‘Heel die manosfeer is gebaseerd op twee jongemannenangsten: die voor vrouwen en die om homo te zijn’

Paul Baeten is schrijver van romans en tv-reeksen – vorig jaar nog Twee zomers op Eén. Elke week bijt hij zich hier vast in maatschappij en popcultuur.

Sinds ik op Rock Werchter 1953 per ongeluk in het publiek stond voor Alanis Morissette heb ik nooit meer zo’n zielige hoop losers bij elkaar gezien als de snullen die zich verzamelen onder de naam ‘manosfeer’.

Wat is de manosfeer? Alles wat vrouwonvriendelijke shit verkoopt op internet, hoofdzakelijk via podcasts. Andrew Tate is of was een bekende vertegenwoordiger.

Jonge mannen zijn vaak onzeker. Dat leidt, los van onnozele uitspraken, slechte gitaarmuziek en vervelende seks, vooral tot gefrustreerd gedrag. Ik vind niet dat je mensen mag of moet pakken op hun onzekerheid. Omdat jonge mannen onzeker zijn, zijn er dan ook gewoon iets oudere mensen nodig om hen te begeleiden en bij te sturen. Sommige van hun problemen zijn intrinsiek mannelijk en worden dus best opgevangen door vaders, oudere broers, nonkels of eender wie vanuit eigen ervaringen het jonge veulen wat richting kan geven.

Die rol wordt vandaag helaas ook opgepakt door wat ik verdwaalde pseudomacho’s zou noemen. Het gaat om kerels die elkaar met ‘bro’ aanspreken en op hun 26 of 28 doen alsof ze heel het leven doorgrond hebben. Zelfs in die mate dat ze hun grote inzichten met zo veel mogelijk mensen moeten delen. Ze laten zich graag flankeren door jaknikkende volgers – broooo! – en een of andere excuusvrouw die niet van de slimsten is en een makkelijke prooi vormt om de les te spellen of te kleineren.

Hun ideeën worden verkocht als een soort parler vrai maar zijn feitelijk altijd onzekerheid verpakt in stoere praat: alle vrouwen zijn ontrouwe sletten, je moet enkel rauw vlees eten bij -20 graden, denk alleen aan geld, blablabla.

Het idee van de alfaman staat voorop. Alleen hebben ze een heel vreemd idee van wat zo’n man dan zou moeten doen of zijn.

Mensen die de leiding durven nemen, opportuniteiten aangrijpen, anderen beschermen: ik ben er compleet van overtuigd dat die nodig zijn in de algemene balans die een samenleving moet vinden.

Wat we daarentegen niet nodig hebben, zijn blazers, fitnesspatsers en macho’s die uit een soort bedreigd gevoel teruggrijpen naar onderontwikkelde ideeën over vrouwen, homoseksualiteit of relaties.

Want eigenlijk is heel die beweging gebaseerd op twee jonge-mannenangsten: die voor vrouwen en die om homo te zijn. Ze zijn zo bang om als zwak gezien te worden dat ze alleen over vrouwen kunnen praten in een denigrerende, meestal seksueel gefrustreerde manier. En zo bang om als ‘gay’ gezien te worden dat ze op tragikomische wijze dingen gaan zoeken die volgens hen het tegendeel moeten bewijzen. Bijvoorbeeld douchen met koud water. Want, zoals alle homo’s weten: dat doet geen enkele homo ter wereld.

Ik snap heel goed dat mannen op zoek gaan naar een evenwicht. Dat is altijd zo geweest, en misschien nog meer zo vandaag. Hoe meer plaats we maken in het mainstreamdebat voor een dialoog daarrond, hoe minder rotzooi er ontstaat in vieze onlinekelders met een webcam. Want wat daar aan het broeien is, daarmee wil je later niet geconfronteerd worden op het werk of in een relatie. Bro.