De balans: dit zijn de beste films van 2022 tot nu toe

2022 zit er alweer voor de helft op. Hoog tijd om de balans op te maken en te overlopen welke culturele werken ons jaar al de moeite maakten. Vandaag: de beste films van 2022 tot nu toe.

10. Crimes of the future (David Cronenberg)

De koning van de body horror keert terug naar zijn leest. In Crimes of the Future is David Cronenberg er als vanouds op uit om uw ingewanden te doen keren. En dat mag u deze keer vrij letterlijk opnemen, want in deze dystopische horror zijn publieke operaties een eigen kunstvorm geworden. Een deugddoend ontregel(en)de trip langs de misdaden van de toekomst, met Dave Deprave als sater, chirurg en psychoanalyticus tegelijk.

9. Top Gun: Maverick (Joseph Kosinski)

Veel films en series proberen de jaren tachtig terug te brengen, Top Gun: Maverick doet gewoon alsof ze nooit zijn opgehouden. Een kleine veertig jaar nadat Tom Cruise voor het eerst in zijn gevechtsvliegtuig kroop, mag u weer plaatsnemen in de passagierszetel. Wat volgt is een nostalgische actietrip die tot de beste blockbusters van het jaar behoort.

8. Vortex (Gaspar Noé)

Gaspar Noé heeft er nooit voor teruggedeinsd om zijn publiek te choqueren, maar dan nog levert hij met Vortex zijn meest confronterende film tot nu toe af. Van begin tot eind gefilmd in split screen vormen we op verschillende helften een oude man en vrouw, waarvan die laatste begint te dementeren. Op die manier wordt Vortex een enorm pijnlijke staarwedstrijd tegen de dood.

7. L’Evenement (Audrey Diwan)

Gezien de recente ontwikkelingen is L’Evenement weer pijnlijk actueel geworden, al had de film van Audrey Diwan de supreme court niet nodig om keihard binnen te komen. Deze Franse film schetst een confronterend beeld van de jaren zestig, waarin abortus illegaal was, en clandestiene abortus levensgevaarlijk. In die wereld strijdt een studente voor de controle over haar eigen lichaam.

6. A Chiara (Jonas Carpignano)

A Chiara is een maffiafilm, maar niet zoals u die gewend bent. Met zijn film bewijst regisseur Jonas Carpignano dat het genre niet stijf hoeft te staan van de coke, het geweld en de clichés. In plaats daarvan levert hij een film vol aards naturalisme af, waarin we de vijftienjarige Chiara volgen en te zien krijgen hoe ze ontdekt hoe haar vader een dealer voor de maffia blijkt te zijn. Zowel een beklemmend maffiadrama als een aandoenlijk coming-of-ageverhaal.

5. The Northman (Robert Eggers)

Robert Eggers liet optekenen dat hij de ultieme vikingfilm wilde maken. Wat ons betreft is dat hem behoorlijk goed gelukt. The Northman is een briesend beest van een blockbuster geworden, dat net als zijn hoofdpersonage Amleth weigert gevangenen te nemen. En gelukkig maar.

4. Lamb (Valdimart Johannson)

Lamb is een film die zich moeilijk laat definiëren. Is het een minimalistisch familiedrama of sinisere folkhorror? Is het titelpersonage een lam, of toch een mensenkind? Kijk de film voor zelf om tot uw eigen conclusies te trekken, en zoek er op voorhand zo weinig mogelijk over op. Lamb komt namelijk het best tot z’n recht als u zich laat verrassen door de IJslandse natuurpracht en de onheilspellende sfeer.

3. Memoria (Apichatpong Weerasethakul)

Tilda Swinton wordt wakker door een mysterieuze knal. Daarmee wordt een zoektocht ingezet naar de oorsprong van het geluid. Afhankelijk van hoe gewillig u mee wil gaan in de meditatieve tocht van Memoria, worden zo een nietszeggende speurtocht van 2,5 uur ingezet, of is dat net het topje van de spirituele ijsberg. Want naar goede gewoon werpt filmsjamaan Weerasethakul meer vragen op dan dat hij er beantwoordt.

2. Licorice Pizza (Paul Thomas Anderson)

Licorice Pizza is Paul Thomas Andersons luchtigste film tot nu toe, en toch is de hand van de meester onmiskenbaar. De film speelt zich af als een verzameling tafereeltjes uit de seventies, waarin we de romance tussen overmoedige jeugdster Gary Valentine (gespeeld door Cooper Hoffman, zoon van wijlen Philip Seymour Hoffman) en Alana (gespeeld door de Haim-zus met dezelfde voornaam) zien ontluiken. Een prent die niet uit te leggen valt, maar even warm en grillig als de liefde zelf is.

1. Drive My Car (Ryusuke Hamaguchi)

De hoofdvogel kon Ryusuke Hamaguchi tijdens de Oscars niet afschieten, maar met een beeldje voor Beste Buitenlandse Film werden de kwaliteiten van Drive My Car gelukkig toch erkend. Het is dan ook een grootse prent. Een epos van drie uur lang, dat getekend wordt door verstilde schoonheid en psychologische diepgang.