De Nederlandse zanger, muzikant, componist en schrijver Thé Lau is gisterenavond op 62-jarige leeftijd overleden na een slepende ziekte. Een portret van een van de beste singer-songwriters van de Lage Landen.
Thé Lau zal vooral herinnerd worden als oprichter en bezieler van de Nederlandse rockband The Scene. De zanger stierf thuis in Amsterdam op dinsdag 23 juni 2015, ongeveer een jaar na zijn concert in de Brusselse AB.
Thé Lau, geboren als Matheus J. Lau, wordt op 17 juli 1952 geboren in het Noord-Hollandse Bergen. Hij start zijn muzikale loopbaan in de jaren zeventig bij bands als Tortilla, Turquoise, Neerlans Hoop Express en Music Garden. In 1979 richt hij The Scene op. De band brengt aanvankelijk vooral singles uit in eigen beheer en verandert zowat maandelijks van samenstelling. Toch is er ook dan al het karakteristieke geluid dat de groep zal blijven kenmerken, met centraal de hese en rauwe stem van Thé Lau.
Songs als ‘Blauw’, ‘Open’ en ‘Iedereen is van de wereld’, uit het repertoire van The Scene, behoren intussen tot het collectieve geheugen. Hij bracht ook solomateriaal uit en toerde langs theaters. Samen met Lange Fans scoorde hij de nummer 1-hit ‘Zing voor me’ en het afgelopen jaar bracht hij het soloalbum ‘Platina Blues’ uit. Dit unieke werkstuk is een muzikaal relaas van zijn ziekenhuisnachten en de fysieke en emotionele stormen die in hem woedden als gevolg van de chemokuren die hij kreeg nadat in 2013 keelkanker werd vastgesteld. (lees het portret hieronder)
‘Mijn kanker heeft me veel gegeven, maar hij neemt me ook veel af’, zei Thé Lau in een gesprek met het patiëntenmagazine van Kom Op Tegen Kanker. Na de behandelingen, in het najaar van blijkt de keelkanker genezen, maar een jaar later krijgt de zanger na een controle-onderzoek het slechte nieuws te horen. De kanker is uitgezaaid en kan niet meer behandeld worden.
Behalve zanger was de Amsterdammer ook schrijver. Van zijn hand verschenen meerdere boeken, waaronder de romans Hemelrijk en Juliette. Deze zomer zal nog een verhalenbundel verschijnen, “De grote vakantie”, waaraan hij tot het laatste moment heeft gewerkt.
Komende zondag mag het publiek tussen 13.00 en 15.30 uur in poptempel Paradiso in Amsterdam afscheid nemen van de muzikant, kondigde zijn management aan.
Lees hieronder een portret van de voorman van The Scène.
Lees en beluister ook de 5 sleutelsongs van Thé Lau en The Scene: ‘Mijn arbeid is gedaan’
‘Ik heb laatst nog met Thé Lau een glas wijn gedronken en een sigaretje gerookt, net als in de oude tijden.’ Lees het zeer recente interview met The Scene-bassiste Emilie Blom van Assendelft.
Iedereen gaat dood, ik vertrek alleen een beetje vroeger dan voorzien
“Iedereen gaat dood, ik vertrek alleen een beetje vroeger dan voorzien”, sprak Thé Lau tijdens de reeks afscheidsinterviews die hij gaf, zodra de dokters in april vorig jaar een onontkoombaar doodsvonnis over hem hadden uitgesproken. Na een succesrijke behandeling tegen keelkanker had de zanger net te horen gekregen dat er uitzaaiingen in de linkerlong waren vastgesteld en dat hij terminaal want “uitbehandeld” was.
Lau bleef er verrassend rustig bij. “Ik ga niet depressief op het einde zitten wachten”, liet hij optekenen. “Ik heb mijn behandeling tegen kanker altijd als een strijd gezien. Ik voelde me een soldaat en beschouwde de andere patiënten als strijdmakkers. Maar aftellen heeft geen zin: ik probeer een zen-achtige houding aan te nemen en neem de dingen zoals ze komen. Het helpt wel dat ik voorlopig aan de slag blijf. Gelukkig laat ik een oeuvre na waar ik me niet om hoef te schamen. Er zit geen bullshit tussen. Voor de rest ben ik vooral blij dat het me nog gegund is afscheid te nemen van het publiek.”
Met zijn groep The Scene trok hij in juni vorig jaar een streep onder zijn vier decennia omspannende muzikale carrière, met concerten in de Amsterdamse Heineken Music Hall, op Pinkpop (Lau: ‘”Ik sta hier nadrukkelijk níet als patiënt”) en bij ons in de Lotto Arena en de AB. Vooral dat allerlaatste optreden in Brussel, op 21 juni 2014, werd een emotionele gebeurtenis. Maar een wake was het niet, wél een bevlogen rockconcert van één van de sterkste live-bands van de lage landen.
