Jazzbassiste Yannick Peeters: ‘Muziek moet een beetje wringen, zoals het leven’

Twintig jaar lang begeleidde ze anderen. Met het album GingerBlackGinger komt bassiste Yannick Peeters eindelijk naar buiten als frontvrouw.

In (even slikken) het gezegende jaar 2005 schreven we in Knack Focus al een ode aan haar: de nimf die Frank Vanderlinden en Johan Stollz op contrabas begeleidde in de terecht vergeten tv-quiz De Tabel van Mendelejev.

Jaren vloden heen, en bassiste Yannick Peeters dook op in steeds interessantere projecten. 22 Strings and a Piece of Wood met de Deense gitarist Jakob Bro, bijvoorbeeld. Haar samenwerking met de grote vocaliste Claron McFadden natuurlijk. En recenter Fundament, de overdonderende collectie basinstrumenten van Peter Jacquemyn.

Maar een band met haar als frontvrouw kwam er niet. Tot nu. Vandaag verschijnt haar album GingerBlackGinger op het WERF-label, en dinsdag staat ze ermee op het podium van het Brussels Jazz Festival in Flagey.

In al die jaren heb je in de meest uiteenlopende bands gespeeld, maar in tegenstelling tot veel collega’s heb je zelden of nooit de oversteek naar de pop gemaakt.

Yannick Peeters: Wel, ik heb de pop niet vermeden, de pop heeft mij blijkbaar vermeden. Ik doe dat net graag, simpele baslijntjes spelen. (lacht) Ik heb weleens collega’s vervangen, hoor. Bij Helder, bijvoorbeeld, en Het Zesde Metaal. Vind ik heel tof.

Je nieuwe album heeft een intrigerende naam. GingerBlackGinger klinkt als graaien in een snoepjesbokaal.

Peeters: Eigenlijk was het een werktitel, maar ik kom nooit verder dan werktitels. (lacht) Het slaat op de haarkleur van mijn drie kinderen. De middelste heeft eigenlijk bruin haar, maar GingerBrownGinger bekt niet zo goed.

Waarom heeft het zo lang geduurd voor je met een eigen plaat komt?

Peeters: Ik heb het idee altijd gekoesterd, en in de luwte heb ik er wel aan gewerkt. Dat was altijd heel fijn, maar ik vond de verantwoordelijkheid zwaar om te dragen. Om je een idee te geven: de eerste schets van GingerBlackGinger dateert al van 2017. Toen kwamen er drie kinderen, daarna corona. Pas in september 2023 hebben we opgenomen.

Je verzamelde drie opvallende mensen om je heen. Om ze even te schetsen: saxofonist Frans Van Isacker en gitarist Frederik Leroux zijn niet vies van wat schuurpapier in hun spel.

Peeters: Ik zou het geen schuurpapier noemen, maar ik hou van het avontuur in geïmproviseerde muziek. Ik vind er een vorm van spiritualiteit in. Het mag wat wringen, dan wordt het nog zo mooi. Frans en Frederik zijn om hun eigen manier best eigenzinnig, en dat trekt me erg aan.

Hoe ben je bij de grote Amerikaanse drummer Tom Rainey terechtgekomen?

Peeters: Eerst had ik Jim Black geëngageerd voor het project, maar hij begon te vrezen dat hij te weinig tijd voor zijn eigen muziek zou overhouden. Toen heb ik mijn stoute schoenen aangetrokken en heb ik Tom aangeschreven. Hij kan echt álles.

Samen laten jullie het album swingen én wringen. Vat dat jouw persoonlijkheid wat samen?

Peeters: Ik heb vroeger veel geluisterd naar John Coltrane, in zijn experimentele fase. Albert Ayler, en Julius Hemphill met Abdul Wadud op cello. Muziek die toegankelijk klinkt, maar altijd een wringende bovenlaag heeft. Soms nét een beetje naast de toon, dat apprecieer ik wel. Als ik dat hoor, voel ik mijn bloed stromen. Het moet niet allemaal te mooi zijn. Het leven is ook niet zo.