In een romantische komedie is het vaste prik. In het echte leven is het eerder uitzonderlijk. De meet-cute. Een onverwachte, vaak grappige, ontmoeting met als resultaat een al dan niet langdurige relatie. Nu er datingapps voor alle genders, leeftijden en seksuele appetijten bestaan, lijkt de aantrekkingskracht van de ongeorganiseerde en toevallige ontmoeting misschien wel groter dan ooit. Alsof een mens ernaar snakt zijn eigen Hollywoodfilm te beleven.
Precies dat probeert Manu Van Acker voor de alleenstaanden in Het complot te organiseren. Over waar dit programma zijn voorraad singles haalt, blijft de presentator nogal vaag. Net als over de selectiecriteria die werden afgevinkt om te beoordelen dat de ene single een match kan zijn voor de andere. Waar de meeste datingprogramma’s overlopen van de psychologische omkadering, gaat Het complot voor de fun en de verbazing.
Het is dan ook een raadsel waarom precies de 29-jarige Charlotte uit Antwerpen en de 27-jarige Jesse uit Mechelen tot een date geforceerd worden. Op het eerste gezicht hebben ze niets anders met elkaar gemeen dan dat ze niet aan een lief geraken. Terwijl Jesse zich zo’n vijftien uur per week afbeult op zijn koersfiets, eet Charlotte ieder weekend frieten en verdiept ze zich vol overgave in alle geheimen van het leven van Beyoncé. Wanneer Jesse ernstig vertelt over hoe hij zich zijn liefdesleven op zijn achttiende had voorgesteld – netjes geregeld – heeft Charlotte het over ‘de level up van haar leven’, iets waar een lief voor moet zorgen. Het is moeilijk te zeggen wat deze stille, teruggetrokken man en die uitbundige vrouw in elkaar zouden zien, mochten ze onverhoeds in een meet-cute belanden, maar de mensen van Het complot laten niets aan het toeval over.
Het is een raadsel waarom precies deze twee mensen tot een date geforceerd worden.
Eerst krijgt Jesse bijles ‘Beyoncé’ van Niels Albert die met een lekke band langs zijn fietsroute van die dag staat. Dat klinkt onwaarschijnlijk, ja, maar niet voor Jesse. Die knippert niet één keer met zijn ogen terwijl Albert het heeft over de cadans van Crazy in Love. Even onbewogen blijft hij wanneer diezelfde Albert hem twee wielertruitjes toont – een fel rood en een beige – en hij resoluut voor het beige kiest, want ‘dat past bij iedere fiets.’ Jesse is duidelijk van het praktische type.
Mocht Charlotte toen per toeval gepasseerd zijn in een echte meet-cute, dan had deze vrouw, die altijd en overal glitterbroeken draagt, deze man met voorkeur voor beige waarschijnlijk geen blik waardig gegund. Beige is een lakmoesproef voor aangeboren saaiheid. Later, op georkestreerde date in het museum, zal Charlotte vertellen dat ze Jesse waardeert omdat hij ‘volwassen, slim, maar ook wel leuk is’. Het is iets wat je zegt over het hoogbegaafde neefje waarop je tijdelijk moet babysitten, maar Jesse vindt het best een compliment. Hij heeft het idee dat Charlotte hem al een beetje kent.
Vanuit zijn regiewagen blijft Van Acker ondertussen ongemerkt kleine duwtjes geven aan deze twee mensen die niet weten dat ze eigenlijk op date zijn. Ze krijgen een rondleiding in het KMSKA, volgen een workshop in het KMSKA, drinken nog iets in het KMSKA. De letters KMSKA worden zo vaak uitgesproken dat je even vergeet dat je naar een ludiek bedoeld datingprogramma zit te kijken en niet naar een nogal langgerekte reclamespot voor een Antwerps museum. Of misschien is het wel een combinatie van beide, want kijk, om te bewijzen dat al het ‘gepush’ van Van Acker effect heeft gehad, worden Jesse en Charlotte uitgenodigd om om tien uur ’s avonds op te dagen aan, natuurlijk, het KMSKA. Even lijkt het alsof de realiteit zal bijten, maar net als in de film staan ze daar dan toch allebei. Er zijn nog zekerheden.
