3 vragen aan Tommy Wieringa: ‘We zijn een samenleving van schreeuwers geworden’

© .

De Nederlandse schrijver Tommy Wieringa heeft met De dood van Murat Idrissi een nieuw boek uit. ‘Een intieme novelle met een universeel karakter’, volgens Knack Focus. “Ik weiger pessimistisch te zijn, ik ben liever optimistisch zonder hoop.”

1. In Dit zijn de namen had je het ook al over de vluchtelingenproblematiek. Het onderwerp laat je niet los?

TOMMY WIERINGA: Migratie is vandaag een katalysator in het politieke veld. Het onderwerp brengt in mensen frustratie en woede naar boven. Het is brandstof voor hun ongenoegen. En wie dat ongenoegen het luidst uit, wordt het best gehoord. Op korte tijd zijn we een samenleving van schreeuwers geworden. In Nederland is ongeveer twintig procent van de mensen het eens met de extreme standpunten van Geert Wilders, maar zij bepalen wel het debat. Wat populistisch rechts over alle landen heen verenigt, is dat hun boodschap voornamelijk uit volume bestaat. En het moet steeds luider en harder worden om nog te werken. In mijn omgeving zie ik heel andere krachten aan het werk. Ik weiger daarom pessimistisch te zijn. Ik ben liever optimistisch zonder hoop, wat wil zeggen dat ik me moedig teweerstel en het agressieve gebral kalm tegenspreek zonder enige specifieke toekomstverwachting te hebben. Of mijn boek daar een uiting van is, laat ik aan de lezer over. Ik heb het alvast niet geschreven met een politiek-maatschappelijk programma in het achterhoofd. Voor mij is het een goed, aangrijpend verhaal dat begint in onschuld en stilaan ontspoort, want die twee meisjes konden toch ook niet voorzien dat dit zou gebeuren?

2. Zou je hetzelfde gedaan hebben?

WIERINGA: In 1993 heb ik met een auto door Spanje en Marokko gereden. Als men me toen gevraagd had om iemand mee te nemen naar Europa had ik het vermoedelijk wel gedaan, ja. Ook wel omdat ik de zin voor avontuur bezat die je daarvoor nodig hebt.

3. Waarom laat je je boek zo mythisch beginnen en eindigen?

WIERINGA: Het begint en eindigt inderdaad met woestijn, landschapsdegradatie en hoe de geologische en klimatologische omstandigheden het geleidelijk aan overnemen. Dat wordt gegenereerd door het landschap en de hemelkoepel. Ik ben voor dit verhaal opnieuw naar Spanje en Marokko getrokken, steeds verder de weg af en de woestenij in. Wat je daar meemaakt, is voor iemand die hier geboren is bijna niet voor te stellen: die suizende stilte en aangrijpende leegte. Die ruimte die je overneemt. Het is niet voor niets dat alle grote religies in een dergelijk klimaat zijn ontstaan. In het lage land waar ik woon, zie ik dat nog niet meteen gebeuren.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content