De schandaalsfeer die rond The Idol hangt, past bizar goed bij HBO’s nieuwe serie.
Natuurlijk is The Idol (waarvan we in Cannes enkel de eerste twee afleveringen te zien kregen) nadrukkelijk gestileerde televisie die meer om de vorm en een opwindende glamourvibe geeft dan om de inhoud. Natuurlijk zet regisseur Sam Levinson de soms duistere seksualiteit van de personages gretig in de verf – Euphoria niet gezien?
Maar voordat u – terecht of onterecht – moord, brand en seksisme schreeuwt, weet dat de provocateur en verkoper in Levinson niet liever heeft. Anders begin je niet met een scène waarin de intimacy coordinator in de wc wordt opgesloten omdat hij tijdens een fotoshoot doorzeurt over het overschrijden van de nudity rider. ‘Stop cockblocking, America!’ brult de manager van popster Jocelyn nadat ze heeft aangegeven zelf over haar lichaam te beslissen. Of wat te denken van het argument van een platenbaas (een geestige Jane Adams) dat haar ziekenhuisbandje gerust in beeld mag komen? Mental illness is sexy.
Lily-Rose Depp overtuigt als een hedendaagse versie van Britney Spears in haar I’m a Slave 4 U-periode en maakt zich de weinig verhullende outfits vlotjes eigen.
Het veelbelovende begin doet even de hoop oplaaien op een boeiende casestudie van hoe de entourage van een megapopster omgaat met het viraal gaan van een vernederende seksfoto of van hoe haar carrière weer aantrekt na een moeilijke periode waarin ze haar moeder verloor en psychisch brak. Of nog beter: de hoop op een op Paul Verhoevens Showgirls geënte satirische blik achter de schermen van de showbizz die kapitaliseert op de groteske celibritycultuur.
Die hoop blijkt ijdel.
In de plaats daarvan krijg je het zoveelste duistere sprookje over een jonge popster die ten prooi valt aan een vampiriserende vent. Een idee van Abel Tesfaye, beter bekend als The Weeknd. Hij speelt zelf de Dracula-achtige nachtclubeigenaar en schimmige muziekproducer Tedros. Ondanks een haartooi die op een rattenstaart lijkt, krijgt Tedros Jocelyn in zijn macht met advies als ‘zing alsof je wéét wat neuken is’ en enige expertise in kinky seks.
Uiteraard kan het tij nog keren maar de eerste twee afleveringen zijn bepaald geen kritische ontmaskering van een industrie die jonge popartiestes die hun seksualiteit willen uitspelen misbruikt. Fascinerende sensatietelevisie op de hielen van de tijdgeest lijkt het evenmin.
Voorlopig is The Idol niet The Weeknd die aan de verovering van de film- en televisie-industrie begint maar Lily-Rose Depp die zich ondanks alle controverse, de wellustige obsessies van Sam Levinson en het soms ongelukkige scenario knap staande houdt.
