The Scene-bassiste: ‘Ik heb laatst nog met Thé Lau een wijntje gedronken en een sigaretje gerookt, zoals in de oude tijden’

Bijna 30 jaar beroerde Emilie Blom van Assendelft de bas bij The Scene. Door de terminale ziekte van Thé Lau kwam die band voortijdig aan zijn eind, dus sloeg de muzikante zelf aan het schrijven. Als Mimile brengt ze dit najaar haar eerste soloalbum uit, mede geproduceerd en gemixt door… Thé Lau.

Het is niet iedere artiest gegeven na zijn vijftigste helemaal opnieuw te beginnen. Is dit voor jou een sprong in het ijle?

MIMILE: Zo voelt het niet aan. Toen duidelijk werd dat The Scene een afgesloten hoofdstuk was, schreef ik vorig jaar in januari een eerste liedje. Dat stuurde ik naar Thé met de vraag: ‘Wat vind je ervan?’. Hij reageerde meteen enthousiast en stimuleerde me om ermee door te gaan. Een belangrijk moment, want die eerste probeersels moest ik gewoon aan iemand laten horen. Maar wél aan iemand die ik volledig vertrouwde. Op zo’n moment ga je toch een beetje met de billen bloot. Vanzelfsprekend werd het Thé: we kennen elkaar al dertig jaar. In de hoogtijdagen van The Scene zagen we elkaar vaker dan onze eigen gezinnen. We zijn veeleer familie dan vrienden.

Het was wel prettig een klankbord te hebben, op een moment dat ik nog bezig was een richting te zoeken. Tijdens het hele schrijfproces gaf Thé commentaar op de achtergrond. Hij heeft de plaat gemixt en samen met mij voor de productie getekend. Maar hij zat niet in mijn nek te briesen. Ik heb heel erg mijn eigen ding gedaan: thuis in mijn studiootje met drumloops geëxperimenteerd, er vervolgens baslijnen overheen gelegd en behoorlijk wat partijen zelf ingespeeld. Ik had best nog een poosje kunnen blijven doorwerken, tenslotte zijn dit mijn eerste babystapjes als solo-artieste. Maar ik wilde graag dat Thé de plaat nog zou zien verschijnen. Het was fijn om de hele winter zo intensief met hem samen te werken.

Waarom de cd ‘It’s Going Up Not Coming Doon’ heet, en niet ‘Coming Down’? Dat is expres. Ik ben half Schotse. Daarom zijn mijn songs ook in het Engels: voor mij is dat iets heel natuurlijks. En mijn vader noemt me al mijn hele leven Mimile. Voor mijn project leek me dat dus de geknipte naam.

Met de cd-titel maskeer je je onzekerheid: plots moet je het in je eentje rooien en kan het met je carrière weer alle kanten uit.

MIMILE: De titel verwijst naar de song ‘Elephant in the Room’, over stiekeme liefde. Er hangt iets in de lucht, maar het blijft onuitgesproken. Gaat het gebeuren of niet? Je hebt er het raden naar. Maar in bredere zin… Ik heb zelf ook kanker gehad. Net toen ik genezen werd verklaard, kreeg Thé het. Ik voel me nu tamelijk veilig, maar zeker ben je nooit: je gaat er niet langer van uit dat je tachtig of negentig zult worden. Al kun je straks, wanneer je de straat oversteekt, ook door een bus worden gegrepen. Sinds mijn ziekte heb ik wél geleerd wat luchtiger tegen de dingen aan te kijken. Je leeft slechts één keer, dus maak er het beste van. Na The Scene had ik ook tussen de geraniums kunnen gaan zitten. Zeker, het voelt best eng zelf in de schijnwerpers te gaan staan. Maar het zal wel lukken, denk ik. Thé was van nature óók geen zanger: hij is destijds als gitarist begonnen.

‘Ik heb zelf ook kanker gehad. Net toen ik genezen werd verklaard, kreeg Thé het.’

Zingen deed je bij The Scene ook al. Maar hoe ging het schrijven je af?

MIMILE: Toen ik nog een klein punkertje was, vóór ik Thé kende, bedacht ik ook al nummers en bij The Scene droeg ieder bandlid bij tot de muziek. Maar nu deed ik voor het eerst alles zelf en dat was wel fijn. Weet je, vroeger had ik het gewoon te druk om me op dat proces te storten: ik had een deeltijdse baan, moest kinderen opvoeden en speelde ook nog eens in een goedlopende band. Maar nu zijn de kinderen het huis uit, stopt The Scene en ben ik mijn baan kwijt. Op zo’n moment denk je: ‘Oeps, nu heb ik niks meer. Wat nu? Ik ben vijftig en niemand zit meer op me te wachten.’ Maar ik heb me de hele winter uit de put gemusiceerd. Het werkte therapeutisch.

Het vooruitzicht weldra een goede vriend te verliezen en je band die er noodgedwongen mee ophoudt: het kan niet anders of het haalt je leven grondig overhoop.

