Diep in de jaren tachtig dwaalden er grimmige postpunkerige groepjes rond, Red Lorry Yellow Lorry om er zomaar eentje te noemen, die hun dagen bars en slechtgezind doorbrachten, gevangen in een referentiekader dat het licht van de zon ontkende. Protomartyr, uit Detroit, leek die dubieuze traditie lang gestand te willen doen. Daarom is hun vierde manifest zo’n wervelende verrassing. Niet dat het kwartet joliger is geworden, maar het geluid is danig verrijkt met dynamiek, kleur, subtiliteit. Denk: een The National met meer bite. Frontman Joe Casey is nog altijd geen vriend van de melodie: zijn bijdrages zijn vaak ratelend en snerend, een zeepkistprofeet die het oeuvre van Mark E. Smith en Nick Cave onder zijn hoofdkussen bewaart. Geen bezwaar: Relatives in Descent is een jachtige stap vooruit.
