In 2020 stak corona een stokje voor de grote doorbraak van 070 Shake. Tweede keer, goede keer voor de voormalige pupil van Kanye West?
‘Het eerste nieuwe popfenomeen dat op ontploffen staat in de twenties’, orakelden we enthousiast toen 070 Shake in januari 2020 debuteerde met het album Modus Vivendi. De kaarten lagen goed voor Danielle Balbuena, zoals ze net geen 25 jaar geleden geboren werd in New Jersey: ze had zich via Soundcloud in de belangstelling gerapt en gezongen, in 2016 getekend bij Kanye Wests GOOD Music, twee jaar later gevolgd door opgemerkte gastperformances op de twee meest besproken hiphopalbums van 2018: Kanye’s Ye en Pusha T’s Daytona.
En we stonden niet alleen met die hooggespannen verwachtingen. ‘De Dark Side of the Moon van de emorap’, schreef Rolling Stone. NME noemde 070 een unieke artiest, wars van trends en clichés. Maar een bom werd het niet. Misschien dwarsboomde corona haar potentieel, had de wereld wat anders aan het hoofd dan duistere zielenroerselen, androgyn gezongen over gewichtige, Enya-achtige synthnevels, slalommend tussen Pink Floyd en Frank Ocean. Maar Balbuena liet het niet aan haar hart komen. Op het tartend getitelde You Can’t Kill Me steekt ze nu zelfs een tandje bij.
In de met harp bespikkelde cybergospel van Invited en het door kerkorgel richting breakbeats en blockbusterviolen getilde History hoor je de bombastische naschokken van een jeugd onder het muzikale juk van Kanye’s epos My Beautiful Dark Twisted Fantasy (en dan vooral spektakeltracks als Runaway) . Niet toevallig zit hier met Mike Dean dezelfde producer aan de knoppen. In Blue Velvet laat hij de grimmige sfeer van Massive Attacks Mezzanine rijmen met de bezwerende Twin Peaks-arrangementen van Angelo Badalamenti. De singles Skin and Bones en Body (een duet met Christine & The Queens) klinken alsof Rihanna werd uitgehuwelijkt aan de onlangs overleden synthesizer- en soundtrackmaestro Vangelis. Sensueel, maar dan als een natte, koortsige androïdedroom.
In Cocoon flirt 070 Shake met rave en dubstep en wij denken niet voor het eerst: als de wereld storm loopt voor Billie Eilish, waarom dan (nog) niet voor deze dame? Zijn de soundscapes té futuristisch, té episch soms? Misschien moet Balbuena beter leren doseren. Zo dreigen powerballads als Purple Walls en Stay voortdurend te bezwijken onder hun eigen gewicht. Maar ze zijn deel van alweer een even bevreemdende als meeslepende trip.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
