Noem Lara Chedraoui geen mediafiguur

Lost Luggage, De twaalf en nu ook Amai zeg wauw!: Lara Chedraoui is goed op weg om de ­tv-wereld te veroveren. Maar zelf blijft de frontvrouw van Intergalactic Lovers eerder bescheiden. ‘Ik doe gewoon 
een beetje van alles en niks.’

Vanaf deze week dolt Lara ­Chedraoui opnieuw als zelfverklaard ­manusje-van-alles over het kleine scherm in het tweede seizoen van Otto-­Jan Hams laatavondshow Amai zeg wauw!. Sinds ze twee jaar geleden haar acteerdebuut maakte in de VRT-reeks Lost Luggage, lijkt de grande dame van Intergalactic Lovers haar vleugels steeds wijder uit te slaan.

Lara Chedraoui: Lost Luggage was een sleutelmoment, ja. Ik had nog nooit ­geacteerd, ik had zelfs nog nooit auditie gedaan. De ervaring met die prachtige ploeg heeft er mee voor gezorgd dat ik tegenwoordig met een ‘ik heb niks te verliezen’-attitude door het leven ga. Ik volg nu nog meer het advies van David Bowie: go a little bit out of your depth, zei hij. Je moet zwemmen daar waar je de bodem niet meer raakt. Dat is de plek waar je interessante dingen beleeft.

Zoals deel uitmaken van de huisband van Amai zeg wauw!. Jij voert op voorhand de intakegesprekken die onderdeel zijn van de show. Waarom hebben ze dat aan jou gevraagd?

Chedraoui: Eerlijk? Ik weet het niet, ik heb het nooit gevraagd. Ik ben mee aan boord gestapt omdat ik Otto-Jan erg vertrouw, en omdat ik het idee van een huisband die deel uitmaakt van een talkshow tof vond – een ­beetje zoals The Roots in The Tonight Show met Jimmy Fallon. Maar wat die intake­gesprekken betreft: ik besefte vorig seizoen niet dat die effectief ín het ­programma zouden zitten. Dat had ik pas door tijdens de eerste proef­aflevering. Maar allez, dacht ik toen, ik was daar ­helemaal niet op ­gekleed! (lacht)

Heeft dat ontwapenende niet net een goed effect op het scherm?

Chedraoui: Heb ik een ontwapenend effect?

Als frontvrouw van Intergalactic Lovers word je al meer dan tien jaar geprezen om je naturel, iets wat als mediafiguur…

Chedraoui: Mediafiguur? Oh nee, dat woord gaan we niet gebruiken!

Wat dan wel?

Chedraoui: (puft) Gewoon ‘figuur’? Ik doe gewoon een beetje van alles en niks. De gasten die ik interview voor Amai zeg wauw! zijn in mijn ogen écht bekende mensen met een duidelijk afgebakend metier. Zij zijn het gewend om geïnterviewd te worden. Dus ja, misschien is het ontwapenend wanneer ze een aapje voor zich krijgen die vanuit een zekere naïviteit een ­ander soort vragen stelt.

Je was dit jaar al te zien in Winterreise, een muziek­theatervoorstelling gebaseerd op de gelijknamige liedjescyclus van Franz Schubert. Ook zo’n sprong in het diepe?

Chedraoui: Absoluut. Ik deel daar de scene met jazz­zangeres Oriana ­Ikomo en Eurudike De Beul, de meest punk opera­zangeres die ik ooit heb ontmoet. Twee geschoolde ­stemmen dus, wat bij mij voor de ­nodige onzeker­heid zorgt. En het is nog in het Duits ook. Maar goed, dan denk ik weer: wat is het ­ergste dat kan ­gebeuren? En ik leer zó veel bij. Ik wil met zulke ­projecten mijn ­wereldje tegelijk ver­ruimen en afbakenen. Plekken creëren waar ik kan ademen, in een wereld waarvan ik de laatste tijd constant denk: what the fuck is er aan het gebeuren? Mijn eigen crea­tiviteit staat momenteel op een laag pitje, dus omring ik mij met andere ­kunstenaars, uit verschillende disciplines, zodat ik me kan voeden met de manier waarop zij naar de wereld kijken.

Op Instagram deel je je afgrijzen over wat in Gaza gebeurt. Zou dat niets voor jou zijn, reportages maken in die regio? Je hebt langs vaderskant roots in Libanon.

Chedraoui: Rudi Vranckx heeft me al eens gebeld. Om te vragen of ik wilde meedoen aan Tussen oorlog en leven, het programma waarin hij mensen meenam naar conflictgebieden. Maar ik was niet zo lang ervoor al met mijn zus in Libanon geweest. (lachje) Er zijn nog zulke vragen geweest, met een reality-insteek. Maar ik wil mijn grenzen bewaken, nog een ­tikkeltje ‘mysterie’ rond mezelf ­bewaren. Ik krijg nu al zo veel mails en berichten van mensen dankzij Intergalactic Lovers.

Hoe gaat het momenteel met de band?

Chedraoui: We zijn tot nu toe zeven à acht keer ­geboekt voor deze zomer, wat erg fijn is, twee jaar na ons laatste album. Maar zoals ik zei: ik zit volop in een voedingsperiode. De wereld en alle tragiek en pijn verlammen me. Ik hoor de muziek niet, ik vind de woorden niet. Ik ben geen PJ Harvey die even een conceptplaat over oorlog uit haar mouw kan schudden.

Maar je bent wel een voorbeeld voor anderen. Je zingt mee op het pas verschenen debuutalbum van Bluai. Frontvrouw Catherine Smet laat geen kans onbenut om te verkondigen hoezeer ze naar je opkijkt. Mentor, is dat een rol die bij je past?

Chedraoui: Dat denk ik niet. Weet je wat ik goed kan? Mezelf ergens níét ­boven stellen. Ík was net apetrots dat Bluai me vroeg voor een feature. Toen Hermanos Inglesos dat tien jaar ­geleden een eerste keer deed voor Wanderland, de single die deze week heruitgebracht wordt, snapte ik zelfs niet waarom. ‘Ik ben maar Lara’, dacht ik.

Nederigheid, heet dat.

Chedraoui: Goh, misschien. Maar vooral: als ik ergens in geloof, dan kan ik heel goed onder de indruk zijn. Is dat ook een gave?