Band van de Dag #80: Lucius

U ziet niet dubbel: de frontvrouwen van de New Yorkse indiepopgroep Lucius mogen nog zo hard op elkaar lijken, ze zijn wel degelijk met twee unieke schoonheden.

U ziet niet dubbel: de frontvrouwen van de New Yorkse indiepopgroep Lucius mogen nog zo hard op elkaar lijken, ze zijn wel degelijk met twee unieke schoonheden. Voeg daar dan nog drie mannen aan toe met muzikaal talent en u wordt al snel meegesleept naar de swinging sixties van weleer.

Lucius is een vijfkoppige alternatieve popgroep uit Brooklyn, New York. Jessica Wolfe en Holly Laessig zijn de ravissante zingende lookalikes, Dan Molad zit achter de drums en Peter Lalish en Andrew Burri spelen allebei gitaar.

Wildebeesten

Oorspronkelijk waren Wolfe en Laessig de enige bandleden. Ze ontmoetten elkaar op de beroemde Berklee School of Music in Boston en brachten in 2010 samen een plaat uit: ‘Songs from the Bromley House’. Het toeval wilde het namelijk dat de meisjes op huizenjacht waren en op Bromley House – een opnamestudio van 60 jaar oud en een vroegere muziekschool in de buurt Ditmas Park in Brooklyn – botsten. Daar ontmoette het duo, dat al zeven jaar samen muziek schreef, de drie jongemannen (en Wolfe haar toekomstige echtgenoot Molad) die de groep zouden vervoegen om tot de gouden formule van vijf te komen.

‘Eigenlijk heeft iedereen schoolgelopen op Berklee, maar op verschillende momenten. Holly en ik vormden een duo en Pete en Danny zaten ook samen in een groep gedurende vijf jaar’, vertelt Wolfe in Interview Magazine. ‘Andy speelde bij Annie and the Beekeepers, waarvan ik eens een plaat producete. We kwamen goed overeen en ik vroeg hem of hij ook bij Lucius wilde spelen. Hij zei ‘ja’ en dat was dat’, vult Molad aan.

Na enkele EP’s – ‘Lucius EP’ in 2012 en ‘Lucius get noisey’ in 2013 – tekende het vijftal bij het label Mom + Pop om zo in oktober 2013 het volwaardige debuutalbum ‘Wildewoman’ uit te brengen. Een referentie naar de frontvrouwen die ooit door hun moeders wilde meisjes of wildebeesten genoemd werden.

Vocale spiegel

Kleine meisjes worden duidelijk groot. ‘Wildewoman’ staat vol opgewekte indiepoppareltjes met nevelige gitaarriffs en verrukkelijke songteksten. Naast originele indierockballades, puilt de plaat ook uit van de sixties vibes die bij meidengroepen van een halve eeuw geleden gehaald werden. Die inspiratie uit zich bovendien niet enkel in de muziek. De make-up van Wolfe en Laessig lijkt zo uit William Kleins ‘Who are you, Polly Maggoo?’ gegrepen te zijn en de vrouwen zouden niet misstaan op een Pan Amvlucht met een heerlijke cocktail in de hand.

‘Onze kapsels hebben altijd op elkaar geleken: dezelfde lengte of op dezelfde manier opgestoken. Het kon ons eigenlijk weinig schelen. Maar we besloten ons haar meer rockallure te geven, dus we hebben het geknipt. Nu vragen mensen of we pruiken dragen’, zegt Wolfe in Interview.

‘We houden ook gewoon van de stijl van de Mods uit de jaren ’60, dat is zeker een invloed. Aanvankelijk wilden we op elkaar lijken om de symmetrie van de zang te visualiseren. Ook de manier waarop de mannen op het podium zijn opgesteld, is heel symmetrisch’, besluit Laessig.

De vrouwen zijn inderdaad elkaars vocale spiegel en die gesynchroniseerde sound is een terugkerend element op de plaat. De band wordt zo ook wel eens vergeleken met de zusjes van Haim. ‘We zijn op het punt gekomen dat we niet meer alleen kunnen zingen. Samen zingen was een geluk bij een ongeluk dat uit het samen aan muziek werken, voortvloeide’, verklaart Laessig.

Dat samen zingen is duidelijk zo slecht nog niet, onder andere het muziekblad Rolling Stone loofde de klankkleur van de popgroep. Tot slot mocht Lucius voor de video ‘Go home’ in 2013 de award voor beste animatie mee naar huis nemen van het Silversound Music Video Film Festival + Band Battle. (WD)