De Balans: dit zijn de beste voorstellingen van 2021 tot nu toe

V.l.n.r.: Tosca, Dances of Death, The Sheep Song © Karl Forster, Illias Teirlinck, Kurt Van der Elst
Els Van Steenberghe
Els Van Steenberghe Els Van Steenberghe is theaterrecensent.

Al waren de theaters potdicht, in de coulissen werd er gedold met schapen, poen, pluimen, goudzand, dodenmaskers en kilo’s klei. De vruchten van die dolle arbeid kwamen dit voorjaar vooral via livestream ter wereld. Vanaf deze zomer kan je veel van onderstaande voorstellingen live ontdekken.

10. Pak de poen – Compagnie Barbarie

De prettig gestoorde dames van Compagnie Barbarie wilden een stuk maken over de legendarische Pak de Poen-show van de toenmalige BRT. De pandemie zorgde ervoor dat het stuk eerst een groteske televisieshow werd met grappen die de dames zo goed brachten dat ze je zelfs thuis hardop deden lachen. Dit was een van de zeldzame ‘pandemievoorstellingen’ die erin slaagde om de humor ongeschonden vanuit de theaterzaal tot in de huiskamer te brengen.

9. In Topform – Warre Borgmans

Op 19 februari 2021 vierde Warre Borgmans zijn 65ste verjaardag. Hij deed dat op de planken. Die avond nodigde hij een beperkt pers- en familiepubliek uit in cultuurcentrum Berchem. Hij heette elke toeschouwer aan de ingang vriendelijk welkom en stoof toen de met muzikanten, lusters en tapijten gepimpte scène op voor een rakend persoonlijke monoloog. Borgmans kan niet zonder publiek. De solo sprankelde maar zal vanaf deze zomer – met een ferme bende toeschouwers voor het podium – pas echt bruisen.

8. Dido & Aeneas – Opera Ballet Vlaanderen

Ook Opera Ballet Vlaanderen waagde zich aan een uitvoering van Purcells Dido and Aeneas. En ook nu geeft Purcells melancholische topper – over de passie tussen Afrikaanse koningin Dido en de Italiaanse krijger Aeneas, tot Aeneas opgeroepen wordt door Rome en Dido met een gebroken hart achterlaat – de ploeg vleugels. Regisseur David Marton maakt er een kolkende belevenis van dankzij een leger cameramensen én de verrassende input van componist/gitarist Kalle Kalima en stemkunstenares Erika Stucky.

7. Bovary – KVS

De pure finesse waarmee Koen De Sutter en Maaike Neuville gestalte geven aan Charles en Emma Bovary zou zelfs Gustave Flaubert doen smelten van verlangen om deze voorstelling live te zien. Dit voorjaar ging de elegante televisieversie in première, met dank aan de poëtische beeldtaal van filmregisseur Jaco Van Dormael. De uitgekiende shots, het voortreffelijke spel, de sierlijk gecomponeerde zinnen: het is een lust voor het oog en oor. En het doet heel erg uitkijken naar de live-versie.

6. Moby Dick, At Least Queepueg speaks – LOD Muziektheater

Een vlammende soundscape die zo goed is dat het bijna een misdaad is dat de muziek nog steeds niet op een plaat geraakte. Een mezzosopraan die zo indrukwekkend goed zingt en speelt dat het haast een misdaad is dat het stuk amper anderhalf uur duurt. Een Josse De Pauw zo geweldig en zo tandeloos over de scène zwalpt dat het bijna misdadig is dat hij soms wél met tanden in de mond speelt. Tot zulke zotte gedachten leidt Gorges Ocloo bijzonder knappe bewerking van Herman Melvilles klassieker Moby Dick. Deze versie is swingend en schopt je een geweten over machtswellust, de dominantie en minachting van de witte mens jegens alles wat hij niet begrijp.

5. Hands do not touch your precious Me – Ultima Vez

Wim Vandekeybus vertimmerde de première van zijn samenwerking met de Spaanse kunstenaar Olivier de Sagaza – een krak in kleien – tot een livestream. Hij joeg een cameraploeg mee de scène op, tussen zijn negen performers (en hijzelf). Op de soms intieme, soms woeste tonen van Charo Calvo serveert hij anderhalf uur vlammende dans over transformeren om te overleven. Je scherm gaat er bijna van smeulen. In juli vindt de livepremière in KVS plaats. Dat belooft.

4. Tosca – De Munt

Met een vuist in de lucht drukte dirigent Alain Altinoglu zijn geluk uit om eindelijk weer in de orkestbak te mogen prijken voor een (vrij) volle zaal. Hij gaf zijn uitgedund orkest de sporen en dirigeerde hen naar een overrompeld mooie uitvoering van Puccini’s Tosca. In een sober decor dat extra uitstraling kreeg dankzij de prachtige schilderijen van Santiago Ydáñez zong de Griekse sopraan Myrtò Papatanasiu de sterren van de hemel en élke toeschouwer naar het puntje van de stoel. Deze innemend sierlijke vertolking had alles om iemand die nog nooit naar een opera is geweest, prompt levenslang stapelverliefd te maken op het genre. Opera op z’n meest verleidelijk.

3. Dido & Aeneas – Peeping Tom

Debuteren als operaregisseurs tijdens een pandemie? ‘Wij kunnen dat!’, dachten Gabriela Carrizo en Franck Chartier, de artistieke leiders van Peeping Tom. Ze bliezen het stof van Henry Purcells Dido and Aeneas, pootten een gigantisch kamerdecor – met klapwiekende deuren, scheef hangende schilderijen én een berg goudzand – neer en lieten daar hun prettig gestoorde performers op los. Thee schenken tot de scène onder water staat, je lichaam zo laten bewegen dat het lijkt alsof er een golf doorheen vloeit of als een elastieken lijf over het tapijt veren: de performers van Peeping Tom kunnen het allemaal. Hun kapriolen kruiden de heerlijke melancholische muziek tot een onweerstaanbaar smakelijke opera die zelfs als livestream voortdurend intrigeert.

2. Dances of Death – Michiel Vandevelde

De moeder van choreograaf Michiel Vandevelde is niet meer. De dansfilmpjes die ze haar zoon naliet, zijn er wél nog en openen een voorstelling die oogt als een secuur gecomponeerde ode aan een afscheidsritueel. Vandevelde componeert die ode met de tedere bewegingen die elk mens maakt wanneer een afscheid naakt, zoals het hoofd buigen en iemand strelen. Doorheen de dans kringelt de zachte zang van Kara Leva. Het straffe aan deze voorstelling is dat ze je, dankzij wervelende (cirkel)dans in uitwaaierende kostuums, subtiel van het intieme afscheid naar het terug uitbundig vieren van het leven loodst.

1. The Sheep Song – FC Bergman / Toneelhuis

Wat deden theaterzielen Stef Aerts, Joé Agemans, Matteo Simoni, Jonas Vermeulen, Marie Vinck en Thomas Verstraeten tijdens de lockdowns? Veel. Eerst beslopen en bespioneerden ze schapen. Véél schapen. Zowel schapen in de weide als die in Het Lam Gods van de gebroeders Van Eyck. Vervolgens beslopen ze de perfectie tijdens het repeteren aan The Sheep Song, een wonderschoon ding waarin zwijgende acteurs – gedragen door de banjotonen van Frederik Leroux – het hartverscheurende verhaal spelen van een schaap dat graag mens wil zijn. Het resultaat? Quasi perfect theater.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content