Theater: Een hilarisch tranendal

Gilles De Schryver, Robrecht Vanden Thoren en Eva Binon schitteren in ‘Becky Shaw’ (Het KIP) al worstelend met levenskeuzes. Theater om bij te lachen en te huilen.

The Play = Becky Shaw

Gezelschap = Het KIP en KC De Werf

In een zin = Het KIP- met onder meer een schitterende Gilles De Schryver en Robrecht Vanden Thoren – doet in ‘Becky Shaw’ waarin het uitblinkt: de kleine kantjes van de mens op een groteske, heldere, ontroerende én hilarische manier in de verf zetten. Theater om bij te gieren en te huilen.

Hoogtepunt = De scène waarin Max en Becky elkaar voor het eerst ontmoeten bij Lena en Dries. Iedereen is ‘casual’ gekleed behalve Becky. Zij arriveert in een knalrode avondjurk. Tot haar grote schaamte. De rest van de avond wordt een pijnlijk grappige aaneenschakeling van uitschuivers van Becky.

Score = * * * *

Quote = ‘Liefde is elkaar mogen kwetsen’

Soms is een eerste date betoverend schoon, soms is het een ramp waar je je levenslang voor schaamt. Over die laatste soort schreef Gina Gionfriddo een vlijmscherpe tragikomedie die je doet lachen én huilen met de knulligheid en de botheid waarmee de personages levenskeuzes maken, elkaar trachten te beminnen of ‘een kloot af te draaien’. Gionfriddo voert een stel wanhopige dertigers op die worstelen met zichzelf, de liefde, geld en hun (schoon)moeder. Regisseur Yahya terryn maakt van dit stuk herkenbaar en subliem gespeeld theater.

Gilles De Schryver acteert zoals een virtuoos pianist zijn piano bespeelt. Hij weet perfect welke toets hij zacht moet aanslaan per woord dat hij zegt. Zo zet hij een even subtiele als ijzersterke vertolking van de zakenman Max neer. Ondertussen verkennen Johan Knuts (als mama Hélène) en Robrecht vanden Thoren (als echtgenoot Dries) nieuwe horizonten in hun speelstijl. Ook dat levert vuurwerk op. Lien Maes (als Dries’ echtgenote en Max’ zus Lena) speelt op een verrassend onstuimige manier terwijl Eva Binon als de wanhopige vrijgezel Becky een hilarisch melancholisch personage neerzet zónder karikaturaal geworden. Je moet het maar doen. Dat de ganse acteursploeg zo stevig en swingend op de planken staat (zónder hulp van rekwisieten – ‘acteursspeelgoed’ – die het samenspel aanzwengelen), heeft uiteraard te maken met hun talent maar evenzeer met de regisseur die dat talent bespeelt en inspireert.

Dit stuk is geknipt voor terryn die er zijn waarmerk van maakt de relaties tussen mensen tot scherp, niet van humor gespeend en wervelend theater te maken in een verraderlijk sober decor. Ook nu. Er staat niets meer dan een hellende plankenvloer en een geknikte, witte achterwand. Die fungeert als projectiewand waarop de meest gekke, griezelige en mooie (sfeer)beelden verschijnen. Het decor acteert als het ware mee en transformeert van een huiskamer, in een horrorfilm tot een soapserie of een soort 3D-uitvoering van designsoftware. Dat werkt verbazend goed! Behalve wanneer de vorm de inhoud overschaduwt. Met schaduwspel nota bene. Dat levert mooie plaatjes maar ook de zwakste scènes op.

Na afloop van de première had iedereen rode kaken. Omdat de verwarming te hoog stond in de zaal maar vooral van het twee uur lang geïntrigeerd én geamuseerd aanschouwen hoe mensen die elkaar doodgraag (willen) zien mekaar het bloed van onder de nagels halen. Uit angst om zelf gekwetst te worden. Zo pijnlijk, zo herkenbaar en zo grappig.

Smaakmaker: Trailer –

Els Van Steenberghe

Meer info: www.hetkip.be en www.dewerf.be