Wil je iets bijleren over Bazart? Dan heeft naar hun documentaire kijken weinig zin

Vrijdag werd Bazart – Het begin voorbij voor het eerst aan een publiek getoond in de Kinepolis van Antwerpen. Wellicht zijn we te oud om te weten waarom, want een film is het bezwaarlijk te noemen.

Dezer dagen kloppen tienerharten sneller, zoeken breintreinen massaal naar nieuwe wagons en blinkt het goud aan de rand van de zon feller dan ooit, ook al is het weer niets minder dan herfstig. Uiteraard heeft het allemaal te maken met de tweede plaat van Bazart, met enig gevoel voor minimalisme 2 genoemd. De weekendbijlages, de radioshows, de Knack Focussen, de helmboswuivende heersers van de Nederlandstalige pop vinken ze af als boodschappen op een lijstje. Haarlak, een notitieboekje, gin, tonic… wat heeft een tienergod zoal nodig?

Alleen op de buis valt er weinig af te vinken. Van Lieven Van Gils mochten ze mee aan tafel komen, voor een obligate babbel en een flard livemuziek, maar voor de rest? Meer nog dan een goede talkshow mist Vlaanderen een fijn muziekprogramma, waar nummers helemaal worden gespeeld en interviews de promotekst overstijgen.

Maar zolang dat er niet is, moeten bands die nog geen Belpop verdienen creatief zijn, door zelf iets in elkaar te boksen bijvoorbeeld. ‘Een rockumentary’, schreef VTM in het persbericht van Bazart – het begin voorbij. ‘Een reportage, geen documentaire’, nuanceert gitarist Simon Nuytten in Knack Focus volgende week. En die première in Kinepolis dan? ‘Niet ons idee.’

Paardje in galop

Je moet het de heren wel nageven: het begin van de documentaire (of reportage) is redelijk snel voorbij. In tien minuten wordt je door de al bij al prille carrière van Bazart geflitst, van het inmiddels legendarisch springmoment in de Ancienne Belgique tot de megaconcerten in de Lotto Arena en het Sportpaleis. Tussen de slow-motionbeelden, fragmenten uit nieuwsuitzendingen en snapshots uit de backstage door schetsen de bandleden in enkele woorden elkaars karakter: zanger-tekstschrijver Mathieu Terryn is ‘het paardje in galop’, pianist Oliver Symons ‘de onbewogen beweger’, Nuytten ‘de pestkop’.

Het vervolg zou de making-of van 2 moeten voorstellen, maar na twee keer de documentaire te hebben bekeken, kunnen we oprecht niet zeggen wat we van die plaat zouden moeten onthouden. Dat Eefje de Visser meezingt en Luke Smith, de producer van Depeche Mode en Lily Allen, aan de knoppen zit, wisten we al. Verder is het clichés tellen. Blijkbaar slaat ook in de hoogste regionen van het pop-pantheon de onzekerheid al eens toe. Blijkbaar is niets gemakkelijk of zeker en wil Bazart geen eendaagsvlieg zijn. In een leeg Sportpaleis staan is blijkbaar indrukwekkend en in een vol Sportpaleis spelen geen alledaagse bezigheid. ‘Een van de zotste ervaringen die ik ooit heb meegemaakt’, dixit Mathieu Terryn. No shit, Sherlock, kunnen we alleen maar denken, ondertussen naar lucht happend omdat we in de clichés en het promotekstmateriaal aan het verzuipen zijn.

Slow motion

Af en toe lijkt Het begin voorbij de diepte in te gaan, maar de geïnteresseerde kijker blijft op z’n honger zitten. ‘De sfeer zit goed. Soms zijn er… Let’s go amigo‘, zegt Terryn, met een klopje op Nuyttens schouders. Wát er dan exact is, krijg je nooit te horen. Ook naar de dingen waarover Terryn zogenaamd alleen in zijn teksten kan praten, blijft het gissen. Hun conflicten, hun slapeloze nachten… ze komen allemaal aan bod, maar enkel omdat de groepsleden erover vertellen, niet omdat ze worden getoond. Daardoor blijft alles wat deze documentaire waardevol had kunnen maken – want hoe doe je dat, het bestverkopende debuut van de afgelopen jaren bevestigen? – een beetje dode letter.

Dat betekent niet dat er helemaal niks te zien is. De Duitse versie van Goud is best geestig, Terryn al mompelend horen puzzelen met rijmwoorden is dat ook en het dansje dat de drie groepsleden bedenken op Grip (Omarm me) terwijl het nummer in première gaat op Studio Brussel, is dat zeker.

Maar dat maakt van dit werkstuk nog geen reportage met enige informatieve waarde, hoogstens een sfeerverslag of een langgerekte aftermovie, zeker wanneer een potentieel interessante scène voor de zoveelste keer overgaat in willekeurige beelden, bij voorkeur in slow motion en ondersteund door een nieuw Bazartnummer.

Wellicht raakt Het begin voorbij zijn doelgroep perfect in the feels en zijn wij die doelgroep niet. Geen probleem. Maar weet dat iemand bij de persdienst van Medialaan Het begin voorbij heeft gezien en besliste om het een rockumentary te noemen. Wellicht noemt die persoon Is er wifi in Tahiti? een quiz.