De balans: dit zijn de tien beste films van 2023 tot nu toe

Nu het jaar er alweer voor de helft op zit, blikt Knack Focus terug op het beste dat de afgelopen zes maanden te bieden hadden. Vandaag: films.

10) Alcaràss (Carla Simón)

Alcarràs is de zwanenzang van een boerenfamilie, een moderne boerenfilm. Maar de familie wordt met zoveel finesse, warmte en inlevingsvermogen geschetst dat je ook moet denken aan de humanistische parels van de Japanse Hirokazu Kore-eda. Niet slecht voor een tweede film.

9) The Banshees of Inisherin (Martin McDonagh)

Met The Banshees of Inisherin evenaart Martin McDonagh Three Billboards Outside Ebbing, Missouri. Zijn break-upfilm laat je afwisselend grienen en gieren van het lachen.

8) War Pony (Gina Gammell & Riley Keough)

De tijd dat John Wayne naar hartenlust Native Americans neerknalde is misschien voorbij, maar nog altijd halen hun verhalen zelden het scherm. War Pony is een oogstrelende uitzondering.

7) All the Beauty and the Bloodshed (Laura Poitras)

Poitras’ film is meer dan een kunstenaarsbiografie, of een kwaad pamflet tegen het duistere opioïdenimperium van de Sacklers. Hij laat je loeren in de pikdonkere kamers waar Goldins niets verhullende werk en psychische littekens aan ontspruiten, en laat de artieste op een gebalde, empathische en narratief onderhoudende manier dialogeren met de activiste.

6) Pacifiction (Albert Serra)

Pacifiction had een broeierige, paranoïde tropenthriller kunnen worden. Maar dat was buiten cinema-anarchist Albert Serra gerekend. De film is soms te bizar en chaotisch voor woorden, maar evengoed word je verrast door een adembenemend surftafereel met geen surfplanken maar grote boten die over majestueuze golven glijden.

5) The Quiet Girl (Colm Bairéad)

Kinderkreten hoort men niet in Colm Bairéads pijnlijk tedere opgroeidrama The Quiet Girl. Een kleine film over een klein meisje, maar mooi gefilmd, aandoenlijk vertolkt en met zo’n groot hart dat je meteen Child Focus wil bellen om Cáits stuitend onverschillige ouders aan te geven.

4) The Fabelmans (Steven Spielberg)

Waar Steven Spielberg de inspiratie haalde voor al die memorabele scènes uit Duel, Jaws, E.T., Jurassic Park en noem maar op? Simpel. Hij heeft ze stuk voor stuk zelf meegemaakt. Toch emotioneel, in zijn licht ontvlambare fantasie. Hoe precies en in welke embryonale vorm ontdek je in het autofictieve The Fabelmans, waarin de inmiddels 76-jarige New Hollywood-keizer door het vergeelde dagboek van zijn jeugd bladert, maar dan met het enthousiasme van een hitsige puber.

3) Godland (Hlynur Pálmason)

Natuurmens en filmmaker Hlynur Pálmason neemt je in zijn historische avontuur Godland mee door het duistere hart van IJsland, waar venten, volkeren en vulkanen sudderen. Verwacht ondanks de fraaie fotografie dus geen postkaartje van IJsland.

2) Tár (Todd Field)

Als het veelgeprezen, maar polemische Tár – sommigen noemen de film kil, koud en misogyn – al van iets de maat neemt dan is het niet zozeer cancel culture of MeToo. Het is de menselijke hybris die Field fileert, en macht als verdomd verleidelijk mechanisme. En dat met een intimiderend goeie Cate Blanchett die geen enkele noot mist als Lydia Tár, de toonaangevende dirigente die niet alleen glazen plafonds maar ook harten, ego’s en carrières breekt.

1) Aftersun (Charlotte Wells)

Aftersun is een film met zo’n rijke textuur dat hij – ondanks zijn schijnbaar simpele, sociaal-realistische look – iets droomachtigs krijgt. Nieuwkomer Francesca Corio en Normal People-acteur Paul Mescal acteren met zo’n naturel dat je denkt dat je echt naar een reisverslag uit de nineties kijkt. Of zou het toch maar een door de tijd vertekende fata morgana zijn? Een verbazend knappe, subtiel geweven en finaal hartverscheurende film over het schuren van de tijd en het vermalen van verdriet.