Lokerse Feesten Dag 5: Public Enemy & Dinosaur Jr.

… en toch weer Vlaanderen boven op de Lokerse Feesten.

Mooie namen gisteren op de Lokerse Feesten, maar van een ook maar enigszins coherente affiche was niet echt sprake. Absynthe Minded, Public Enemy, Dinosaur Jr., Black Box Revelation en The Subs vs. Partyharders, dat is vragen om wederzijds onbegrip tussen de pleinbevolking natuurlijk. Zodoende was het al heel vroeg dringen om Bert Ostyn van dichtbij te kunnen zien, maar liep het plein nadien terug leeg tot die twee vervelende oude bands gedaan hadden. Nochtans, beste vrienden, waren het net díe twee die u had moeten horen.

Niet dat Absynthe Minded niet de moeite was: van alle nieuwe dEUSsen die we de afgelopen tien jaar over ons heen hebben gekregen is Absynthe Minded vermoedelijk de beste, meer nog: als je het ons vraagt is Absynthe Minded misschien wel beter dan de échte nieuwe dEUS. Hoewel wat minder avant-gardistisch dan de beginnende Barman, slaagt de band er toch in uiteenlopende invloeden als jazz en klezmer een strijdplaats te bezorgen in sfeervolle songs die men desgewenst kan meezingen, zonder ooit te concurreren met de talloze kleffe veroveraars van Vlaamse meisjesharten die ons op de verkeerde manier kippenvel bezorgen. Om het voor de gelegenheid te zeggen met een bewerking van een vertaling van een schilderij van Magritte: chapeau!

En toen verdween u dus en masse van het terrein, maar dat lieten Jay en Lou van Dinosaur Jr. niet aan hun doorrookte harten komen: ze speelden hun melodieuze, gruizige avant-grunge alweer op zo’n oorverdovend volume dat de kinderen op de paardenmolen van de Fonnefeesten het op een hartverscheurend huilen zetten. Aanvankelijk moesten we daardoor alweer de vocals missen, maar dankzij de ingreep van een alerte geluidsman kwam het gekerm van Jay Mascis uiteindelijk toch bovendrijven. Voor de fans werd het een fijne avond, want de band had net als eerder in de AB alweer niet op een ‘hit’ (haha) meer of minder gekeken, maar voor de andere aanwezigen was dit vermoedelijk een behoorlijk vervelende set: drie lawaaimakers die een uur lang geen vin verroeren (of zagen we Jay nu toch even zijn hals strekken toen ‘Feel the Pain’ een herkenningsapplausje oogste?) en uiteindelijk zonder een woord weer van het podium strompelen, je moet ervoor zijn. Zoals wij.

Never mind The Black Box Revelation, fuck de Pope of Dope: de headliner van vanavond was Public Enemy, de kroon op een zomer vol legendarische hiphopacts (Snoop Dogg, Nas, Cypress Hill, Missy Elliott, De La Soul, Pete Rock & C.L. Smooth, Anti-Pop Consortium, Wu Tang Clan,… moet er nog rap zijn?). We hebben geen idee hoe lang het geleden is dat Public Enemy nog eens op een Belgisch podium heeft gestaan, maar toen ze dan uiteindelijk (in straattuigoutfit en met een ghettoblaster op de schouder) het podium innamen hadden we toch even het gevoel dat je soms krijgt bij een boekverfilming: shit, zijn dát die twee boze kerels van de opzwepende platen die we al zo vaak gehoord hebben?

For real, want eens de rappers hun mond opentrokken was er geen twijfel mogelijk: het uitdagende geschreeuw van de overbeweeglijke Flavor Flav en de verontwaardigde, lage stem van Chuck D klinken nog precies als vroeger, en hun ijzersterke teksten komen nog even hard aan. Hoewel Public Enemy het net als die andere oude zwarte relschopper Gil Scott-Heron tegenwoordig blijkbaar vooral gezellig wil houden (danku Obama) was dit, als we het lijstje nog eens overlopen, één van de beste hiphopconcerten die we deze zomer gezien hebben: enthousiaste protagonisten, goede klank, schitterende nummers – alleen jammer dat de heren er daarvan enkele moesten inslikken omdat er last minute nog twee jonge snaken van eigen bodem aan de affiche waren toegevoegd. Hoe die waren weet u zelf wel – ze spelen deze zomer werkelijk overal.

Tim Vernimmen