Alexander Skarsgård mag eindelijk een Viking spelen in ‘The Northman’

In Zweden keek hij naar Vikings niet om, in Amerika raapte Alexander Skarsgård een passie op voor zijn beruchte voorouders. Na tien jaar proberen speelt de hunk uit True Blood en The Legend of Tarzan eindelijk de hoofdrol in een groots Vikingepos. ‘Ik was geëmotioneerd toen ik The Northman voor het eerst zag.’

Alexander Skarsgård was voorbestemd om de hoofdrol te spelen in The Northman. Niet omdat hij zijn internationale faam dankt aan een personage uit de spraakmakende vampierserie True Blood dat Eric Northman heet. Wel omdat hij opgroeide tussen de runenstenen. ‘Mijn familie had een huis op Öland, een eiland in de Baltische Zee waar ik als kind al mijn zomers heb doorgebracht. Ik speelde er tussen de runenstenen. Ik raakte inscripties aan die duizend jaar geleden door een Viking waren aangebracht om zijn overleden vader uit Georgië te herdenken. Mijn grootvader had de wildste verhalen over historische figuren die het eiland hadden bewoond. Onverschrokken avonturiers die de hen toen nog onbekende wereld introkken’, vertelt Skarsgård.

In zijn tienerjaren verzeilden de Vikings weer op de achtergrond. ‘Mensen gaan ervan uit dat Vikings een belangrijk onderdeel zijn van de identiteit van de inwoners van Scandinavische landen. Dat zijn ze in zekere zin ook, maar we staan daar niet bij stil. We krijgen op school wel les over Noorse mythologie, maar dat lijkt niemand echt veel te kunnen schelen. Toen ik meer dan tien jaar geleden voor True Blood in Amerika leefde, viel het me op hoeveel groter de fascinatie voor de Vikingcultuur ginds is. Is dat omdat we er in Zweden te dicht op zitten? Ik realiseerde me dat we nog nooit een waarachtige weergave van de Vikingcultuur hadden gezien in een volbloed bioscoopfilm.’

Pogingen om met de Deense producer Lars Knudsen (Midsommar) ‘iets groots en episch, gebaseerd op de IJslandse saga’s’ van de grond te krijgen, faalden. Tot Skarsgård vijf jaar geleden Robert Eggers ontmoette, inmiddels bekend als de bevlogen regisseur van The Witch en The Lighthouse. ‘We lunchten in New York om over een of ander project van gedachten te wisselen. Robert was net terug van een reis naar IJsland waar hij Björk en de schrijver-dichter Sjón had ontmoet. Hij was hopeloos verliefd geworden op de landschappen, de mensen en de cultuur van het eiland. Eens hij thuiskwam, had hij zich verdiept in de geschiedenis van IJsland en de Noorse mythologie. Je kan het al raden: in plaats van dat ene project te bespreken, hebben we in New York twee uur over Vikings gepraat. Achteraf leek hij me de geknipte regisseur voor onze Vikingfilm. Lars Knudsen en ik vroegen hem erbij. Met IJslander Sjón werkte hij een scenario uit dat uiteindelijk in The Northman is uitgemond.’

De Zweedse acteur ging niet over een nacht ijs. ‘Omdat ik als adolescent en jongvolwassene jarenlang niet had stil gestaan bij Vikings en Noorse mythologie, moest ik me serieus inlezen. Om de mindset van mijn personage te kennen, moest ik alles weten over zijn geloof, zijn relatie met de goden en geesten. De scènes die het publiek in 2022 bovennatuurlijk vindt, zijn dat voor een Viking van duizend jaar geleden niet. Uiteráárd word je als dappere krijger na je dood door de Walkuren (strijdgodinnen uit de Noordse mythologie, nvdr.) opgepikt en naar Walhalla gevlogen. Dat is wat er nu eenmaal gebeurt. Bergcreaturen die het zwaard bewaken, bestaan. En ja, dat zijn reuzen met het gezicht van een skelet. Daar is helemaal niets vreemds aan, dat is zo normaal als zwijnen op een boerderij.’

Een hels trainingsregime hielp hem fysiek te transformeren in een woeste krijger. ‘Ik heb daar met volle teugen van genoten. Deels omdat ik ontzettend blij was dat er na al die jaren eindelijk zou worden gefilmd en dus hypergemotiveerd was. Ik wilde niet alleen spieren kweken door me af te beulen, ik wilde ook ferm verzwaren. De bijnaam van mijn personage, Amleth, is Björnúlfur (letterlijk: ‘beerwolf’, nvdr.). In berserker-modus (berserkers waren bijzonder onverschrokken Vikingkrijgers die berenhuiden droegen en geen pijn voelden, nvdr.) wordt hij een beest: een hybride van een beer en een wolf. Om meer op een beer te lijken, heb ik me volgepropt.’

De opnames waren een nog zwaardere beproeving, niet alleen door de coronamaatregelen. ‘Robert Eggers’ manier van werken is bijzonder veeleisend. Hij tracht alles in één take op te nemen en werkt met maar één camera. Technisch is dat enorm ingewikkeld. Eigenlijk kan je zo geen grote set pieces opnemen met veel beweging, figuranten, paarden en stuntwerk. Het was voor iedereen een fysieke en mentale uitputtingsslag. Tegelijk was het enorm opwindend. Ik was zwaar geëmotioneerd toen ik The Northman voor het eerst zag. Alle herinneringen aan zeven maanden geploeter in de modder en de kou kwamen terug naar boven. Maar het loonde de moeite. Ik ga er alles aan doen om nog veel vaker met visionaire regisseurs samen te werken.’

Lees ook: