De 4 films die u deze week moet zien: Hard Truths, Soft Leaves en meer

Knack Focus tipt u de films die u niet mag missen. Deze week: Hard Truths, Soft Leaves, The Damned en Holland.

★★★★
Mike Leigh dwingt je om ‘Hard Truths’ onder ogen te zien

‘Het leven is een tragedie in close-up en een komedie in longshot’, zei Charlie Chaplin ooit, en dat motto lijkt ook Mike Leigh al een carrière lang te huldigen. Tenslotte weet je nooit goed of je nu verondersteld wordt om te grijnzen of te grienen wanneer hij je weer eens confronteert met een onverwachtse emotionele uitbarsting aan de keukentafel, of een ruzie die oplaait ergens op een parkeerterrein. En in die schemerzone tussen zalven en slaan, zoet en zuur, herkenbaar en ongemakkelijk speelt ook Hard Truths zich af, de nieuwste film van de inmiddels 82-jarige meester van het Britse sociaal realisme. (Dave Mestdach)

Lees hier de volledige recensie.

★★½
Miwako Van Weyenbergs debuut ‘Soft Leaves’ nestelt zich tussen Bas Devos en Lukas Dhont

Gevoelig, teder, breekbaar. Je hebt van die films die recensenten haast dwingen om dergelijke woorden te droppen. En ook hier worden ze soms zo nadrukkelijk opgeroepen, weliswaar in zen-modus, dat ze eerder op de beelden lijken te liggen dan er in vervlochten zijn. Soft Leaves is het – welja – gevoelige, tedere en breekbare debuut van de Belgisch-Japanse Miwako Van Weyenberg, die zich ergens tussen Bas Devos en Lukas Dhont in nestelt – om bij de Vlaamse canon te blijven. Centraal staat de elfjarige Yuna (Lill Berteloot), een meisje dat tijdens een schijnbaar zorgeloze zomer haar cocon met haar gescheiden vader (Geert Van Rampelberg) ziet uiteenspatten wanneer die na een ongeluk in coma raakt. Haar vervreemde moeder keert terug uit Japan, samen met haar jonge halfzusje, en haar oudere, plichtbewuste broer uit Duitsland, waarop de vier moeten toegroeien naar elkaar. De film fluistert meer dan hij spreekt en steunt op gesmoorde gevoelens, op schuchtere blikken, op een hand die om een schouder wordt gelegd. Alleen oogt alles net iets te braaf om écht rimpels te trekken, en fluistert hij soms té opzichtig, zoals in die scène waarin een parkiet uit zijn kooi ontsnapt, het soort symboliek dat uit een vergeeld handboek scenarioschrijven lijkt gerukt. Gelukkig zijn er subtielere momenten die wél blijven hangen. Yuna die zich in het ziekenhuisbed van haar pa wurmt, broer en zus die samen pizza eten. Soft Leaves mag dan niet overal trefzeker zijn, het is een film die getuigt van een doorleefde gevoeligheid, die voorzichtig zoekt en je hoe dan ook nieuwsgierig maakt naar wat volgt. (Dave Mestdach)

★★★
‘The Damned’ is meer studie dan narratief werk

Al 25 jaar lang woont Roberto Minervini in de States en in zijn werk – van The Other Side tot What You Gonna Do When the World’s on Fire? – onderzoekt de uitgeweken Italiaan wat ‘the land of the free’ precies begrenst en welke outsiders er zich zoal in begeven. Bij voorkeur in de vergeten achterlanden. The Damned, zijn eerste historische film, past naadloos in dat rijtje: een zwijgzaam en atmosferisch portret van Union-soldaten op verkenning anno 1862, ver weg van de Amerikaanse Burgeroorlog zelf. Geografisch verkent Minervini de kille vlaktes van Montana, maar inhoudelijk en stilistisch bevindt hij zich op hetzelfde pioniersterritorium als Kelly Reichardt in First Cow en Meek’s Cutoff – zij het zonder even diep te graven of dezelfde poëzie uit de koude grond te spitten. De mannen scharrelen rond een kampvuur, drinken koffie uit lekke blikken en praten over God, maar nauwelijks over slavernij. Af en toe steekt een rudimentaire, tot op het bot ontbeende lofi-western de kop op, zoals in een ijzige scène met dode soldaten en een spartelend paard. Het documentaire camerawerk van Carlos Alfonso Corral legt geduldig de monotonie achter de frontlinies bloot, de rauwe realiteit van soldaten die het concept ‘America’ hielpen smeden, zonder ooit het Capitool van dichtbij te hebben gezien. Een film die meer een studie is dan een echt narratief werk, en waarvan de troeven – sfeer, authenticiteit, introversie – evengoed de beperkingen zijn. (Dave Mestdach)

★★
‘Holland’: Nog kneuteriger dan een Hollander die bitterballen eet onder een windmolen

Wat is er nog kneuteriger dan een Hollander die bitterballen eet terwijl hij tijdens het tulpenseizoen onder een windmolen naar de klompendans kijkt van vrouwen met een witte hul op? Oranjegezinde Amerikanen die dat zonder ironie nadoen. Ze bevolken Holland, een stadje in de Amerikaanse staat Michigan dat ten onrechte in haar eigen idylle gelooft. Loont het om je er vast te klampen aan de schone schijn of krijg je het daar extra benauwd van? Een lerares huishoudkunde met een verleden aarzelt. De ‘domme gans’ roept de hulp in van een charmante collega om te achterhalen of haar perfecte echtgenoot een scheve schaats rijdt. Het zijn rollen voor Nicole Kidman, de Mexicaanse filmster Gael García Bernal en Matthew Macfadyen uit Succession, maar alleen Kidman krijgt speelruimte. De eigenaardigheid van het Amerikaanse Holland, de schizofrene filmmuziek en de weigering van videoclipregisseur Mimi Cave om haar kaarten op tafel te leggen, houden je een poos nieuwsgierig: wordt het The Stepford Wives, een lightversie van een misdaadkomedie van de broers Coen of toch nog een verontrustende thriller? De tulp komt nooit uit de bol. (Niels Ruëll)

★★★★
In het subtiele ‘Vermiglio’ is alles vertraagd en verborgen

Toen Ermanno Olmi en de Taviani-broers naar de eeuwige filmstudio’s vertrokken, leek de rijke traditie van het Italiaanse neorealisme met uitsterven bedreigd. Maar de jongste jaren zijn in de laars gelukkig verschillende talenten opgestaan die het genre nieuw leven inblazen. Er is Pietro Marcello, die in Martin Eden en La bocca del lupo documentaire aan fictie linkte. Jonas Carpignano roerde in de onderbuik van Zuid-Italië met A Ciambra en A Chiara. Alice Rohrwacher mengde realisme met folkfantasie in festivalfavorieten als Le meraviglie en Lazzaro felice. En nu is er Maura Delpero, die in het sfeervolle, rustiek ogende Vermiglio – de Italiaanse Oscarinzending dit jaar – een afgelegen dorp in de Alpen en de verborgen littekens van de Tweede Wereldoorlog verkent. Een film die subtiel de onzichtbare krachten onthult die mensen kunnen veranderen, zelfs in de meest afgelegen uithoeken van Italië. (Dave Mestdach)

Lees hier de volledige recensie.

★★★★
Na ‘La Cocina’ neem je je voor om nooit meer een voet in een restaurant te zetten

Na Babette’s feast, Ratatouille of Eat Drink Man Woman wil je zo snel mogelijk gastronomisch genot. Na La cocina neem je je voor om nooit meer een voet in een restaurant te zetten. Of toch niet in eetfabrieken als The Grill, een toeristenval nabij Times Square. Omdat het eten er deprimerend is, maar vooral om hoe het er in de keuken aan toegaat. Die draait op migranten zonder papieren die elkaar niet verstaan, gefrustreerd zijn dat hun Amerikaanse droom niet is zoals ze hadden gehoopt en niet in opstand kunnen komen tegen hun hongerloon en andere vormen van uitbuiting. Geld dat uit de kassa ontbreekt, een zondvloed van Cherry Coke en hoogoplopende emoties tussen de heetgebakerde kok Pedro (Raúl Briones) en serveerster Julia (Rooney Mara) maken een escalatie onvermijdbaar. Het had allemaal wat beknopter gekund, maar de Mexicaanse regisseur Alonso Ruizpalacio slaagt er alsnog in je onder te dompelen in de toxische chaos, de oververhitting en de sluimerende wanhoop van de keuken. De zwart-witcamera slingert langs de gestreste lichamen die elkaar kruisen in te krappe gangen of schimmige voorraadkamers. In La cocina is de keuken een schouwtoneel waar iedereen een rol speelt, maar niet iedereen daarvoor wordt vergoed. (Niels Ruëll)

