Kwam op 17 september 1991, exact een kwarteeuw geleden, voor het eerst op het kleine scherm: de Britse sitcom Bottom. Die liep slechts tot 1995, maar zit vandaag wél nog altijd in de harten van menig slapstickliefhebber. Bij Gunter Lamoot, Bert Gabriëls en Iwein Segers bijvoorbeeld, onze hoogsteigen handelaars in grappen en grollen.
Het basisidee van Bottom is simpel: Richie Richard en Eddie Hitler, twee op de lachspieren werkende figuren in de marge van de maatschappij delen naast een verwaarloosde flat ook de aanhoudende neiging om met elkaar op de vuist te gaan. Geen baanbrekend concept, zou u denken. Waarin schuilt dan precies de kracht van de serie over dit duo uit de Londense wijk Hammersmith?
Volgens Bert Gabriëls ligt de schijnbare achteloosheid aan de basis van het succes. ‘Bottom ziet er niet uit alsof het werd geschreven door een team van experts, maar eerder alsof het een stom ideetje was van twee gasten die hun goesting mochten doen.’
Die twee gasten zijn acteurs Rik Mayall en Adrian Edmondson. Zij bezaten de finesse om het geweld van Richard en Hitler op groteske wijze in humor om te zetten. Het is dan ook hun samenspel dat volgens Gunter Lamoot het verschil maakt. ‘Die karikaturale manier waarop ze met elkaar omgaan, die doet het ‘m. Ze zijn zo goed op elkaar ingespeeld omdat ze jaren met elkaar hebben samengewerkt.’
‘Het is fantastisch om die mannen dingen door elkaars hoofden te zien schieten’, beaamt Gabriëls. ‘Bottom was voor mij een eyeopener. Het deed me inzien dat je slapstick kunt gebruiken zonder dat het oubollig wordt. Dat slapstick in comedy niet zó vaak meer voorkomt, is eerder een zwaktebod.’
‘Slapstick is een typisch kenmerk van de Britse humor van toen’, pikt Lamoot in. ‘De laatste jaren neemt het fake realisme de bovenhand, met The Office als bekendste voorbeeld. Het overdreven spel dat Bottom typeert, zie je vandaag minder, maar dat zal waarschijnlijk wel terugkeren. Álles komt ooit terug.’
De serie wordt als een klassieker binnen het comedygenre gezien. En Guest House Paradiso (1999) dan, de film die eruit voortvloeide? Die spin-off op het witte doek laat u beter links liggen, als het van Iwein Segers afhangt. ‘In de film is geen spoor van de korte, intense scènes in het appartement van de twee heren, want ze verplaatsen zich naar een hotel. En volgens mij was de reeks juist zo grappig omdat alles zich op die paar vierkante meter afspeelde.’
Jelske Antonissen
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier