Met The Banshees of Inisherin evenaart Martin McDonagh Three Billboards Outside Ebbing, Missouri. Zijn break-upfilm laat je afwisselend grienen en gieren van het lachen.
Begint een burgeroorlog met een deur die gesloten blijft? Op Inisherin min of meer. Het (verzonnen) eiland ondervindt in april 1923 buiten wat kanongebulder in de verte geen last van de Ierse Burgeroorlog die het vasteland verwoest. Een vriendschapsbreuk daarentegen scheurt Inisherin in twee. Tot waar de parallel opgaat, mag u zelf invullen.
Van de ene op de andere dag houdt Colm (Brendan Gleeson), die soms te veel nadenkt, zijn deur dicht voor Pádraic (Colin Farrell), die soms te weinig nadenkt. Colm wil als muzikant wat hebben betekend in zijn leven en besluit dat dat niet gaat lukken als hij elke dag in de enige pub op het eiland naar Pádraics verhalen luistert over de stoelgang van zijn dwergezel Jenny.
Eenvoudig geluk nastreven is Pádraics grote gave, maar zonder zijn beste vriend lukt dat niet langer. Dus gaat hij in het verzet. Maar het is Colm menens, dus het escaleert. Absurd brutaal.
Met The Banshees of Inisherin kan de duisternis van deze weken niet worden bestreden. Het geweld waarmee een vriendschap uiteenspat en de pijn die het veroorzaakt, stemt droef. Aan die harde, donkere waarheid kun je volgens Martin McDonagh niet onderuit. Maar de Iers-Britse scenarist-regisseur kan ze, zo blijkt, wel verwerken in een zwartkomische, filosofische, almaar gekkere film die je van het eerste tot het laatste beeld bij je lurven pakt. Met scènes die je hardop doen lachen of stilletjes doen huilen. En tussenin wat wijsheid en weemoed.
Net zoals in In Bruges en prijsbeest Three Billboards Outside Ebbing, Missouri zijn McDonaghs dialogen heerlijk grappig en scherpzinnig. Het op zich intieme drama wordt groots gemaakt door director of photography Ben Davis met prachtige, soms door westerns geïnspireerde beelden van een eiland dat om verhalen lijkt te smeken. Zoals de titel al aangeeft – een banshee is een soort fee die doden aankondigt – durft McDonagh zijn wereld te bevolken met tal van kleurrijke nevenpersonages die meer archetype of folklore zijn dan reële personen. Hij kan er met een gerust hart op los fantaseren, want zijn acteurs zijn geloofwaardig genoeg. Met name de twee hoofdrolspelers die eerder fantastisch samen speelden in In Bruges. Brendan Gleeson en Colin Farrell zijn elk op hun manier en zonder te overdrijven fenomenaal. Farrell als een open boek, Gleeson als een moeilijker te lezen mens. Wat een duo. Laten we hopen dat ze vrienden blijven zodat we hen nog vaak terugzien.
