Na drie films begint de reboot van Planet of the Apes aan een nieuw verhaal. Het smaakt niet per se naar meer.
Dertien jaar gelden werd de franchise, ooit begonnen met Charlton Heston, nieuw leven ingeblazen met Rise of the Planet of the Apes, die toonde hoe testen op dieren een intelligente chimpanzee, Caesar, opleverden – en hoe ons hoogsteigen geklooi tot een epidemie leidde die de menselijke soort decimeerde.
Ondertussen zijn we drie films en driehonderd jaar later. De natuur heeft wat er nog restte van onze beschaving zo goed als weggevaagd. De apen leiden de dans, de mensen zijn vervallen tot een primitieve staat, tot niet meer in staat dan louter overleven. Noa, een jonge intelligente chimpanzee, moet hulpeloos toekijken hoe zijn vreedzame clan genadeloos wordt uitgeroeid door een leger onder leiding van de tirannieke bonobo Proximus. Die aast op eeuwenoude menselijke technologie waarmee hij een rijk hoopt te stichten dat compleet haaks staat op de nalatenschap van Caesar, die door de eeuwen zo’n beetje de Mozes van de primaten is geworden. Vergezeld door een jonge mensenvrouw begint hij aan een beslissende reis.
De vorige twee films werden met verve geregisseerd door Matt Reeves (Cloverfield), die ondertussen al het goede dat we van hem dachten heeft bevestigd met The Batman. Kingdom of the Planet of the Apes is helaas toevertrouwd aan Wes Ball, die met de Maze Runner-trilogie bepaald geen onuitwisbare indruk heeft nagelaten. Het resultaat is minder een film dan een nauwelijks effectief product, met een ongeïnspireerde, vaak nodeloos gekunstelde regie, stereotiepe actiescènes en goedkoop sentiment – ‘samen sterk‘, dat soort dingen. De menselijke heldin (gespeeld door Freya Allan, prinses Cirilla uit The Witcher) is veel te gladjes en de plot is flinterdun. Kingdom moet een nieuwe trilogie inluiden. Maar in meer dan 2 uur en 20 minuten gebeurt er vooralsnog bitter weinig.
