNTEN: Geen, tenzij u al bij het derde nummer zat te geeuwen.
BESTE QUOTE: Volzinnen kwamen er amper aan te pas.
Beheerst, zelfverzekerd en ettelijke kilo’s lichter: George Michael is op zijn 48ste een herboren man. Vorig jaar nog een kluizenaar die stoned een Londense fotozaak ramde met zijn Land Rover en vervolgens vier weken in de gevangenis zat, vijftien maanden later een geoliede machine in maatpakuitvoering die de concerten aan elkaar rijgt. Niet evident voor een man die al vroeg in zijn carrière het etiket van miscaste superster opeiste.
Als drijfveer van Wham! en als solo-artiest schudde de Brit van Griekse afkomst de hits uit zijn mouw in de jaren ’80 en ’90. Georgios Kyriacos Panayiotou leek de geboren erfgenaam van Elton John en Paul McCartney. De intensieve promotie van Faith (1987) en de verovering van de Verenigde Staten legden echter een bom onder het miljoencontract met Sony: George Michael wilde tieneridool af zijn en een serieuze songschrijver worden. Verschijningen in videoclips en live-optredens werden zeldzaam, en tegen 1991 was de relatie met de platenmaatschappij volledig verzuurd. Bovenop een aanslepende rechtzaak om onder contractuele verplichtingen uit te komen, kwamen persoonlijke problemen. AIDS velde zijn partner Anselmo Feleppa in ’93, terwijl een nachtelijk toiletbezoek in Beverly Hills tot een gênante coming out leidde in ’98. De zanger zat toen al flink aan de cannabis. Zijn verslaving eraan bracht hem het volgende decennium regelmatig in het nieuws.
Op muzikaal vlak is Georgios Kyriacos Panayiotou notoir onproductief. Met uitzondering van Patience (2004) beperkten zijn worpen in de noughties zich tot greatest hits-albums en occasionele, weinig radiovriendelijke songs. Dat hij nog altijd stadions in vuur en vlam kan zetten, bewees hij in 2006: 25 Live dreef op twee dozijn popklassiekers en zette George Michael terug op de kaart als een geboren entertainer.
De therapie die hij het voorbije jaar volgde – het tourboek leest als een verslag – werpt duidelijk vruchten af: de uitverkochte zaal kreeg wederom een professionele showman te zien. Zo professioneel dat hij door het blowen gehavende stembanden en een lichte verkoudheid perfect verbergt en te hoge noten moeiteloos omzeilt. George Michael bewaarde zijn genereuze, warme stem en maakt er in zijn Symphonica-tour zelfs de centrale ster van. Onder begeleiding van een symfonisch orkest brengt hij rustigere nummers uit zijn repertoire, aangevuld met covers van nummers die zijn muzikale opvoeding bepaalden.
Dat leverde een veelbelovende eerste set op waarin Cowboys & Angels, Kissing A Fool en Nina Simone’s My Baby Just Cares for Me een jazzy avond aankondigden. De sobere omkadering met een podiumbreed LED-scherm leek even een maatje te klein voor een stadionconcert, maar was efficiënt: het publiek – veel dertigers en veertigers – was voor de man zelf gekomen, en die speelde met vanzelfsprekende autoriteit zijn rol in dit honderd procent livegebeuren. Op de eerste rijen ontbraken alleen witte tafellampen om de setting op een nachtclub te doen lijken. Of was de haast spraakloze gastheer daarvoor toch te afstandelijk?
De ingetogen aanpak werkte alvast voor de eerste echte ballad, geleend van Terence Trent D’Arby. Maar de prijs voor het eerste hoogtepunt was toch voor Brother, Can You Spare A Dime?: een Broadwayklassieker die zowel zanger als orkest de kans bood om voluit te gaan. Zonde dat de vlakke podiumstructuur de blazerssectie onzichtbaar maakte voor wie op het middenplein zat.
Ook na de pauze bezondigde de vakman zich niet aan multimediageweld, overbodige intermezzo’s of andere faux pas. Over de setlist valt echter te discussiëren. Perfect uitgevoerde oldies als A Different Corner en Praying For Time gingen erin als koek. Ze noopten twee jongens nabij het podium tot slowen. Met Roxanne, You’ve Changed en A New Day lag de nadruk niettemin op Songs From The Last Century (1999), het coveralbum dat hij samenstelde met legendarisch producer Phil Ramone, een van de vertrouwde gezichten die ook nu weer aan boord zijn. Love Is A Losing Game, een eerbetoon aan Amy Whinehouse, paste naadloos in de set vol harmonieuze arrangementen.
Nieuwe nummers daarentegen bleven beperkt tot het openhartige Where I Hope You Are, geschreven na het vertrek van ex-vriend Kenny Goss, en True Faith, een klassieker van New Order. “Deze song gaat over de aard van verslavingen”, zei de artiest, maar ook live overtuigt de climaxloze cover niet helemaal. Idem voor Russian Roulette: het origineel van Rihanna is gewoon beter.
Akkoord dat een symfonisch orkest niet aanzet tot het uittesten van je nieuwe dansplaat (gepland voor het voorjaar 2012), maar ook dat gezelschap wordt in Symphonica te weinig aangesproken. Op de beste momenten deed het concert denken aan ’s mans unplugged sessie voor MTV in ’96. Kortom, degelijk en stijlvol, ideaal voor een vrijdagavond zelfs, maar muzikaal kon het avontuurlijker.
Hoewel een totaal ander opzet, lijkt Symphonica dus toch een beetje op 25 Live, want opnieuw grotendeels een terugblik. Alleen is deze trip down memory lane wel erg eenzijdig. Uptempo hits kwamen pas weer even op de proppen bij de bisnummers. Een medley met onder meer Freedom kreeg meteen het ganse stadion van zijn stoel. Het bewijs dat een drugsvrije George Michael nog steeds zijn plek op het podium verdient. Qua muzikale baggage, vocale sterkte en authenticiteit overklast hij vele (jongere) collega’s in de popindustrie. Maar laat dat nieuw werk nu toch maar snel komen.
Wim Denolf
DE SETLIST: Through / My Baby Just Cares For Me (Nina Simone) / Idol (Elton John) / Cowboys & Angels / Kissing A Fool / Going To A Town (Rufus Wainwright) / Let Her Down Easy (Terence Trent D’Arby) / You Have Been Loved / Wild Is The Wind (Johnny Mathis) / Brother Can You Spare A Dime? (Bing Crosby) / (pauze) / Patience / John & Elvis Are Dead / Roxanne (The Police) / Song To The Siren (Tim Buckley) / A Different Corner / Where I Hope You Are / You’ve Changed (Billie Holiday) / True Faith (New Order) / Love Is A Losing Game (Amy Whinehouse) / Russian Roulette (Rihanna) / Praying For Time / Feeling Good (Nina Simone) / Amazing-I’m Your Man-Freedom / I Remember You (Doris Day) / Outtro-Free
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier