Theater: Piekeren in het park levert geen toptoneel op

Leen Braspenning overtuigt in We are the world als visueel theatermaker maar (nog) niet als spelregisseur.

Vorig jaar was Braspennings Embrasse nog te zien in de Vlaamse theaterzalen. In die creatie – een stuk dat de moeder-dochterrelatie haarfijn blootlegde en gespeeld werd in een heuse chocoladefabriek – fonkelde Braspennings ontluikende taal: sterke scènebeelden, poëtische tekst, pittig spel van doorwinterde, goed gecaste spelers en een subtiel maar sfeervol klankendecor.

Ondertussen werkt Braspenning aan ROUW. Het wordt een creatie over de geëvolueerde manier waarop westerlingen met de dood omgaan. Ter voorbereiding van deze creatie trok Braspenning, samen met auteur Annemarie Slotboom, onder meer naar het katholieke Polen. Omdat het geloof er een veel groter opvangnet vormt voor rouwenden.

Tussen Embrasse en ROUW (twee creaties waarin ze samenwerkt met auteur Annemarie Slotboom) creëerde ze We are the World ( * * ). De creatie is een samenwerking met auteur Hannah Van Wieringen. Van Wieringen leverde een erg fragmentarische tekst af waarin de monologen die mensen, al zittend op een bankje in het park, in hun hoofd opvoeren letterlijk uitgesproken worden. Dit is een gewaagd concept waarvan de enscenering niet volledig geslaagd is. Nochtans creëert Braspenning, bijgestaan door scenograaf Steven Brys en muzikant Bruno Op De Beek, een sterk decor. De (betonnen) wereldbol van de Griekse god Atlas domineert de schemerig verlichte scène. Enkele bankjes en een vuilniszak maken de ‘parksfeer’ compleet. Door de enorme bol wordt het park trefzeker tot een metafoor voor het leven op de aardbol gemaakt. Die tactiele scenografie roept de verstilde parksfeer op maar refereert evengoed aan de zinderende stilte in het hoofd van een dolende mens.

Dat gevoel wordt echter onvoldoende door de spelers vertolkt. Bob De Moor en Debbie Korper overtuigen het meest als parkbezoekers met muizenissen in het hoofd. De drie jongste performers (een jongedame, een jongen en een voetballende jongeman) bezitten weliswaar een pittige uitstraling maar overtuigen niet als acteur. De Franstalige actrice (Anne-Charlotte Bisoux) staat erg gedreven op de scène terwijl ze net een fragiel, op de vlucht geslagen meisje moet vertolken. De twee jongens acteren houterig (en ook hun dictie is niet optimaal). Dat maakt hen te kwetsbaar als performer. Als spelregisseur laat Braspenning hier enkele steken vallen. Dit zorgt ervoor dat – ondanks de mooie frases, warme beelden en het sterke einde – er net iets te veel dipjes zijn.

We are the World overtuigt niet helemaal maar bewijst wél dat Braspenning een gedreven kunstenaar is die in spel, taal en beeld risico’s durft te nemen in haar zoeken naar een zo indringend mogelijke toneelervaring. Op naar ROUW!

Els Van Steenberghe

Meer info: www.productiehuis.nl en www.leenbraspenning.be