De 4 films die u deze week moet zien: The Last Showgirl, September Says en meer

Knack Focus tipt u de films die u niet mag missen. Deze week: The Last Showgirl, Mexico 86, September Says en Death of a Unicorn.

★★★★
De comeback van Pamela Anderson in ‘The Last Showgirl’ is allesbehalve karikaturaal

Wie de vroege jaren negentig heeft meegemaakt, herinnert zich vast nog dat Pamela Anderson het platinablonde, rondborstige zinnebeeld van de Hollywoodseksbom was. Bij voorkeur in knalrood badpak en met duizelingwekkend diep decolleté. Inmiddels zijn we dertig jaar, een grillig liefdesleven, tal van flops en realityshows en wat kraaienpootjes verder, wat la Anderson des te geloofwaardiger maakt als Shelley, een showgirl op leeftijd – 37 beweert ze, 57 is ze in het echt – met haar hond, haar routines, en haar trots. Voor wie kickt op vrouwelijk vlees dat vanuit alle windrichtingen zonder gêne wordt gefilmd: The Last Showgirl is géén geile satire à la Paul Verhoevens Showgirls. Het is een zacht melancholisch, tragikomisch portret van een vrouw die te lang is blijven dansen op hakken van twaalf centimeter en die weigert de bühne te verlaten. (Dave Mestdach)

Lees hier de volledige recensie.

★★
Er valt weinig aan te vangen met het ordinair antikapitalistische ‘Death of a Unicorn’

Films die met een aanrijding beginnen, lopen zelden goed af. In Death of a Unicorn wordt geen rendier of onschuldig kind aangereden maar wel een ‘fucking’ eenhoorn. Veel harder kan je het onheil niet over je afroepen. Vooral niet omdat het veulen twee ouders heeft die tot die tak van de mythische soort behoren die niet zo in regenbogen en pacifisme gelooft, maar wel in bloederige vergelding. Het horrorfestijn wordt grotendeels opgespaard tot de laatste hoofdstukken, eerst worden we op een wat-zijn-de-superrijken-toch-harteloze-domme-klootzakken-satire vergast die even bot en ordinair antikapitalistisch is als The White Lotus scherp en grappig. Een advocaat en zijn wél menslievende dochter arriveren bij een steenrijke familie met een dode eenhoorn in de kofferbak. Dat je er acne en kanker mee kan genezen, doet de rijken dromen van nog fabelachtigere rijkdom. Met Paul Rudd, Jenna Ortega, Téa Leoni, Richard E. Grant en Will Poulter kreeg Alex Scharfman mooi volk op de been voor zijn zelfverzonnen debuutfilm. Alleen valt er met zijn karikaturale, flinterdunne personages weinig aan te vangen, bestaat er betere CGI en is het gebrek aan spanning de dood van Death of a unicorn. Vormelijk en inhoudelijk niet vindingrijk genoeg om de malle premisse te laten openbloeien. (Niels Ruëll)

★★★★
De modern gothic ‘September Says’ zou zelfs Yorgos Lanthimos doen huiveren

De Griekse actrice Ariane Labed, bekend van haar rollen in Alps en The Lobster van echtgenoot Yorgos Lanthimos, maakt een opvallend debuut achter de camera met deze beheerste bewerking van Sisters, de roman van Daisy Johnson. Het resultaat is een modern gothic verhaal waarin zusterliefde kantelt richting controle, vervreemding en beklemming. De toon is meteen gezet in de openingsscène wanneer alleenstaande moeder Sheela haar dochters als de tweeling uit Kubricks The Shining laat poseren. Het is zogezegd een grap, maar het beeld is raak – twee meisjes gevangen in een spiegelpaleis vol onuitgesproken trauma’s. September is de oudste, charismatisch en bazig. July is verlegen en volgzaam, als een muurbloempje. Ze dragen dezelfde kleren, doen dezelfde dingen en spreken zelfs met dezelfde stem, op school én daarbuiten, tot een incident hun seksueel ontluikende leven splijt. Samen met hun moeder trekken ze zich terug in een afgelegen huis aan de Ierse kust, waar herinneringen aan een afwezige vader, machtsspelletjes en verstikkende loyaliteit binnensluipen. Labed werkt met korrelige pellicule, warm, natuurlijk licht en een minimum aan muziek, wat de sfeer van beklemming nog versterkt. Mia Tharia en Pascale Kann – als de twee tienerzussen – geven een sensuele, rauwe lading aan elke huis-, tuin- en schoolscène. Geen klassieke thriller, wel een wrang coming-of-ageverhaal over liefde die meer bindt dan bevrijdt, en die zelfs Lanthimos zou doen huiveren van herkenning. (Dave Mestdach)

★★★
César Díaz weet trauma tastbaar te maken in suspensedrama ‘Mexico 86’

Dit is géén film over het WK waar de Belgen de halve finales haalden dankzij Jean-Marie Pfaff, Eric Gerets, Jan ‘de Caje’ Ceulemans en co. Wat het wél is, is een ingetogen politieke thriller vermomd als bitterzoet familiedrama – of is het net andersom? – met het wereldkampioenschap als achtergrondruis. César Díaz – geboren in Guatemala, woont al jaren in Brussel – keer terug naar het thema van zijn in Cannes bekroonde debuut Nuestras madres: de terreur tijdens de Guatemalteekse dictatuur. Dit keer volgt hij een dissidente die haar pasgeboren zoontje moet achterlaten bij haar moeder, om na tien jaar ballingschap in Mexico – waar ze onder een valse naam werkt voor een linkse krant – hun band te proberen herstellen. Met alle hindernissen van dien. Bérénice Bejo – je kent de Frans-Argentijnse uit The Artist en Le passé – vertolkt de undercover-moeder sober en sereen, ondanks alle pruiken die passeren. De film – losjes geïnspireerd door Diaz’ eigen jeugd – werkt vooral als thriller, met suggestieve blikken en snel geschoten, clandestiene ontmoetingen, alsof de Costa-Gavras van Z om het hoekje loert. Minder overtuigend is Mexico 86 als psychologisch drama. De familiale confrontaties blijven wat vlak, het verhaal volgt de klassieke paden en de dialogen vertellen te vaak wat de okerkleurige beelden al hebben gesuggereerd. Maar Díaz weet hoe hij trauma tastbaar maakt, zonder veel gesnotter. Een suspensedrama vol echo’s van een verleden dat zich niet zomaar laat begraven. (Dave Mestdach).

★★★½
De verslavingsfilm ‘The Outrun’ verzuipt gelukkig niet in rehabclichés

Op een overtuigende manier een alcoholist incarneren, inclusief het gelal, gebral en alle ontnuchteringsblues die daarbij horen? Ray Milland kon het in The Lost Weekend, Mickey Rourke in Barfly en zelfs Nicolas Cage greep naar de chronisch dorstige keel in Leaving Las Vegas, al dan niet geholpen door een shot whisky tussen de takes door. Alleen ging het in al die zuipschuitfilms zelden of nooit het om een vrouw onder invloed. Daar komt nu verandering in dankzij Saoirse Ronan met The Outrun, een hedendaags afkickdrama dat smaakt naar een cocktail van Brits kitchen-sinkrealisme, melancholie à la Neil Jordan en een probleem-van-de-weekfilm voor hipsters. (Dave Mestdach)

Lees hier de volledige recensie.

★★½
Malek worstelt niet met zijn heldenrol, maar ‘The Amateur’ is afgeborstelde middelmaat

Is er nog een markt voor keurige spionagethrillers met meer budget en ambitie dan de gemiddelde streamingrommel – maar minder dan de Mission: Impossible- of James Bond-franchises? Dat mag het rond Rami Malek opgetrokken The Amateur uitwijzen. De frêle acteur, die een Oscar won met Bohemian Rhapsody en die het in No Time to Die van James Bond haalde, kruist Jason Bourne met de hacker uit zijn doorbraakserie Mr. Robot. De introverte Charlie Heller werkt als decoder in de kelder van de CIA maar schoolt zich om tot veldagent om wraak te kunnen nemen op de terroristen die zijn vrouw hebben gedood. Maar zelfs vanop drie meter afstand schiet hij er nog naast. Hij zal tijdens zijn klopjacht in de Europese grootsteden niet op brute kracht en kogels kunnen rekenen, hij zal de slimste moeten zijn. Met dat concept is niets verkeerd en Malek worstelt helemaal niet met zijn personage, maar de uitwerking is afgeborstelde middelmaat. Het scenario is niet geloofwaardig, diepgaand of vernuftig genoeg om de slimmigheid van de onderschatte held te laten blinken. De actiescènes zijn verzorgd zonder ooit te verbluffen. Degelijk maar niet memorabel. (Niels Ruëll)

★★★★
‘Warfare’ wrijft de afgrijselijke realiteit van oorlog ongefilterd in het gezicht

Zijn akelig realistische uitbeelding van een nieuwe Amerikaanse Burgeroorlog, Civil War, is nauwelijks verteerd of we moeten al een nieuwe dreun van Alex Garland verwerken. De conceptueel ijzersterke regisseur (Ex Machina, Annihilation) en scenarist (28 Days Later) reconstrueerde minuut per minuut een militaire operatie die coregisseur en voormalig Navy Seal Ray Mendoza ternauwernood overleefde. In november 2006 werd zijn team in een appartement in het Iraakse Ramadi aangevallen door Al Qaeda. Voor context, debat of extra dramatiek is geen enkele ruimte. Zelfs muziek is taboe. Het gaat uitsluitend om een zo realistisch, eerlijk en nauwgezet mogelijke reconstructie, in realtime, van de gebeurtenissen – zoals ervaren door de Amerikaanse elitesoldaten. Onhaalbaar zonder cinematografisch vernuft en zeer gemotiveerde acteurs. Te nemen of te laten. Niks meer, maar vooral niks minder. De viscerale onderdompeling in de chaos en de pijn – het geschreeuw zal u nog dagenlang achtervolgen – is nauwelijks te verdragen. Lang geleden dat een fictiefilm ons de afgrijselijke realiteit van oorlog nog zo ongefilterd in het gezicht wreef. (Niels Ruëll)

★★★
In ‘Caught by the Tides’ blijft Zhang-Ke’s sociale scherpte intact, maar de punch blijft uit

Er is geen regisseur die China’s grote economische sprong voorwaarts de voorbije 25 jaar met zo veel melancholie en zo’n messcherpe blik fileerde als Jia Zhang-ke. Het leverde bekroonde parels op als Platform (2000), Still Life (2006), en A Touch of Sin (2013), plus een reputatie als kritische chroniqueur van een land in razendsnelle transitie, wat Jia’s werkomstandigheden – kameraad Xi Jinping houdt nu eenmaal niet van dissidente cineasten met een goed geheugen – er helaas niet makkelijker op maakten. Met Caught by the Tides – noodgedwongen meer collage dan film – borduurt hij voort op zijn gekende thematiek, maar zonder de urgentie of stilistische verfijning van zijn bekendste werk. De film, een caleidoscoop over verloren liefde, tijden en steden, leunt zwaar op documentaire archiefbeelden en een elliptische vertelling, maar voelt fragmentarisch en minder doordacht aan dan gehoopt. Het is in wezen zelf-recyclage: scènes uit Still Life duiken opnieuw op, zijn muze (en echtgenote) Zhao Tao dwaalt weer door een veranderend landschap zoals in Mountains May Depart (2015), en zelfs de neonverlichte leegte van Ash Is Purest White (2018) keert terug. Jia’s kenmerkende sociale scherpte blijft intact, maar de personages – voor zover die er zijn – blijven op afstand, waardoor de melancholie iets te vaak verzandt in vrijblijvendheid. Een poëtische en soms hypnotiserende meditatie over tijd en verlies, maar zonder de emotionele punch van Jia’s beste werk.  (Dave Mestdach)

★★★★
‘The Seed of the Sacred Fig’ is een subversieve aanval op het Iraanse regime

Dat je lef moet hebben om als Iraniër een film te draaien die geen promospot is voor het islamistische regime dat de bevolking al jaren knevelt, en dan zeker de jonge en vrouwelijke? Vraag dat maar aan Jafar Panahi, die al vaker huisarrest kreeg dan een onverbeterlijke drugsdealer met een enkelband. Of aan Mohammad Rasoulof, die zijn moed bekocht met een werkverbod, gevangenisstraf én een ballingschap. Die laatste maakt al twintig jaar films – vaak clandestien – die de ijzeren greep van de ayatollahs proberen te lossen. In A Man of Integrity (2017) klaagt Rasoulof de corruptie aan die het overheidssysteem verkankert, terwijl Gouden Beer-winnaar There Is No Evil (2021) een verstikkend portret schetst van hoe de Iraanse regering executies organiseert. The Seed of the Sacred Fig is misschien wel Rasoulofs meest subversieve aanval tot nu toe. (Dave Mestdach)

Lees hier de volledige recensie.

★★★
‘Hola Frida’ mocht stoutmoediger zijn, maar is een lust voor het oog

Klein grut inwijden in de kleurrijke, vurige wereld van de Mexicaanse kunstenares Frida Kahlo is voortaan kinderspel. De animatiefilm van André Kadi en Karine Vézina, gebaseerd op beeldverhalen van Sophie Faucher en Cara Carmina, doet het gezwind voor je. Hola Frida focust op Kahlo’s jeugdjaren in het bruisende Mexico-Stad. Haar weelderige verbeelding, sprankelende levenslust, trots, lef en natuurlijk feminisme zouden haar van kindsbeen af hebben gekenschetst en komen goed van pas wanneer ze door ziektes wordt geveld. Via haar schetsboek heeft ze toegang tot een wonderlijke parallelwereld. De dialogen zijn schools en het scenario had naar Kahlo’s voorbeeld wat stoutmoediger mogen zijn – het is allemaal zo braaf, conventioneel en politiek correct. Grafisch verovert de kleurrijke en muzikale film gelukkig wel harten met veel knipogen naar werken van Kahlo. Vooral de droomscènes zijn een lust voor het oog en dan durven de makers wel een beetje angst aan te jagen. Geen slecht idee als je de kinderen ooit echt met Kahlo en haar werk wil confronteren. (Niels Ruëll)

★★
Een staande ovatie gaat deze ‘Sarah Bernhardt’ niet krijgen

Als we de mythe mogen geloven was Sarah Bernhardt (1844- 1923) een grotere diva, superster en influencer dan Maria Callas, Marlene Dietrich, Madonna en Beyoncé bij elkaar. Over de Franse actrice doen genoeg wilde verhalen de ronde voor een serie van meerdere seizoenen. De Franse regisseur Guillaume Nicloux (La religieuse) houdt het op een film. In een poging van deze biopic geen Wikipedia-spreekbeurt te maken focust hij op haar stormachtige relatie met acteur Lucien Guitry, slechts een van haar veelsoortige, al dan niet beroemde minnaars en aanbidders. Wat Nicloux precies wil vertellen, blijft vaag. De scènes missen samenhang, de film een visie. Spot met de excentriciteiten van ‘la Divine’ blijft uit, ze wordt gepresenteerd als een vrouw die haar tijd ver vooruit is en mannen als Émile Zola aanspoort tot actie in de beruchte Dreyfusaffaire. Op de kwaliteit van de pruiken, de kleren en de decors is niets aan te merken. De ervaren Sandrine Kiberlain heeft verrassend weinig moeite met het wel erg kleurrijke personage. Dankzij haar energieke vertolking voelt het nooit als een straf om de film uit te zitten, maar staande ovaties gaat deze Sarah Bernhardt niet krijgen. (Niels Ruëll)

★★½
‘Last Breath’: U houdt het niet droog bij deze heroïsche, maar clichématige reddingsoperatie

Dit is een waargebeurd verhaal, benadrukt Last Breath bij de start van de film. Maar waarom eigenlijk? Er zijn weinig redenen om aan het verhaal te twijfelen. Tijdens een herstelling van een pijp­leiding op de bodem van de Noordzee raakt een verloofde saturatieduiker in problemen. Hij verliest zijn ‘navelstreng’, raakt daardoor niet terug naar de duikklok en zal in zuurstofnood komen. Een zware storm bemoeilijkt de reddings­operatie, maar zijn collega’s geven niet op. Finn Cole uit Peaky Blinders is het slachtoffer, Simu Liu uit de Marvel-prent Shang-Chi and the Legend of the Ten Rings is de stoere partner en Woody Harrelson uit Cheers en True ­Detective is de veteraan die met zijn blikken moet aangeven hoe ernstig de situatie is. Het is een uitstekend idee om rond die waargebeurde reddingsoperatie een spannende, intense film op te bouwen die geen schuldigen zoekt maar het hoe, wie en wat uiteenzet. De kans dat je het droog houdt bij zoveel heroïek, solidariteit en ademnood, is klein. Zélfs wanneer je je ergert aan de bombastische muziek. Dat is helaas niet het enige dat tegenstaat. Geen enkel personage heeft diepgang en de scènes met de zwangere verloofde van het slachtoffer zijn wel heel sentimenteel. Last Breath begint met ‘dit is een waar­gebeurd ­verhaal!’ omdat de cliché­matige, ­manipulatieve uitwerking je op het verkeerde spoor zet. (Niels Ruëll)

★★★★
Mike Leigh dwingt je om ‘Hard Truths’ onder ogen te zien

‘Het leven is een tragedie in close-up en een komedie in longshot’, zei Charlie Chaplin ooit, en dat motto lijkt ook Mike Leigh al een carrière lang te huldigen. Tenslotte weet je nooit goed of je nu verondersteld wordt om te grijnzen of te grienen wanneer hij je weer eens confronteert met een onverwachtse emotionele uitbarsting aan de keukentafel, of een ruzie die oplaait ergens op een parkeerterrein. En in die schemerzone tussen zalven en slaan, zoet en zuur, herkenbaar en ongemakkelijk speelt ook Hard Truths zich af, de nieuwste film van de inmiddels 82-jarige meester van het Britse sociaal realisme. (Dave Mestdach)

Lees hier de volledige recensie.

★★½
Miwako Van Weyenbergs debuut ‘Soft Leaves’ nestelt zich tussen Bas Devos en Lukas Dhont

Gevoelig, teder, breekbaar. Je hebt van die films die recensenten haast dwingen om dergelijke woorden te droppen. En ook hier worden ze soms zo nadrukkelijk opgeroepen, weliswaar in zen-modus, dat ze eerder op de beelden lijken te liggen dan er in vervlochten zijn. Soft Leaves is het – welja – gevoelige, tedere en breekbare debuut van de Belgisch-Japanse Miwako Van Weyenberg, die zich ergens tussen Bas Devos en Lukas Dhont in nestelt – om bij de Vlaamse canon te blijven. Centraal staat de elfjarige Yuna (Lill Berteloot), een meisje dat tijdens een schijnbaar zorgeloze zomer haar cocon met haar gescheiden vader (Geert Van Rampelberg) ziet uiteenspatten wanneer die na een ongeluk in coma raakt. Haar vervreemde moeder keert terug uit Japan, samen met haar jonge halfzusje, en haar oudere, plichtbewuste broer uit Duitsland, waarop de vier moeten toegroeien naar elkaar. De film fluistert meer dan hij spreekt en steunt op gesmoorde gevoelens, op schuchtere blikken, op een hand die om een schouder wordt gelegd. Alleen oogt alles net iets te braaf om écht rimpels te trekken, en fluistert hij soms té opzichtig, zoals in die scène waarin een parkiet uit zijn kooi ontsnapt, het soort symboliek dat uit een vergeeld handboek scenarioschrijven lijkt gerukt. Gelukkig zijn er subtielere momenten die wél blijven hangen. Yuna die zich in het ziekenhuisbed van haar pa wurmt, broer en zus die samen pizza eten. Soft Leaves mag dan niet overal trefzeker zijn, het is een film die getuigt van een doorleefde gevoeligheid, die voorzichtig zoekt en je hoe dan ook nieuwsgierig maakt naar wat volgt. (Dave Mestdach)

★★★
‘The Damned’ is meer studie dan narratief werk

Al 25 jaar lang woont Roberto Minervini in de States en in zijn werk – van The Other Side tot What You Gonna Do When the World’s on Fire? – onderzoekt de uitgeweken Italiaan wat ‘the land of the free’ precies begrenst en welke outsiders er zich zoal in begeven. Bij voorkeur in de vergeten achterlanden. The Damned, zijn eerste historische film, past naadloos in dat rijtje: een zwijgzaam en atmosferisch portret van Union-soldaten op verkenning anno 1862, ver weg van de Amerikaanse Burgeroorlog zelf. Geografisch verkent Minervini de kille vlaktes van Montana, maar inhoudelijk en stilistisch bevindt hij zich op hetzelfde pioniersterritorium als Kelly Reichardt in First Cow en Meek’s Cutoff – zij het zonder even diep te graven of dezelfde poëzie uit de koude grond te spitten. De mannen scharrelen rond een kampvuur, drinken koffie uit lekke blikken en praten over God, maar nauwelijks over slavernij. Af en toe steekt een rudimentaire, tot op het bot ontbeende lofi-western de kop op, zoals in een ijzige scène met dode soldaten en een spartelend paard. Het documentaire camerawerk van Carlos Alfonso Corral legt geduldig de monotonie achter de frontlinies bloot, de rauwe realiteit van soldaten die het concept ‘America’ hielpen smeden, zonder ooit het Capitool van dichtbij te hebben gezien. Een film die meer een studie is dan een echt narratief werk, en waarvan de troeven – sfeer, authenticiteit, introversie – evengoed de beperkingen zijn. (Dave Mestdach)

★★
‘Holland’: Nog kneuteriger dan een Hollander die bitterballen eet onder een windmolen

Wat is er nog kneuteriger dan een Hollander die bitterballen eet terwijl hij tijdens het tulpenseizoen onder een windmolen naar de klompendans kijkt van vrouwen met een witte hul op? Oranjegezinde Amerikanen die dat zonder ironie nadoen. Ze bevolken Holland, een stadje in de Amerikaanse staat Michigan dat ten onrechte in haar eigen idylle gelooft. Loont het om je er vast te klampen aan de schone schijn of krijg je het daar extra benauwd van? Een lerares huishoudkunde met een verleden aarzelt. De ‘domme gans’ roept de hulp in van een charmante collega om te achterhalen of haar perfecte echtgenoot een scheve schaats rijdt. Het zijn rollen voor Nicole Kidman, de Mexicaanse filmster Gael García Bernal en Matthew Macfadyen uit Succession, maar alleen Kidman krijgt speelruimte. De eigenaardigheid van het Amerikaanse Holland, de schizofrene filmmuziek en de weigering van videoclipregisseur Mimi Cave om haar kaarten op tafel te leggen, houden je een poos nieuwsgierig: wordt het The Stepford Wives, een lightversie van een misdaadkomedie van de broers Coen of toch nog een verontrustende thriller? De tulp komt nooit uit de bol. (Niels Ruëll)

Ook verschenen in 2025

★★★★
In het subtiele ‘Vermiglio’ is alles vertraagd en verborgen

Toen Ermanno Olmi en de Taviani-broers naar de eeuwige filmstudio’s vertrokken, leek de rijke traditie van het Italiaanse neorealisme met uitsterven bedreigd. Maar de jongste jaren zijn in de laars gelukkig verschillende talenten opgestaan die het genre nieuw leven inblazen. Er is Pietro Marcello, die in Martin Eden en La bocca del lupo documentaire aan fictie linkte. Jonas Carpignano roerde in de onderbuik van Zuid-Italië met A Ciambra en A Chiara. Alice Rohrwacher mengde realisme met folkfantasie in festivalfavorieten als Le meraviglie en Lazzaro felice. En nu is er Maura Delpero, die in het sfeervolle, rustiek ogende Vermiglio – de Italiaanse Oscarinzending dit jaar – een afgelegen dorp in de Alpen en de verborgen littekens van de Tweede Wereldoorlog verkent. Een film die subtiel de onzichtbare krachten onthult die mensen kunnen veranderen, zelfs in de meest afgelegen uithoeken van Italië. (Dave Mestdach)

Lees hier de volledige recensie.

★★★★
Na ‘La Cocina’ neem je je voor om nooit meer een voet in een restaurant te zetten

Na Babette’s feast, Ratatouille of Eat Drink Man Woman wil je zo snel mogelijk gastronomisch genot. Na La cocina neem je je voor om nooit meer een voet in een restaurant te zetten. Of toch niet in eetfabrieken als The Grill, een toeristenval nabij Times Square. Omdat het eten er deprimerend is, maar vooral om hoe het er in de keuken aan toegaat. Die draait op migranten zonder papieren die elkaar niet verstaan, gefrustreerd zijn dat hun Amerikaanse droom niet is zoals ze hadden gehoopt en niet in opstand kunnen komen tegen hun hongerloon en andere vormen van uitbuiting. Geld dat uit de kassa ontbreekt, een zondvloed van Cherry Coke en hoogoplopende emoties tussen de heetgebakerde kok Pedro (Raúl Briones) en serveerster Julia (Rooney Mara) maken een escalatie onvermijdbaar. Het had allemaal wat beknopter gekund, maar de Mexicaanse regisseur Alonso Ruizpalacio slaagt er alsnog in je onder te dompelen in de toxische chaos, de oververhitting en de sluimerende wanhoop van de keuken. De zwart-witcamera slingert langs de gestreste lichamen die elkaar kruisen in te krappe gangen of schimmige voorraadkamers. In La cocina is de keuken een schouwtoneel waar iedereen een rol speelt, maar niet iedereen daarvoor wordt vergoed. (Niels Ruëll)

★★★
‘In Liebe, eure Hilde’: losgehen in het Derde Rijk

Van Sophie Scholl – Die letzten Tage over Napola tot Der Staat gegen Fritz Bauer: er zijn de voorbije jaren in der Heimat wel meer films gemaakt over gewone Duitsers die zich verzetten tegen het naziregime, en aan dat lijstje kan nu ook deze biopic over Hilde Coppi worden toegevoegd. Coppi was lid van de verzetsgroep Rote Kapelle, werd in 1942 gearresteerd terwijl ze zwanger was, beviel in gevangenschap en werd enkele maanden later door de Gestapo geëxecuteerd. Veteraan Andreas Dresen – bekend van o.a. Halt auf freier Strecke en Wolke 9 – mijdt wijselijk de gebruikelijke verzetsheroïek, of de afgewassen clichés van de nare, hielklikkende nazi’s. Hij portretteert Hilde (Liv Lisa Fries) als een opgewekte jonge vrouw die brieven schrijft, pamfletten verspreidt en slogans schildert – wat in het Derde Rijk genoeg was om je doodvonnis te tekenen. De film maakt haar, haar man Hans en hun medestanders herkenbaar en hedendaags, waardoor deze biopic niet alleen een vergeten geschiedenisles of een ruw gevangenisdrama is, maar ook een coming-of-agefilm over jonge mensen die vrijen, roken, lachen en losgehen – ook in troebele tijden van repressie, een contrast dat de tragiek nog harder doet binnenkomen. Alleen mist Dresdens regie wat persoonlijkheid en liggen de emoties en het hineininterpretieren – Hilde als activiste voor alle tijden – er soms iets te dik op. (Dave Mestdach)

★★★
‘De Wilde Noordzee’ is de zeeversie van ‘Onze Natuur’

Eindelijk eens een natuurdocumentaire die niet uitpakt met blauwkop lipvissen in de koraalriffen van Curaçao of dansende tuimelaars in de Ligurische Zee, maar met de bewoners van de Noordzee zoals de petieterige poliepen van oorkwallen, de zorgzame zeedonderpad of zelfs een school reuzenhaaien. Ze laten zich wat moeilijker filmen omdat de Noordzee koud en druk bevaren is en plankton het zicht vaak beperkt. Maar moeilijk gaat ook en ook ‘onze’ verborgen wildernis heeft alles om ons te verwonderen. De zeeversie van Onze natuur moet het volledig hebben van de haarscherpe, zeldzame beelden, want de omkadering is van mindere kwaliteit. De muziek had ingetogener gekund, de didactische uitleg beter gestroomlijnd en het hoofdstuk over de negatieve én positieve impact van windmolenparken op het ecosysteem wringt wat. Hoe groot de verdienste en de passie van de Nederlandse duiker en cameraman Peter van Rodijnen ook moge zijn, het was een matige idee om hem op te voeren als een personage dat geobsedeerd is door commandant Jacques-Yves Cousteau én als verteller (in de Vlaamse versie gedubd door tv-maker Arnout Hauben). Gelukkig zijn de heremietkreeften en zeesterren aantrekkelijk genoeg. (Niels Ruëll)

★★★
½Steven Soderberghs spionagethriller ‘Black Bag’ bevat meer babbels dan Bond

Black Bag is de 33e speelfilm van Steven Soderbergh. De trailer belooft dan wel een spionagethriller met Michael Fassbender, Cate Blanchett, Pierce Brosnan, Naomie Harris, Regé-Jean Page, ontploffende terreinwagens, vergiftigingen en getrokken vuurwapens. Bij gebrek aan budget, ontploffingen, exotische locaties en alles vernielende achtervolgingen is het bepaald geen James Bond. De spectaculairste scène is een diner onder collega’s waarbij een spelletje uit de hand loopt. Saai? Allesbehalve. Sec, stijlvol en onderhoudend? Absoluut. (Niels Ruëll)

Lees hier de volledige recensie.

★★★½
Memoir of a Snail vangt zijn doffe ellende op met immense mensenliefde

Memoir of a Snail is net als Wallace & Gromit klei-animatie, maar neem geen kinderen mee naar de bioscoop tenzij je het wil hebben over alcoholisme, etterende jeugdtrauma’s, godsdienstwaanzin, seksuele fetisjen, verpletterende eenzaamheid en verlammende depressies. Acht jaar sleutelde Australiër Adam Elliot aan een in droefenis gedrenkte, grijsbruine opvolger van Mary and Max (2009). Na het overlijden van haar enige vriendin, een excentrieke oudere dame, blikt Grace terug op haar nog jonge leven. Haar moeder overleefde haar geboorte niet en na de dood van haar vader, een verlamde alcoholist, werd ze gescheiden van haar zo dappere tweelingbroer. Telkens wanneer je denkt dat het noodlot onmogelijk nog wreder kan toeslaan, slaat het nog wreder toe. Je zou voor minder in je schulp kruipen, een hoarder worden en een slakkenobsessie ontwikkelen. Het mirakel van de onvergelijkbare animatieparel is dat de doffe ellende wordt opgevangen. Niet door naïviteit of valse troost, maar door zwarte humor en de lelijke maar o zo aandoenlijke kleifiguren en -decors. En bovenal: door de immense mensenliefde die verborgen zit in de aandacht voor zij die het niet hebben getroffen en wat raar of afwijkend zijn, maar evengoed recht hebben op liefde. Ook al stelt het einde teleur, Memoir of a Snail is een hartverwarmende film. (Niels Ruëll)

★★★½
Lost & Found is een waardig eerbetoon aan Ernest Cole

In zijn voor een Oscar genomineerde docu I Am Not Your Negro (2016) richtte Raoul Peck zijn immer geëngageerde camera op de Afro-Amerikaanse schrijver James Baldwin en diens dappere strijd tegen melancholie, zelftwijfel, uitsluiting en racisme. Nu doet de Haïtiaanse filmmaker hetzelfde met de lange tijd vergeten Zuid-Afrikaanse fotograaf Ernest Cole die in 1990 in een New Yorks daklozencentrum overleed, maar in de jaren zestig een van de eersten was die het dagelijkse leven onder het apartheidsregime documenteerde. Coles foto’s, waarvan vele pas na zijn dood werden ontdekt in een Zweedse bankkluis, tonen de rauwe realiteit en de onverwoestbare menselijke waardigheid van zijn onderwerpen. Coles iconische werk vormt het hart van Pecks filmportret, vooral zijn fotoboek House of Bondage uit 1967 dat de wereld liet zien wat apartheid werkelijk inhield. Op de voice-over leest acteur en rapper LaKeith Stanfield uit Coles brieven en dagboeken, al missen de teksten de lyrische kracht die Baldwins werk kenmerkte en mist de docu wat filmische punch. Toch is Lost and Found een waardig, helder en grondig geresearcht eerbetoon aan een zwarte kunstenaar wiens werk niet alleen een pijnlijk scherpe weerspiegeling van zijn troebele tijd was, maar ook een warme, humanistische oproep tot verandering. (Dave Mestdach)

★★
Parthenope heeft de diepgang van een parfumreclame

Vrouwen die als heidense godinnen door zonovergoten decors glijden, weemoedige oude mannen die cryptische wijsheden prevelen en excentrieke figuren die uit een verloren film van Federico Fellini lijken ontsnapt. En dat alles met de Vesuvius aan de horizon. Parthenope is zo typisch Sorrentino dat je je afvraagt of de Napolitaanse maestro een algoritme heeft ontwikkeld dat automatisch decadentie in breedbeeld genereert. Wanneer vorm en inhoud samenvallen, levert dat succulente filmfabels op als Il divo of La grande bellezza. Maar als dat niet gebeurt, flirt Sorrentino met pastiche en kitsch. Zoals hier. Dit familiefresco volgt het titelpersonage dat het zinnebeeld van Napels zelf lijkt: mysterieus, sensueel en ongrijpbaar. Parthenope betovert en verdwijnt weer, als een sirene die mannen eerst lokt en dan laat verdrinken. Haar broer pleegt zelfmoord omdat hij verliefd op haar is – een tragedie met een mythologisch randje. Onderweg stuit ze op de bezopen Amerikaanse schrijver John Cheever en is ze getuige van katholieke mirakels die zich in Sorrentino’s licht ontvlambare fantasie voordoen met de evidentie van een passerende Vespa. Het is een visueel banket, lyrisch en weldadig. En zoals steeds kronkelen het heilige en het profane, jeugd en vergankelijkheid rond elkaar als in een eeuwige tarantella. Alleen heeft het de diepgang van een parfumreclame en zit je na een poos te denken: heb ik mijn ossobuco wel uit de oven gehaald? (Dave Mestdach)