De heren van Calexico zijn al twintig jaar bijzonder geliefd op de Belgische podia. Ook op Cactus kwamen ze al eerder langs. ‘We zijn allemaal gek op dit festival’, meldde zanger Joey Burns. ‘En zeker niet alleen wegens de naam.’ De woestijnrockers maakten er, zoals gewoonlijk, een warmbloedig feestje van.
Wie Calexico op het podium bezig ziet, waant zich veeleer in een Mexicaanse cantina dan in een park bij het Minnewater. Dat komt voor een deel omdat de groep aan haar folk- en woestijnrockvariant aanstekelijke mariachi-toeters, een quattro en een accordeon toevoegt en graag stoeit met Latijns-Amerikaanse grooves. Cumbia, música norteña, tejano, nueva canción, ze heeft het allemaal in de aanbieding en mikt daarmee trefzeker op uw heupen en middenrif.
Joey Burns heeft het in zijn songs vaak over het lot van vluchtelingen, van mensen die van elkaar gescheiden zijn door geografische grenzen. Er loopt nu eenmaal slechts een dunne lijn tussen vrijheid en onderdrukking, armoede en welstand. Maar tijdens de zomerfestivals kiezen hij en zijn gezellen voor een iets luchtiger aanpak en mag er al eens een fiesta worden aangericht. Tijdens ‘Cumbia de donde’, ‘Guëro Canelo’ of het swingende ‘Crystal Frontier’ bleek stilstaan dus zo goed als onmogelijk. En ook tijdens ‘Minas de Cobre’ bracht Calexico een pittig gerecht op tafel, gekruid met echo’s uit de spaghetti-westernsoundtracks van Ennio Morricone.
Calexico kreeg de aanwezigen zelfs zo ver dat ze een imitatie van een roedel jakhalzen ten beste gaven.
Er werd afwisselend gezongen in het Spaans en het Engels, maar welke taal de muzikanten ook hanteerden, het resultaat klonk altijd zinnenprikkelend: het op een bluesriff gebouwde ‘Bullets & Rocks’, het sober begonnen maar door scherpe gitaren ingesnoerde ‘All Systems Red’, het oudere ‘Black Heart’. Calexico trakteerde het publiek ook op covers van Love (‘Alone Again Or’) en Los Galleros (‘Soledad’) en kreeg de aanwezigen zelfs zo ver dat ze een imitatie van een roedel jakhalzen ten beste gaven. U begrijpt: dit was een concert waar écht niet over te kniezen viel.
Hoogtepunten: ‘All Systems Red’, ‘Crystal Frontier’, ‘Black Heart’…
Dirk Steenhaut