★★★
‘In Liebe, eure Hilde’: losgehen in het Derde Rijk

Van Sophie Scholl – Die letzten Tage over Napola tot Der Staat gegen Fritz Bauer: er zijn de voorbije jaren in der Heimat wel meer films gemaakt over gewone Duitsers die zich verzetten tegen het naziregime, en aan dat lijstje kan nu ook deze biopic over Hilde Coppi worden toegevoegd. Coppi was lid van de verzetsgroep Rote Kapelle, werd in 1942 gearresteerd terwijl ze zwanger was, beviel in gevangenschap en werd enkele maanden later door de Gestapo geëxecuteerd. Veteraan Andreas Dresen – bekend van o.a. Halt auf freier Strecke en Wolke 9 – mijdt wijselijk de gebruikelijke verzetsheroïek, of de afgewassen clichés van de nare, hielklikkende nazi’s. Hij portretteert Hilde (Liv Lisa Fries) als een opgewekte jonge vrouw die brieven schrijft, pamfletten verspreidt en slogans schildert – wat in het Derde Rijk genoeg was om je doodvonnis te tekenen. De film maakt haar, haar man Hans en hun medestanders herkenbaar en hedendaags, waardoor deze biopic niet alleen een vergeten geschiedenisles of een ruw gevangenisdrama is, maar ook een coming-of-agefilm over jonge mensen die vrijen, roken, lachen en losgehen – ook in troebele tijden van repressie, een contrast dat de tragiek nog harder doet binnenkomen. Alleen mist Dresdens regie wat persoonlijkheid en liggen de emoties en het hineininterpretieren – Hilde als activiste voor alle tijden – er soms iets te dik op. (Dave Mestdach)

★★★
‘De Wilde Noordzee’ is de zeeversie van ‘Onze Natuur’

Eindelijk eens een natuurdocumentaire die niet uitpakt met blauwkop lipvissen in de koraalriffen van Curaçao of dansende tuimelaars in de Ligurische Zee, maar met de bewoners van de Noordzee zoals de petieterige poliepen van oorkwallen, de zorgzame zeedonderpad of zelfs een school reuzenhaaien. Ze laten zich wat moeilijker filmen omdat de Noordzee koud en druk bevaren is en plankton het zicht vaak beperkt. Maar moeilijk gaat ook en ook ‘onze’ verborgen wildernis heeft alles om ons te verwonderen. De zeeversie van Onze natuur moet het volledig hebben van de haarscherpe, zeldzame beelden, want de omkadering is van mindere kwaliteit. De muziek had ingetogener gekund, de didactische uitleg beter gestroomlijnd en het hoofdstuk over de negatieve én positieve impact van windmolenparken op het ecosysteem wringt wat. Hoe groot de verdienste en de passie van de Nederlandse duiker en cameraman Peter van Rodijnen ook moge zijn, het was een matige idee om hem op te voeren als een personage dat geobsedeerd is door commandant Jacques-Yves Cousteau én als verteller (in de Vlaamse versie gedubd door tv-maker Arnout Hauben). Gelukkig zijn de heremietkreeften en zeesterren aantrekkelijk genoeg. (Niels Ruëll)

Ook verschenen in 2025

★★★½
Steven Soderberghs spionagethriller ‘Black Bag’ bevat meer babbels dan Bond

Black Bag is de 33e speelfilm van Steven Soderbergh. De trailer belooft dan wel een spionagethriller met Michael Fassbender, Cate Blanchett, Pierce Brosnan, Naomie Harris, Regé-Jean Page, ontploffende terreinwagens, vergiftigingen en getrokken vuurwapens. Bij gebrek aan budget, ontploffingen, exotische locaties en alles vernielende achtervolgingen is het bepaald geen James Bond. De spectaculairste scène is een diner onder collega’s waarbij een spelletje uit de hand loopt. Saai? Allesbehalve. Sec, stijlvol en onderhoudend? Absoluut. (Niels Ruëll)

Lees hier de volledige recensie.

★★★½
Memoir of a Snail vangt zijn doffe ellende op met immense mensenliefde

Memoir of a Snail is net als Wallace & Gromit klei-animatie, maar neem geen kinderen mee naar de bioscoop tenzij je het wil hebben over alcoholisme, etterende jeugdtrauma’s, godsdienstwaanzin, seksuele fetisjen, verpletterende eenzaamheid en verlammende depressies. Acht jaar sleutelde Australiër Adam Elliot aan een in droefenis gedrenkte, grijsbruine opvolger van Mary and Max (2009). Na het overlijden van haar enige vriendin, een excentrieke oudere dame, blikt Grace terug op haar nog jonge leven. Haar moeder overleefde haar geboorte niet en na de dood van haar vader, een verlamde alcoholist, werd ze gescheiden van haar zo dappere tweelingbroer. Telkens wanneer je denkt dat het noodlot onmogelijk nog wreder kan toeslaan, slaat het nog wreder toe. Je zou voor minder in je schulp kruipen, een hoarder worden en een slakkenobsessie ontwikkelen. Het mirakel van de onvergelijkbare animatieparel is dat de doffe ellende wordt opgevangen. Niet door naïviteit of valse troost, maar door zwarte humor en de lelijke maar o zo aandoenlijke kleifiguren en -decors. En bovenal: door de immense mensenliefde die verborgen zit in de aandacht voor zij die het niet hebben getroffen en wat raar of afwijkend zijn, maar evengoed recht hebben op liefde. Ook al stelt het einde teleur, Memoir of a Snail is een hartverwarmende film. (Niels Ruëll)

★★★½
Lost & Found is een waardig eerbetoon aan Ernest Cole

In zijn voor een Oscar genomineerde docu I Am Not Your Negro (2016) richtte Raoul Peck zijn immer geëngageerde camera op de Afro-Amerikaanse schrijver James Baldwin en diens dappere strijd tegen melancholie, zelftwijfel, uitsluiting en racisme. Nu doet de Haïtiaanse filmmaker hetzelfde met de lange tijd vergeten Zuid-Afrikaanse fotograaf Ernest Cole die in 1990 in een New Yorks daklozencentrum overleed, maar in de jaren zestig een van de eersten was die het dagelijkse leven onder het apartheidsregime documenteerde. Coles foto’s, waarvan vele pas na zijn dood werden ontdekt in een Zweedse bankkluis, tonen de rauwe realiteit en de onverwoestbare menselijke waardigheid van zijn onderwerpen. Coles iconische werk vormt het hart van Pecks filmportret, vooral zijn fotoboek House of Bondage uit 1967 dat de wereld liet zien wat apartheid werkelijk inhield. Op de voice-over leest acteur en rapper LaKeith Stanfield uit Coles brieven en dagboeken, al missen de teksten de lyrische kracht die Baldwins werk kenmerkte en mist de docu wat filmische punch. Toch is Lost and Found een waardig, helder en grondig geresearcht eerbetoon aan een zwarte kunstenaar wiens werk niet alleen een pijnlijk scherpe weerspiegeling van zijn troebele tijd was, maar ook een warme, humanistische oproep tot verandering. (Dave Mestdach)

★★
Parthenope heeft de diepgang van een parfumreclame

Vrouwen die als heidense godinnen door zonovergoten decors glijden, weemoedige oude mannen die cryptische wijsheden prevelen en excentrieke figuren die uit een verloren film van Federico Fellini lijken ontsnapt. En dat alles met de Vesuvius aan de horizon. Parthenope is zo typisch Sorrentino dat je je afvraagt of de Napolitaanse maestro een algoritme heeft ontwikkeld dat automatisch decadentie in breedbeeld genereert. Wanneer vorm en inhoud samenvallen, levert dat succulente filmfabels op als Il divo of La grande bellezza. Maar als dat niet gebeurt, flirt Sorrentino met pastiche en kitsch. Zoals hier. Dit familiefresco volgt het titelpersonage dat het zinnebeeld van Napels zelf lijkt: mysterieus, sensueel en ongrijpbaar. Parthenope betovert en verdwijnt weer, als een sirene die mannen eerst lokt en dan laat verdrinken. Haar broer pleegt zelfmoord omdat hij verliefd op haar is – een tragedie met een mythologisch randje. Onderweg stuit ze op de bezopen Amerikaanse schrijver John Cheever en is ze getuige van katholieke mirakels die zich in Sorrentino’s licht ontvlambare fantasie voordoen met de evidentie van een passerende Vespa. Het is een visueel banket, lyrisch en weldadig. En zoals steeds kronkelen het heilige en het profane, jeugd en vergankelijkheid rond elkaar als in een eeuwige tarantella. Alleen heeft het de diepgang van een parfumreclame en zit je na een poos te denken: heb ik mijn ossobuco wel uit de oven gehaald? (Dave Mestdach)