MIMILE: Absoluut. Die enkele afscheidsconcerten waren zeer bizar en ingrijpend voor ons allemaal. Maar samen muziek blijven maken, is nooit een optie geweest. Ik zou het ongepast hebben gevonden. En we zouden altijd het gevoel hebben gehad dat er iemand ontbrak.

Maar als je zoveel jaren hebt samengewerkt met een songschrijver van het kaliber van Thé Lau, moet je dan niet al je zelfvertrouwen bij elkaar schrapen om met iets eigens naar buiten te komen?

MIMILE: O ja. Als bassiste was het heel makkelijk voor mij om aan de zijkant van het podium te gaan staan en lekker mijn ding te doen. Dit is… anders. En spannend. Daarom wil ik zo snel mogelijk een band om me heen, iets waar ik op kan steunen.

‘Met The Scene muziek blijven maken, is geen optie. We zouden altijd het gevoel hebben dat er iemand ontbreekt.’

Hoe gaat het nu met Thé?

MIMILE: Het gaat redelijk goed, maar niet zo goed als enkele maanden geleden. De kanker begint wel te woekeren. Vorige week waren we even bang dat we Thé gingen verliezen. Hij heeft twee dagen in het ziekenhuis gelegen. Daar kwamen ze er achter dat hij een longinfectie had. Maar dankzij de antibiotica fleurde hij weer op. Het verloopt met ups en downs. Je ziet hem lichamelijk achteruitgaan, maar zijn humor is er gelukkig nog. Hij klinkt nog net zo ‘zen’ als een jaar of wat geleden. Vorige zaterdag heb ik met hem nog een glas wijn gedronken en hebben we samen buiten een sigaretje gerookt, net als in de oude tijden. Tja, ik kan er nu wel vrij nuchter over praten, maar we groeien allemaal langzaam naar het moment toe dat Thé er niet meer zal zijn. Het blijft een onwezenlijk idee.

Wat is, terugblikkend, het belangrijkste dat je van Thé Lau en je periode bij The Scene hebt geleerd?

MIMILE: Moeilijke vraag, omdat ik met die groep zo vergroeid ben. Maar Thé’s vastberadenheid en doorzettingsvermogen hebben zeker sporen nagelaten. Kijk, we hebben ook platen gemaakt waar nauwelijks reactie op kwam. Dat een cd als ‘Marlene’ nooit tot het collectieve bewustzijn doordrong, verbaasde ons zeer erg. Na de succesjaren was dat echt een omslagpunt. Waarom iets aanslaat of niet, je kunt er niet altijd je vinger op leggen. Maar Thé zei dan altijd: ‘Doorgaan, doorgaan, doorgaan. Nooit buigen.

Op je single ‘We Are Dangerous’ zing je: “We could stay small and play it safe”: iets dat je als artieste nadrukkelijk níet wilde doen?

MIMILE: Je kunt op de bank blijven zitten en ambtenaar worden. Of je kunt je hart volgen en doen waar je altijd al van droomde. Het gaat eigenlijk over een vriendin, maar die ommezwaai heb ik zelf ook gemaakt. Ik heb mijn hele leven in The Scene gezeten en dat is nu voorbij. Toch heb ik er ik nooit aan gedacht bij de pakken te blijven zitten.

‘Ik heb laatst nog met Thé Lau een glas wijn gedronken en een sigaretje gerookt, net als in de oude tijden.’

In minstens drie liedjes op je cd verwijs je naar de zee.

MIMILE: Mijn vader is een zeeman, ik ben bij en op het water opgegroeid. Voor mij is de zee een metafoor voor rust. En voor vrijheid.

Vóór The Scene speelde je bij allerlei new wavebandjes. Met je soloplaat keer je terug naar je roots.

MIMILE: Ik heb een brede muzieksmaak, hou van zowat alles behalve house. Maar het was vrij natuurlijk voor mij die oude stijlen weer op te pakken. Er zit elektropop en folk in. Sommigen horen zelfs invloeden van Brian Eno en Talking Heads. Een coherent geheel is het nog niet helemaal. Maar dat komt wel.

Was het een ontnuchterende vaststelling dat geen enkel platenlabel bereid was je soloplaat uit te brengen?

MIMILE: We hadden het met The Scene allemaal al meegemaakt. Ik was dus niet verbaasd. ‘Dan breng je het toch gewoon zélf uit?’, zei Thé meteen. En zo geschiedde. Alles zelf doen is wel leuk, je leert er veel van. Maar het zou heerlijk zijn mocht een deel van het werk me uit handen worden genomen.

Hey, ik heb niet de illusie dat ik meteen overal kan gaan spelen op het niveau van The Scene. Ik moet het van onderaan weer opbouwen en ik besef dat het hard werken wordt. Ik wil de komende maanden flink repeteren met mijn band, zodat we er helemaal staan wanneer de cd uitkomt. Ik heb best al een hoop volgers via de sociale media, dus ik ben niet bang dat er niemand komt opdagen. Maar ik ben vooral blij dat Thé dit deel van het verhaal nog bewust kan meemaken. Wat ik doe als Mimile is een gok. Maar lukt het niet, dan heb ik tenminste toch een leuke tijd gehad.’

(Dirk Steenhaut)