Daniel Norgren @ ABClub: De magie schuilt in de eenvoud

Vreemd toch hoe een muzikant jarenlang prachtige platen kan maken waar een groot deel van de wereldbevolking siberisch voor blijft, en dan plots twee cd’s na elkaar aflevert die àlles veranderen. Dat is het verhaal van Daniel Norgren. Jawel, zijn drie Belgische concerten zijn allemaal uitverkocht. En mét reden, zo bleek in de ABClub.

Vier jaar geleden werden we voor het eerst door Norgren weggeblazen tijdens het Spotfestival in Denemarken. De man, afkomstig uit het Zweedse Boras, speelde er een rammelende, bluesy vorm van Americana die intenser en authentieker klonk dan veel van de rootsmuziek waar ze thuis bij Uncle Sam zo hoog mee oplopen. In ons boekje noteerden we toen referenties als Tom Waits, Dr John en The Band. En als taak in onze agenda: zo snel mogelijk alles over deze artiest te weten komen.

Daniel Norgren bracht eerst een vijftal langspelers uit op het kleine onafhankelijke Superpuma-label en wist met zijn optredens, solo of met band, al een zekere aanhang te verwerven in Scandinavië. In West-Europa wilde het echter niet meteen lukken. Tot hij vorig jaar alsnog opgepikt werd door platenmaatschappij Caroline, ooit opgericht door Richard Branson en vandaag eigendom van Universal. En zo kwamen ‘Alabursy’ en ‘The Green Stone’, allebei verschenen in 2015, ook bij ons in de winkelrekken én in de ether terecht.

Enkele low key-shows deden de rest: vandaag is de 32-jarige singer-songwriter hotter dan vers gebakken broodjes. Zijn werk valt nu bij zoveel fijnproevers in de smaak dat de vraag naar kaartjes voor zijn huidige Belgische tournee het aanbod ver overtreft. Ook in de bomvolle ABClub werd Norgren toegejuicht als een oude vriend die net van het front was teruggekeerd.

Bezwerend

Daniel Norgren woont diep in de bossen ten zuiden van Göteborg en oogde, met zijn onafscheidelijke honkbalpet, als een echte natuurmens: het type dat stevige eiken rooit, zelf houtblokken voor het haardvuur klieft en zijn eigen kippen slacht. Bovenal is hij echter een pure performer die te allen tijde zijn instincten volgt en op het podium toeren uithaalt die zijn twee trouwe begeleiders, contrabassist Anders Grahn en drummer Tim Grundtman, na al die jaren nog steeds verrast doen opkijken. Ieder optreden van de Zweed baadt in een andere vibe, maar levert wél het bewijs van zijn veelzijdigheid en bezieling. Norgren is het type zanger dat je meteen gelooft, het type liedjesschrijver dat zachtjes je hart beroert, en het type muzikant dat zo goed als iedere gevoelsnuance weet over te brengen.

De meeste nummers uit zijn set waren afkomstig uit zijn jongste tweeluik, maar Norgren putte in Brussel ook uit oudere platen als ‘Horrifying Deatheating Bloodspider’ (2010) en ‘Buck’ (2013). Dat resulteerde in een worp heerlijke plattelandsmuziek, zoals het meerstemmig gezongen, tussen folk en country bungelende ‘I’ve Waited For You’, ‘Highbird’ en ‘Though It Aches’, waarin de zanger afwisselend verwees naar de jonge Van Morrison (van platen als ‘Moondance’ of ‘Saint Dominic’s Preview’) en naar Robbie Robertson toen die nog in Woodstock huisde. Zijn gitaarspel was zowel bevrucht door Neil Young als door de Stones en met het repetitieve maar bezwerende ‘Moonshine Got Me’, waarin hij op de snaren geleidelijk naar een climax toe werkte, zorgde hij na een kwartier al voor een hoogtepunt.

‘Why May I Not Go Out And Climb the Trees?’, bekend van op de radio, was een sinister kinderliedje waar zelfs de gebroeders Grimm niet van terug zouden hebben gehad. En toen Daniel Norgren plaatsnam aan de vleugelpiano voor de onnatuurlijk hoog gezongen spiritual ‘If You Look At the Picture Too Long’, zou je hebben gezworen dat het nummer van minstens honderd jaar geleden dateerde, toen rock-‘n-roll nog uitgevonden moest uitgevonden. De zanger streelde het ivoor ook tijdens enkele ballads uit ‘The Green Stone’, zoals het broze ‘My Rock is Crumbling’ (over een vriend die gevloerd werd door een Vuile Ziekte) of het als christmas soul song aangekondigde ‘Softly Falling Snow’, waarin Norgrens toetsenwerk visioenen van New Orleans opriep.

Leger des Heils

Het op accordeon gespeelde ‘Everything You Know Melts Away Like Snow’, over de zich steeds herhalende cyclus van leven en dood, had een hymne van het Leger des Heils kunnen zijn. Maar vervolgens greep de zanger weer naar zijn gitaar met het oog op het behoedzaam voorbij schuifelende ‘I’m A Welder’ en het ruw gekartelde ‘Black Vultures’. ‘Stuck in the Bones’ droeg Daniel Norgren op aan zijn jarige moeder, die tevens achterin de zaal stond. Koude rillingen kregen we dan weer tijdens ‘Are We Running Out of Love?’, waarin de expressieve gitaarsolo bewees dat de artiest aandachtig naar J.J. Cale, Mark Knopfler en Dinosaur Sr. heeft geluisterd. Als uitsmijter vuurde het trio het potige, naar Memphis soul lonkende ‘Whatever Turns You On’ af en meteen wist je: dit zou zeker niet de laatste song van de avond worden.

Er volgden nog twee sobere extraatjes: het even minimalistische als ingetogen ‘Like There Was A Door’ en het verstilde ‘Everlasting Friend’. Norgren speelde niet veel noten op het klavier en al helemaal niet de meest vanzelfsprekende. Maar wél de enige juiste. Zo gaf hij andermaal aan hoeveel magie er kan schuilen in de eenvoud. En magie was er in de AB in overvloed. Wij geven het u op een blaadje: het zal mooi worden op Cactus, waar Norgren op 9 juli aantreedt. U moest uw ticket al op zak hebben.

Dirk Steenhaut

DE SETLIST: I Waited For You / Highbird / Though It Aches / Moonshine Got Me / Why May I Not Go Out and Climb The Trees? / If You Look At The Picture Too Long / My Rock Is Crumbling / Beyond Words / People Are Good / Softly Falling Snow / Everything You Know Melts Away Like Snow / I’m A Welder / Black Vultures / Stuck in the Bones / Are We Running Out Of Love? / Whatever Turns You On // Like There Was A Door / My Ever Lasting Friend.

De overige concerten, vrijdag in Borgerhout (Roma) en zaterdag in Dixmuide (4AD) zijn uitverkocht, maar Daniel Norgren treedt op 9 juli wél aan tijdens het Cactusfestival in Brugge.