‘Is O’Tacos echt zo ranzig of ben jij gewoon conservatief op vlak van fastfood?’

Tobias Cobbaert schrijft wekelijks over wat hem wakker houdt. Of net niet.

Zelf zal ik nooit een pizza hawaï bestellen, maar ik heb nooit goed begrepen waarom ­anderen zich zo druk maken over een pizza met wat ananas op. In mijn vriendenkring is er iemand die altijd weer kop van jut is omdat hij ervoor durfde uit te komen dat hij wel eens mayonaise met citroen in plaats van ei lust, volgens de rest van de groep een doodzonde. In zulke debatten houd ik me meestal afzijdig, want ik heb er simpelweg niet zo’n ­sterke mening over.

Maar in één voedsel­kwestie voel ik me zo vaak in het nauw gedreven dat ik een moedige beslissing heb moeten nemen: bij ­deze geef ik openlijk toe dat ik wel eens durf te bestellen bij O’Tacos.

Voor de fastfoodleken: O’Tacos is een keten die zich specialiseert in zogenaamde ‘French tacos’. Dat zijn wraps die gevuld worden met frietjes, kaassaus en stukken vlees, doorgaans varianten van al dan niet gefrituurde kip. Zelf vind ik het ook lekker om er extra raclettekaas aan toe te voegen.

Is zo’n French taco een culinair hoogstandje? Uiteraard niet. O’Tacos serveert vettige bucht, een groteske Frankensteinmaaltijd, een aanslag op de goede smaak die je volpompt met lege calorieën. Maar is dat soms niet exact waar je zin in hebt? Zeker op een luie vrijdagavond na een lange werkweek?

Mijn vrienden maken het me ­echter onmogelijk om daar zonder ­complexen van te genieten. Telkens wanneer ik het gerecht nog maar durf te vernoemen, word ik getrakteerd op een extreme vorm van weerzin die niet alleen aanstellerig, maar ronduit hypocriet is.

Als je het soort persoon bent dat ­netjes ­volgens de voedselpyramide leeft, op ­restaurant regelmatig slaatjes bestelt en één keer per maand naar de frituur gaan al ­decadent vindt, dan heb je het recht om mijn eetgewoonten met argusogen te bekijken. Mijn vrienden voldoen absoluut niet aan dat profiel. Ik heb met de meesten van hen mijn studenten­tijd doorgebracht en op ontel­bare uitgaansavonden ­gezien hoe ze vol smaak een ­julientje (een cultgerecht in de ­Gentse studententbuurt: een groot pak friet met ­mayonaise, stoofvleessaus, saté­kruiden, ­gefrituurde uitjes en een in stukken ­gesneden ­viandel) als ­vierde maaltijd naar ­binnen speelden. Nu nog ­zitten er ­bourgondiërs tussen die regel­matig een kapsalon ­bestellen. Een ­gigantische bak vol vettig vlees, frieten, looksaus en kaas kan door de beugel, maar een wrap met kip en kaassaus is een brug te ver?

Bovendien hebben de meeste ­criticasters zelf nog nooit iets bij O’Tacos besteld. Ik kan alleen maar concluderen dat deze ­discussie niet over smaak gaat, maar haar wortels in bekrompen­heid heeft. De French taco is ­relatief nieuw in het fastfoodlandschap, en hedonistisch fastfood is blijkbaar alleen maar oké als je er voor je vijfentwintigste levensjaar mee geconfronteerd bent. Bij iets nieuws moeten we blijkbaar plots doen alsof we er­boven staan.

Ik roep mijn leeftijdsgenoten op om het ­taboe te doorbreken. In plaats van die zoveelste pizza, of alweer een kapsalon, geef de French taco een kans. Niet dat er zich een ­compleet nieuwe smaakwereld voor je zal ­openen, maar de kans dat je er een guilty pleasure bij zult hebben, is groter dan je denkt.