Modderworstelen zoals in Werchter hoefde u het afgelopen weekend in Brugge niet te doen. Het Cactusfestival bleef drie dagen lang van regen gespaard en mocht zelfs de zon verwelkomen. Maar ook op muzikaal vlak was het een topeditie, met onvergetelijke optredens van Wilco en Daniel Norgren.
1. Wilco (vrijdag)
De groep van Jeff Tweedy grossierde in popsongs die qua harmonische rijkdom niet voor die van The Fab Four dienden onder te doen. Tegelijk vertoonde de muziek van Chicago’s Finest niet zelden een experimenteel randje en sloeg ze olijk onverwachte zijpaadjes in. Een feest voor muzikale fijnproevers dat zich makkelijk in één woord liet samenvatten: briljant. Lees het concertverslag.
2. Daniel Norgren (zaterdag)
Niets is mooier dan een artiest, die je al jaren koestert, finaal te zien doorbreken. Norgren is een Zweedse rootsartiest die het beste van The Band en de jonge Van Morrison in zich verenigt, maar méér dan getalenteerd genoeg is om aan de singer-songwritertraditie zijn eigen draai te geven. Met zijn doorvoelde blues-, folk- en rocksongs wist hij op Cactus heel wat fans voor het leven te maken. Mis hem dus niet op 30 oktober in de AB. Lees het concertverslag.
3. Calexico (vrijdag)
Wie Calexico op het podium bezig zag, waande zich veeleer in een Mexicaanse cantina dan in een park bij het Minnewater. De groep stoeide als vanouds met Latijns-Amerikanse grooves en werkte u duchtig op de heupen met een zinnenprikkelende mix van folkrock, cumbia, música norteña, tejano en nueva canción. Lees het concertverslag.
4. Kurt Vile & The Violators (zondag)
Goed, zijn toonloze parlando was niet aan iedereen besteed, maar Kurt Vile toonde zich In Brugge wel een prima songschrijver en bevlogen snarengeselaar, die samen met zijn Violators het grensgebied aftastte tussen Lynyrd Skynyrd, Television en The Velvets. Zijn schroeiende coverversie van Bruce Springsteens ‘Downbound Train’ maakte het plaatje helemaal af. Lees het concertverslag.
5. Charles Bradley (zaterdag)
Zijn stembanden waren geheel met schuurpapier bekleed, zodat The Screaming Eagle of Soul binnen de kortste keren de herinnering aan Otis Redding en Wilson Pickett nieuw leven inblies. The Extraordinaires waren bovendien een superieur soulorkest dat qua souplesse niet hoefde onder te doen voor Booker T & The MG’s of The Bar-Kays. Samen brachten ze een set vol tijdloze zwarte rhythm & blues met de liefde als hoofdthema. Lees het concertverslag.
6. Eefje de Visser (zaterdag)
Pal op de middag moest Eefje de Visser het, in een zonovergoten Minnewaterpark, zonder ‘Nachtlicht’ stellen. Maar ondanks die ongelukkige speling van het lot toonden de zangeres en haar band zich uitermate in hun schik op het podium. De Vissers unieke liedjes klonken rijk en gelaagd en hadden meer gemeen met Jamie XX of FKA Twigs dan met, pakweg, Eva De Roovere. Lees het concertverslag.
7. Flying Horseman (zaterdag)
Eigenlijk hadden we in stilte op een wolkbreuk gehoopt, waarbij venijnige bliksemschichten uit het zwerk zouden schieten. Want de gitzwarte muziek van Flying Horseman was niet gediend van het zomersfeertje dat zaterdag over Cactus hing. Niettemin speelde het sextet op het scherp van de snee en kwam het, zoals altijd, bezwerend en verschroeiend uit de hoek. Lees het concertverslag.
8. Mbongwana Stars (zondag)
Bonjour micro! Met Mbongwana Star, een gezelschap uit Kinshasa met roots in Staff Benda Bilili, was het pittig ontwaken op zondagmiddag. De groep, met twee frontmannen in een rolstoel, serveerde wervelende Congolese rumba die nadrukkelijk de kaart van acidrock en postpunk trok. Een welbespraakte soukousgitaar en vraag- en antwoordzang in het Lingala droegen bij tot het meeslepende karakter van de songs. Lees het concertverslag.
9. Air (zondag)
Een spectaculaire concertervaring zat er bij Air niet in, maar het Franse duo leverde wél het ultieme chill out-moment, na drie dagen feesten. De subtiel getoonzette hits van Godin en Dunckel vertoonden de (v)luchtigheid van een zomerbries die nonchalant door je haren speelde, maar reikten tegelijk een zacht kussen aan waarop u uw vermoeide ledematen kon laten rusten. Dienstbaar tot de laatste minuut. Lees het concertverslag.
10. Damien Rice (zaterdag)
Rijst of risoto? Daar moesten ze in Brugge niet al te lang over nadenken. Damien Rice, met een stem en een gitaar als enige rekwisieten, kreeg alvast de prijs van het devootste publiek. Oké, de troubadour van de Gevoelige Zielen liet af en toe een steekje vallen (pathos! overacting!), maar op zijn soberst zorgde hij beslist ook voor magie. En de manier waarop hij het publiek driestemmig ‘Volcano’ deed zingen was sowieso memorabel. Lees het concertverslag.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier