Een vervelende trend voor mensen met een kleine blaas.
Het was een lastig filmjaar voor mensen met een kleine blaas. Een uur lang wiebelen op je stoel, je benen kruisen, je benen ontkruisen, je gsm checken om te weten hoe lang het nog duurt en naar de toiletten lopen tijdens de aftiteling: het hoorde net iets te vaak bij de bioscoopervaring in 2023.
De reden kent u: films duurden opvallend vaak opvallend lang. Killers of the Flower Moon was drie uur en zesentwintig minuten. Oppenheimer klokte af op exact drie uur. Beau Is Afraid had een speeltijd van twee uur en negenenvijftig minuten. Tár: twee uur achtendertig. John Wick 4: twee uur negenendertig. Het nu ook weer niet zó wervend getitelde About Dry Grasses duurde drie uur en zeventien minuten. Bij momenten leek het wel een grap.
Daarmee zet een van de opvallendste filmtrends zich verder: de blaasbreker. Vorig jaar, toen Avatar, The Batman, Bardo en Babylon allemaal met de ooit zo gevreesde drie-uur-grens flirtten of erover gingen, viel het voor het eerst op. Dit jaar kon je er niet naast te kijken. Films zijn gevoelig langer aan het worden.
Er lijken dan ook een aantal dingen samen te komen. Regisseurs als Christopher Nolan, James Cameron en Martin Scorsese hebben een staat van verdienste die maakt dat ze zich niet meer naar de wensen van hun producers hoeven te schikken – idem voor een franchise als John Wick. De toegenomen concurrentie van de tv-wereld speelt ook een rol: het idee leeft dat een langere, immersievere filmervaring een manier is om het verschil te maken. En dan is er de economische realiteit: steeds meer films worden vandaag geproduceerd door streamingdiensten van Apple, Disney en Amazon, bedrijven die anders kijken naar speeltijd. Tv’s hebben namelijk wél een pauzeknop.
Alleen wordt er daarbij dus één factor uit het oog verloren: bijna niemand is daar echt blij mee. En zeker geen mensen met een kleine blaas. Niet toevallig zagen we dit najaar een oude discussie heropleven: pauzes in de bioscoop. Nadat verschillende bioscopen wereldwijd een pauze inlasten bij Killers of the Flower Moon, probeerde de producent en de distributeur pauzes te verbieden. (Thelma Schoonmaker, de monteur, noemde het ‘een schending’.) Het begin van een amusant debat. Aan de ene kant: de cinefielen die vinden dat een pauze de oorspronkelijke visie van de regisseur verraadt en de immersieve filmervaring vergalt. Aan de andere kant: mensen die pipi moeten doen.
Al zijn er ook andere oplossingen voor handen. Ridley Scott knipte de bioscoopversie van Napoleon (een niet onaardige twee uur achtendertig minuten nochtans) gevoelig korter, waarbij hij als voornaamste reden ‘de pijnlijke billenfactor’ aanhaalde. ‘Hoe lang kan je in een bioscoopstoel zitten voor het ongemakkelijk wordt?’ En toch: in zijn deal met Apple liet hij vastleggen dat hij een director’s cut mag uitbrengen voor de streamingdiensten. Geplande duur: vier uur en tien minuten.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
