Theater: Pascale Platel heeft te korte beentjes

Komaan, mevrouw Platel. Zoek eens een deftige tekstschrijver. Want ‘Gezien de omstandigheden’ is van een beschamend niveau.

Pascale Platel heeft een nieuwe onewomanshow. Altijd goed voor flink gevulde zalen. Zij mag gezien worden, heeft charme, is intelligent en kan alle plateaus aan. De keuken, de slaapkamer, het terras, de zolder, de kelder, de dorpel, overal blijft zij overeind staan. Als een kapitein aan het roer van zijn schip. Maar er staan en wat te vertellen hebben, is andere koek. Daarvoor heeft Gezien de omstandigheden te korte beentjes.

Het verhaal is een rommeltje. Het springt van de hak op de tak. Uitzonderlijk een moment van teder gevoel. Het lost echter op, poef, alvorens het je hart heeft bereikt. Door sterk afgeprijsde oneliners. Ze slaan de inleving dood. ‘Morsdood, hoorde dat. Hoorde dat goed. Besefte wel wat dat betekent? Dat is niet om mee te lachen. Allez, ik kan daar niet mee lachen.’ Dat soort taaltje en plus. Gelardeerd met tientallen verkleinwoorden. Op een Gents bedje. Dat kan leuk zijn, voor vijf minuten of in een talkshow van Woestijnvis. Maar op het toneel?

Schaamte en jeuk, ja. Dat overvalt je. Omdat een vrouw waarvoor je een groot respect hebt voor een publiek gaat staan met vuile handen. ‘Bij wijze van spreken. Dat begrijpt ge toch… hoop ik. Allez, moest ik in ulder plaats zijn, ik zou het begrijpen. Want ik begrijp veel. Veel te veel. Omdat ik een vrouw ben. Een vrouw is geen man hoor. ’t Is te hopen dat ge het verschilt kent, of het is erg met u gesteld.’

Is het een sekssprookje, met tragische trekjes? En komische schuivers? Een verhaal over een verpleegster op de palliatieve zorg die de laatste wens van een stervende beeld en bijpassende klank probeert te geven? Is zij een masseuse, de minnares van een patissier? Een levende pop in een peepshow? Of is zij een fee op haar retour? Van alles wat en elk personage heeft een verhaal. Dat helaas te mager is om zich overeind te houden. Pascale Platel zoekt de lach en krijgt die ook. Omdat ze leeft van uitsmijters. Jammer dat ze van de Aldi zijn. De naam van de winkelketen zit in haar programma. Altijd goed, hem te gebruiken als je naar sympathie hengelt, ‘want wie gaat er nu naar de Aldi? Niet de armen, maar de rijken. A ja, hoe zoude anders rijk worden?’

Gezien de omstandigheden wordt in de promotekst voorgesteld als ‘een seksueel sprookje met een realistisch einde’. Deze zin zegt wat ze graag zou willen zeggen, maar de uitwerking ervan is te smal en mist diepte. Haar feeënpersonage heeft geen vagina, volgens haar. ‘Dat vond ik zelf ook zeer spijtig.’ Wat uw dienaar zag, was dat al haar personages geen grond hebben. Er valt wat uit haar mond, maar wat is het? Braaksel met zoetzure saus waarvan de vervaldatum zelfs niet meer te lezen is.

Komaan, mevrouw Platel. Zoek eens naar een deftige tekstschrijver. Die van jouw basisidee een meeslepend verhaal kan maken. Dan zal je werkelijk uit de biecht klappen. Voor de schijn natuurlijk. Maar in het theater, en zeker bij een monoloog, moet de schijn zo geloofwaardig zijn, dat je er een hand voor over zou hebben. Of iets anders. ‘Allez, ge weet wel wat dat ik bedoel. Iets dat niet in de boekskes staat, maar in de broekskes zit. Zowel in dat van u als in da van mij.’

Jammer, jammer, jammer. Voor de duidelijkheid: de teksten tussen haakjes komen niet uit het programma, op één na, de kortste, maar scheren rakelings langs de stijl ervan. Gedurende één uur.

Guido Lauwaert

GEZIEN DE OMSTANDIGHEDEN – Pascale Platel, solo – meer info: www.campo.nu