‘Er zit een serieuze afkeer van oudere mensen in onze samenleving gebakken’

Paul Baeten is schrijver van romans en tv-reeksen – vorig jaar nog Twee zomers op Eén. Elke week bijt hij zich hier vast in maatschappij en popcultuur.

Sommige begrippen zijn relatief nieuw. Pakweg ‘genderqueer’ of ‘sapioseksueel’. Waar ze voor staan, is waarschijnlijk even oud als de mens, maar de woorden zelf zijn niet door iedereen gekend. Dat zorgt soms voor wat verwarring of zelfs frustraties.

Hier is een begrip dat intussen wel gekend zou moeten zijn: leeftijd. Kent iedereen dat? Zou moeten. Zelfs heel kleine kinderen weten van zodra ze een paar smerige vingers in de lucht kunnen steken hoe oud ze zijn.

Toch lijkt leeftijd het laatste taboe. Of nee, wacht. Eigenlijk is het eerder: het laatste identitaire waar geen enkel taboe over bestaat. Mensen uitlachen omdat ze dik zijn, homo zijn, een bril dragen of eender wat dat in de twintigste eeuw een uitgelezen kans was om iemand te pesten, is stilaan gelukkig uit de mode aan het raken. Zelfs in achtergelegen dorpen zouden ze nu stilaan de e-mail met de nieuwe richtlijnen gekregen moeten hebben.

Maar als het over leeftijd gaat, dan kan alles. Hoe komt dat? Er zit een serieuze afkeer van oudere mensen in onze samenleving gebakken. Iedereen die ouder is dan zeven wordt een ‘boomer’, oude collega’s zijn creeps of tangen en de echt oude mensen steken we weg in een betalende versie van uitdoofkampen, aka woonzorgcentra. Die heten zo omdat niemand er wil wonen, er te weinig gezorgd kan worden en ze altijd ver weg van onze centra liggen, waar alleen de supertoffe jonge mensen mogen komen.

Een tijdje geleden had ik een gesprek met een biseksuele man van middelbare leeftijd, en die had zijn ouders nooit verteld dat hij ook op mannen viel. Dit was de reden, en ik had daar vanuit de met grijze tapis-plein bevloerde loges van Saaie Normaliteit nog nooit zo over nagedacht: als mensen vertellen dat ze homo zijn, gaat het in de reactie van de toehoorders al heel vaak over de seksuele kant. Dus je doet het zo of zo, met andere mannen – wordt gezegd en anders gedacht. Nog nooit zijn Kobe en Marie aan hun ouders gaan zeggen dat ze een koppeltje vormen om dan te horen dat zij waarschijnlijk graag bovenop hem zit tot ze wil gaan slapen en zich omdraait. Dat is raar en ongepast.

Leeftijd lijkt het laatste taboe. Of nee, wacht. Eigenlijk is het eerder: het laatste identitaire waar geen enkel taboe over bestaat.

Een soortgelijk lot lijkt koppels beschoren met een leeftijdsverschil dat de ‘mensen’ (= iedereen met een internetverbinding en minstens 1 onderbroek) om de een of andere reden te groot vinden: het zijn golddiggers en vieze ouwe zakken of cougars met domme toyboys. Dat zijn de twee opties. Zij neukt hem voor geld, hij omdat de enige manier om jonge vrouwen te krijgen is om ze basically te kopen.

Haha. OK.

We zijn van ver gekomen in het aanvaarden van verschillen bij elkaar, maar dat we nog altijd blijven steken op iets zo onnozels als leeftijd, en dan nog in de enge betekenis van hoe veel jaar iemand al rondloopt sinds de geboorte, is eigenlijk erg. Alsof karakter, energie, waarden, ambities, humor, lievelingseten, politiek, chemie en welk Game of Thrones-karakter je bent volgens iemand op Facebook niet eindeloos belangrijker zijn.

Dus iedereen met meningen die niet over iets gaan dat je aangaat: ga wandelen, daar blijf je lekker jong van.