Herlees het emotionele afscheid van Thé Lau & The Scene @ AB: ‘Het was mooi, maar nu is het verleden’

‘Waarom ik nou net híer voor het laatst op het podium sta? Eerlijk: ik heb niet voor Brussel gekozen, ik heb het gevoel dat Brussel voor mij heeft gekozen’. Met die woorden nam Thé Lau een jaar geleden afscheid van het Belgische publiek in de Ancienne Belgique.

Wat doet een zanger in het licht van zijn eigen eindigheid? Waar hij het best in is en waarvoor hij op de wereld is gezet: zingen. Tenminste, wanneer hij Thé Lau heet. Want ondanks het doodvonnis dat de dokters over hem hebben uitgesproken en ondanks de genadeloze ziekte die in zijn lijf woekert, besloot de 61-jarige artiest dat hij zo lang mogelijk meester zou blijven over zijn eigen lot. Liever dan thuis op de sofa de dagen af te tellen, nam hij de handschoen op om links en rechts nog een paar emotionele uppercuts uit te delen. Wat onaf was diende op een elegante manier te worden afgerond, want Lau was niet van plan te vertrekken zonder afscheid te nemen van zijn publiek. Dus kwam er een korte tournee met The Scene, de groep waar hij drie decennia lief en leed mee had gedeeld.

Het optreden in de AB was, tot nader order, zijn laatste. Dat had iets ontstellend definitiefs. Want het einde van een groep is één ding, maar de wetenschap dat de spilfiguur en plein public een streep trok onder zijn artistieke bestaan, bezorgde ons vooraf al een fikse krop in de keel. Het werd dan ook een intens concert, waar we met lood in de schoenen naartoe trokken. Een dubbelzinnig gevoel, want tegelijk was een uitverkochte zaal voor Thé Lau natuurlijk het mooist denkbare eerbewijs. De opvallend vitaal ogende zanger en zijn vrienden zorgden er trouwens zélf voor dat de set geen wake werd. The Scene speelde stevig en strak en bewees andermaal waarom ze tot de beste en authentiekste rockbands van de Benelux behoort.

No nonsense

De groep werd In Brussel aangevuld met het Pavadita Tango String Quartet, dat meteen op de voorgrond trad tijdens de twee openingsnummers, afkomstig uit Thé Lau’s muzikale testament, het pasverschenen ‘Platina Blues’. “De dood maakt jacht op mij”, klonk het onheilspellend, terwijl de gitaar van Alan Mclachlan kermend weerwerk bood. Bij de zin “mijn dromen zijn verboden voor de dood” klonk vanuit de zaal de eerste warme ovatie, alsof de toeschouwers wilden beamen dat alleen het Nu van tel is en het leven, zolang het duurt, sterker is dan wat er eventueel op volgt.

Thé Lau stond op het podium met een bewonderenswaardige no nonsense-attitude en grapte dat dit gewoon “een show zoals alle andere was”. Toen hij naar zijn gitaar greep, vormde dat het startsein voor een set vol klassiekers, type ‘Geloof’, ‘Samen’ en ‘Blauw’. De muzikanten speelden gedreven, alsof het de allerlaatste keer was, en dat wàs het ook. ‘Maan’, dat sober begon, mondde uit in een sierlijke pianocoda en naar aanleiding van ‘Zuster’ richtte Lau het woord tot bassiste Emilie Blom van Assendelft: “Het was een eer dertig jaar met jou te mogen spelen”, vertelde hij.

Het strijkkwartet deed prachtige dingen tijdens indringende songs als ‘Rivier’ en ‘We weten niets van de soldaat’. Vreemd trouwens hoe de diepgravende, poëtische teksten van Thé Lau, door zijn soulvolle frasering en in het licht van het onafwendbare, nog een extra betekenislading leken te krijgen. Maar in ‘Waar mensen wonen’ toonde de zanger zich nog altijd verontwaardigd over de weinig rooskleurige werkelijkheid in een niet nader genoemde conflicthaard ergens in het zuiden. Het was zijn manier om te zeggen dat sommige dingen erger zijn dan zijn eigen individuele situatie.

Kippenvel

Thé Lau had voor de gelegenheid ook enkele vrienden meegebracht. Zo verscheen Stef Kamil Carlens als gastzanger en -gitarist op het podium voor het ijzingwekkende ‘Mooi’, een lied dat hij ooit schreef voor de laatste plaat van Yasmine en door The Scene was gecovered op ‘Code’. Ook in ‘Rauw, hees, teder’ speelde de frontman van Zita Swoon een prominente rol. De Portugese maar in Amsterdam wonende fadozangeres Maria de Fatima leverde een vocale gastbijdrage aan ‘Liefde’. Tom Barman, die tijdens de vorige concerten zijn Nederlandse vriend een hart onder de riem kwam steken, was dit keer verhinderd, maar in zijn plaats kondigde Lau “de roodste aller Rode Duivels” aan: Arno bracht in ‘Rij Rij Rij’ met zijn mondharmonica prachtige bluesy versieringen aan en nam vervolgens plaats achter de microfoon voor een door zwierige violen aangevuurde cover van ‘Le Java’, een classic uit de annalen van TC Matic.

‘Open’ was de aanloop naar een imposante finale, waarin vooral ‘Iedereen is van de wereld’ aanleiding gaf tot collectieve euforie. Vooral toen het publiek minutenlang de regels “Iedereen is van de wereld en de wereld is van iedereen” aanhield, kreeg Thé Lau, die zich de hele avond erg sterk had gehouden, het even moeilijk. De liefde uit de zaal was dan ook overweldigend: een kippenvelmoment waar menigeen vochtige ogen van kreeg. ‘Rigoureus’, de enige bis, zal de geschiedenis ingaan als het allerlaatste nummer dat The Scene ooit op een podium heeft gespeeld en zo eindigde de set in opperste schoonheid. Thé Lau kreeg bloemen en een ingelijste affiche van het AB-concert en verdween onder luid gejuich van het podium. Een onwezenlijk moment.

Misschien, heel misschien, komt er deze zomer nog een integrale uitvoering van ‘Platina Blues’ in het Rivierenhof. En het zou ons niet verbazen mocht de show in Brussel zijn ingeblikt met het oog op een toekomstige live-cd. Maar wat The Scene betreft, kunnen we volstaan met een citaat uit één van de songs van de groep: “Het was mooi, maar nu is het verleden.”

Bedankt voor alles, Thé. Het ga je goed. En dat je nog lang mag blijven dromen.

Dirk Steenhaut

DE SETLIST: Slapen + De dood / Geloof / Samen / Blauw / Maan / Mooi / Rauw, hees, teder / Rivier / We weten niets van de soldaat / Zuster / Liefde / Waar mensen wonen /Rij Rij Rij / Le Java / Open / Iedereen is van de wereld // Rigoureus.