De Britse rapper en spoken-wordartiest Kae Tempest bleek in De Bijloke eens te meer de stem te zijn die we in deze bewogen tijden nodig hebben.
Zomer 2020. Geen Kae Tempest op Gent Jazz, maar daar kwam wel – euh: dank u, pandemie? – ons digitale Focus Music Festival van en met Kae Tempest voor in de plaats. ‘Van en met’, want Tempest koos de hele avond de livemuziek (Fontaines D.C.! Lianne La Havas! Georgia! Charlotte Adigéry & Bolis Pupul!), praatte die op bevlogen wijze aan elkaar én sloot de avond af met een eigen headlinerset. Gewoon aan de chauffage. Toen we ergens halverwege de livestream om een rain check voor de eerstkomende volwaardige editie van Gent Jazz vroegen, knikte Tempest van ‘yeah’. En kijk: het is zomer 2022 en dáár was Kae Tempest.
Die (Tempest is non-binair en gebruikt de voornaamwoorden die/hun) kwam vrijdagavond rond negenen op met de glimlach. ‘Ik ben een en al dankbaarheid om hier te mogen staan’, klonk het. ‘En nu ga ik anderhalf uur niet babbelen maar in de muziek verdwijnen’. Wij deden mee. (De vele praatgragen onder u hadden dat beter ook gedaan maar soit.)
Wat volgde was een concert van Kae Tempest zoals een concert van Kae Tempest hoort te zijn: één lange, door toetseniste Hinako Omori aangestuurde loop van instrumentals die haasje-over spelen met elkaar, en waarover Tempest het ene wonderlijke woord na het andere drapeert.
Centraal stond The Line is a Curve, de dit voorjaar verschenen vierde plaat van Kae Tempest, voor het eerst géén romanesk verhaal (zoals debuutalbum Everybody Down en opvolger Let them eat chaos) noch een epos (zie het door Rick Rubin geproducete The Book of Traps and Lessons), maar gewoon een verzameling straffe sóngs.
Tempest speelde het album van a tot z en dat betekende dat ze begon met het gitzwarte Priority Boredom, gevolgd door een stuiterend I Saw Light, een spannend Nothing to Prove en een zijdezacht No Prizes. ‘I just wanna keep climbing, climbing’, zong Tempest in die laatste, met vriendin Lianne La Havas op de backingtrack. Helaas beukten de drums en synths er tijdens het openingskwartier nét niet stevig genoeg in om echt te beklijven, maar hey: de lijn is een curve en die ging steil de hoogte in vanaf Salt Coast. Daarin werd uitgehaald naar ‘the tyranny and hate of Britannia’ en even verdachten we Kae Tempest ervan BoJo zélf uit Downing Street te hebben gekickt.
De hoogtepunten uit The Line volgden elkaar dan snel op, ook al omdat Kae Tempest almaar persoonlijker werd. In het gitaargedreven These are the days werd de depressie waar die in het recente verleden mee te kampen heeft gehad verjaagd (‘These are the days when I regain my balance’), en ook het machtige Move ging over de zwarte hond en hoe die tegen het canvas te meppen. ‘I’ll fight you ‘til I win’, verhief Tempest hun stem, op de hielen gezeten door een moddervette beat die nu wél tot in elke porie van uw en ons lijf te voelen was. Ter hoogte van More Pressure – de song van de opluchting na al het leed uit The Line – mocht er al helemaal gedanst worden. ‘Let me let go’, blies Kae Tempest, armen wijd, al het welverdiende applaus en gejuich tot zich nemend.
Grace – waarin Tempest ‘In love and for love and with love’ als een mantra bleef herhalen – was het sluitstuk van The Line is a Curve en meteen ook het opstapje naar Hold Your Own, de sleutelsong uit Kae Tempests hele oeuvre, hier a capella gebracht en dus helemáál tot zijn naakte essentie herleid. Hold Your Own – over onder meer overeind blijven in een sombere wereld en struikelen met seksualiteit en gender – is alles wat Kae Tempest tot Kae Tempest maakt. ‘Hold it ’til you feel it there’, beval Tempest. En of we het voelden, daar en overal.
Daarna ging het van hard (het onvermijdelijke Europe is lost, het driftende Ketamine for Breakfast en de vergeten parel Circles) naar zacht (het liefdesliedje der liefdesliedjes Firesmoke) en weer terug (Holy Elixir, inclusief electro-outro waarin alle schuiven open mochten), om te eindigen met People’s Faces. Die pianoballad, waarin Tempest smeekt om ‘more empathy, less greed, more respect’, maakte één ding eens te meer duidelijk: Kae Tempest is de stem die we in deze bewogen tijden nodig hebben. Of die nu weerklinkt van op een festivalpodium of gewoon van aan de chauffage.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
