Waardig ouder worden in de muziek, het kan. Charles Bradley mag dan goed op weg zijn naar de zeventig, met zijn stem zingt hij iedere hooischuur nog altijd moeiteloos in brand.
Na Laura Mvula (**), wier gesofisticeerde maar statisch aandoende soul-zonder-funk niet echt werkte in een festivalcontext, was de komst van Charles Bradley een ware verademing. De 67-jarge zanger wordt The Screaming Eagle of Soul genoemd en wie hem één keer heeft gehoord, begrijpt waarom. ’s Mans stembanden zijn geheel met schuurpapier bekleed en de man slaakt regelmatig een oerschreeuw van het type dat kleine kinderen onder tafel doet kruipen. Toch is Bradley geen artiest om bang voor te zijn: je hoort gewoon aan zijn emotionele voordracht dat hij zijn deel van de ellende heeft gehad en blij is dat hij vandaag de dag alleen nog zijn passie hoeft te volgen.
De machtige stem van de zanger verried zoveel urgentie dat je alles wat hij zong prompt geloofde. Bij ‘The World (Is Going Up In Flames)’ voelde je de vlammen als het ware aan je wenkbrauwen likken.
De Amerikaanse zanger heeft tijdens zijn leven zoveel zwarte sneeuw gezien dat hij, nu het succes hem in de herfst van zijn leven eindelijk toelacht, het belang van nederigheid en bescheidenheid beseft. Charles Bradley kwam jarenlang in het kleine circuit aan de kost als imitator van James Brown en we kunnen ons slechtere leerscholen voorstellen. Met een stem die afwisselend doet denken aan Otis Redding en Wilson Pickett brengt hij soul met een hoofdletter S. Bij Daptone, het label waar we ook Sharon Jones aan te denken hebben, heeft hij dan ook de best denkbare thuishaven gevonden.
Kruis
In Brugge kon Bradley op de ruggensteun rekenen van The Extraordinaires, een superieur soulorkest dat de gouden jaren van Stax en Atlantic in de herinnering riep en qua souplesse niet hoefde onder te doen voor Booker T & The MG’s of The Bar-Kays. Het resultaat was een set vol tijdloze, zwarte rhythm & blues met de liefde als hoofdthema. De machtige stem van de zanger verried zoveel urgentie dat je alles wat hij zong prompt geloofde. Bij ‘The World (Is Going Up In Flames)’ voelde je de vlammen als het ware aan je wenkbrauwen likken. En wanneer hij vroeg of we ‘ready’ waren ’to go to church’, voelde je dat zulks voor een afro-Amerikaanse artiest een heel andere betekenis had dan voor een West-Vlaamse bleekneus. Charles Bradley legde zijn microfoonstandaard over zijn schouder alsof hij een zwaar kruis te torsen had.
Toen de zanger drie nummers lang van het podium verdween was niet geheel duidelijk of er sprake was van een kuur aan de zuurstoffles, een sanitaire stop of een verkleedpartij. Het bleek uiteindelijk om het laatste te gaan, waarna de soulman ons, middels een bronstige kreet, te kennen gaf dat hij ons alles alles zou geven wat hij in petto had. Welja, 67 maar nog niet aan het eind van zijn euh… Latijn.
De set werd afgesloten met ‘Changes’, een ballad waarin Charles Bradley de soul in Black Sabbath naar boven woelde. Tijdens de laatste strofe werd hij emotioneel omdat ze hem, zo bekende hij aan het publiek, aan zijn overleden moeder deed denken. Er volgde nog een korte preek, maar die moest u er gewoon bijnemen. In iedere soulzanger schuilt een predikant.
Tot slot daalde Bradley af in de frontstage om de fans op de eerste rij één voor één een warme knuffel te geven. Mocht u er nog aan getwijfeld hebben: deze soul-arend houdt van u.
Hoogtepunten: ‘Changes’, ‘How Long’, ‘You Put The Flame On It’…
Dirk Steenhaut