Matheus (‘Thé) Lau, een Amsterdammer wiens wortels in Bergen lagen, was een soulvolle artiest die met zijn even doorleefde als bespiegelende songs een onuitwisbare stempel drukte op de Nederlandstalige rock. Tijdens de seventies was hij en poosje gitarist bij Neerlands Hoop Express, om uiteindelijk frontman te worden van The Scene, een rockband die zich, op de drempel van de jaren tachtig, voorlopig enkel van het Engels bediende.
Lau was ook als producer betrokken bij de eerste platen van Tröckener Kecks en toen hij, met het oog op de cd ‘Rij, rij, Rij’ uit 1987, overschakelde op zijn moedertaal, vond The Scene zijn definitieve vorm en stijl. De grote doorbraak kwam er met ‘Blauw’, de vierde langspeler van het gezelschap, waar ruim 100.000 stuks van werden verkocht en die onsterfelijke hits opleverde zoals het titelnummer, ‘Rigoureus’ en het inmiddels tot een absolute volkshymne uitgegroeide ‘Iedereen is van de wereld’. “Prikkeldraad in honing”, schreef men destijds over Thé Lau’s rauwe, hese, ietwat bluesy stemgeluid. In de komende jaren zou The Scene nog méér uitstekende cd’s uitbrengen, zoals ‘Open’, ‘Avenue de la Scene’, ‘Arena’ en ‘Marlene’, al waren het, in commercieel opzicht, zeker niet allemaal voltreffers.
De groep was vooral in Vlaanderen enorm populair. Ze maakte haar opwachting op talloze festivals en maakte zoveel indruk tijdens Torhout-Werchter dat Herman Schueremans en Yo Van Saet een tijdlang haar management waarnamen. The Scene had invloed op jonge Vlaamse rockers als De Mens en Gorki en in de loop van zijn carrière zou Thé Lau artistieke banden smeden met onder anderen Sarah Bettens, Tom Barman en Stef Kamil Carlens (wiens song ‘Mooi’ hij coverde op de cd ‘Code’ uit 2012). Hij nam Lieven Taverniers ‘De fanfare van honger en dorst’ op (te horen op zijn live-plaat ‘2008’) en was bevriend met zangeres Yasmine. Toen die in 2009 uit het leven stapte, bracht hij tijdens haar uitvaart een beklemmende versie van ‘De vriendschap’.
Het zien duurt een seconde, de gedachte blijft voor altijd
Tussen 2003 en 2007 lag The Scene even stil en bracht Thé Lau met ‘De God Van Nederland’ en ‘Tempel der liefde’ enkele fraaie soloplaten uit. De nadruk kwam nu, méér nog dan vroeger, op zijn poëtische songteksten te liggen. Dat Lau ook op literair vlak bijzonder getalenteerd was, bleek uit zijn verhalenbundels ‘De sterren van de hemel’ en ‘In de dakgoot’ of uit zijn romans ‘Hemelrijk’ en ‘Juliette’. Maar in zijn liedjes krioelde het net zo goed van de zinnen die zich voor goed in je geheugen vastbeten. “We zijn verdwaald geboren”, klonk het in ‘Vreemdeling’. In ‘Kleine stille strijd’ had Thé Lau het over “de machteloze klappen van het onverstand”. “Het zien duurt een seconde, de gedachte blijft voor altijd”, stelde hij vast in ‘Blauw’. En in ‘Open’ zong hij de regel die misschien wel de samenvatting vormt van zijn hele oeuvre: “Er is te veel verlangen en er is te weinig tijd”. Zelfs wanneer hij met klanken speelde of naar abstractie neigde, bleven Lau’s liedjes altijd herkenbaar en waren ze nooit zonder betekenis.
De cd die hij als zijn ultieme meesterwerk beschouwde, was het vorig jaar onder zijn eigen naam uitgebrachte ‘Platina Blues’, een uniek werkstuk waarvan hij zei dat het zonder zijn ziekte nooit tot stand zou zijn gekomen. Thé Lau noemde de kanker die in zijn lijf woekerde “een verrijking”, omdat hij er een “veel scherpere bullshitradar” door kreeg.
Zelf omschreef hij de plaat als “een muzikale droomreis”: het was een vierdelig ostinato waarvan de songs zich afspeelden tussen één uur ’s nachts en zes uur ’s ochtends in de ziekenhuiskamer waar hij chemotherapie onderging. “De dood maakt jacht op mij”, zong hij in een soort van morfineroes, terwijl hij zich, begeleid door her Pavadita Tango String Quartet, met al zijn kracht verzette tegen “de klerelijer” die een kat-en-muisspel met hem speelde.
Zelfs met de eindstreep in zicht, bleef Thé Lau dus creatief. ‘Platina Blues’ was zijn laatste optimistische ode aan het leven. Een leven dat de zanger, gulzig en strijdvaardig, tot de laatste seconde heeft geleefd.
Rust nu maar zacht, Thé.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier