Band van de Dag #58: London Grammar

De sfeervolle pop van London Grammar is van een pijnlijke schoonheid. Met subtiel gitaarspel, triphopsoundscapes en de engelenstem van Hannah Reid komen ze aan de mouw trekken van uw innerlijke melancholicus.

Hun debuut If You Wait werd door de Britse muziekpers uitgeroepen tot één van de meest memorabele albums van 2013. Een plaatsje op het toonaangevende Texaanse muziekevenement SXSW deze week kon dus niet ontbreken.

Het is London Grammar gegund. Zangeres Hannah Reid, gitarist Dan Rothman en multi-instrumentalist Dominic Major weten uit hun instrumenten een bedwelmend en ontroerend geluid te persen. Met subtiel en melancholisch gitaarspel, sfeervolle soundscapes en eenvoudige maar uitgekiende harmonieën creëren ze een universum dat zweeft tussen indiepop en de triphop van Lamb en Portishead.

Maar het is vooral het instrument van Hannah Reid dat weet te bekoren. In openingsnummer en hit ‘Hey Now’ gooit ze al meteen haar duizelingwekkende bereik te grabbel. Haar mooie engelenstem kan zowel laag en donker als kristalhelder hoog klinken. Dat levert haar vaak de vergelijking op met Florence Welch. Al klinkt Reids geluid – mede dankzij de subtiele arrangementen van haar twee mannen – veel meer uitgekleed dan barok. En meer nog dan Welsh mikt ze genadeloos op uw hart.

Dat zangeres en tekstenschrijver Hannah Reid niet gespeend is van hartzeer, bewijzen ontroerende ballads als ‘Wasting My Young Years’. De melancholie waart door al hun nummers en vermomt zich eens als een groots en atmosferisch wezen en dan weer als een broze vogel. Het minimalisme komt nog het beste uit de verf in de geslaagde cover van Nightcall van Kavinsky. Maar af en toe klinken hun nummers daardoor nog niet gevarieerd genoeg. In ieder geval herbergt If You Wait voor een debuut verdomd veel schoonheid en belooft veel goeds voor de toekomst. (MM)

)