The Bug brengt zijn ’tunnel sound’ met Dis Fig naar Gent: ‘We komen fucken met het feestje’

Komende zaterdag kan u tijdens Out the Frame opgaan in de immense sound van The Bug en Dis Fig, die er hun album In Blue voor de eerste keer live komen brengen. ‘Het wordt even atmosferisch als op plaat, maar als bonus zal het extreem luid zijn’

Kevin Richard Martin is een man van veel namen en geluiden. Onder zijn eigen naam maakt hij ambient en voorzag hij Tarkovsky’s Solaris al van een nieuwe soundtrack. Met Justin Broadrick van Godflesh vormde hij het hiphopproject Techno Animal. Samen met dichter Roger Robinson en Japanse artieste Kiki Hitomi is hij de bezieler van King Midas Sound.

Zijn bekendste alias is echter The Bug, de naam waaronder hij verschroeiende dubstep brengt. Vorig jaar bracht hij het razende album Fire uit, een agressieve dubstepplaat vol woeste bijdrages van gastrappers. Toch zal dat album niet te horen zijn tijdens de headlinerset van The Bug op hiphopfestival Out the Frame, dat op zaterdag 26 maart plaatsvindt in de Gentse Vooruit. In plaats daarvan neemt hij Dis Fig mee om hun gezamenlijke plaat In Blue uit 2020 te brengen, een veel atmosferischer en minder hiphop-achtig project.

Het wordt meteen je eerste liveshow met Dis Fig.

The Bug: Bijna. Het wordt mijn eerste volledige show met Felicia (Dis Figs echte naam, nvdr). Vorig jaar heeft ze al een gastverschijning gedaan tijdens mijn set op Unsound Festival in Polen, maar dit wordt de eerste keer dat we samen het hele album brengen. Heel spannend, want samen met het publiek hoor ik dit materiaal ook voor het eerst live. (lacht) Iedereen die mijn werk een beetje volgt, weet dat ik hou van viscerale muziek met intense bassen op een hoog volume. Als alles goed gaat, wordt het dus een overweldigende ervaring.

Hoe is jullie gemeenschappelijke album ontstaan?

The Bug: Felicia had mij een berichtje gestuurd om te vragen of ze een track van King Midas Sound in een van haar sets mocht gebruiken. Eerlijk gezegd had ik nog nooit van Dis Fig gehoord, maar daarna heb ik haar werk opgezocht en ik was erg onder de indruk. Over het algemeen was de muziek heel noisy, maar op enkele nummers bracht ze haast soulvolle r&b met bezwerende zang. Het was gelukkig toeval, want op dat moment had ik bijna alle instrumentals voor In Blue al gemaakt en was ik op zoek naar exact dat soort stem om er een atmosferische plaat van te maken. Ik had er zoals gewoonlijk rappers op kunnen zetten, maar dat was voorspelbaar geweest.

Had je eerst iemand anders in gedachten om de zang op In Blue voor zich te nemen?

The Bug: Voordat Felicia in the picture kwam, heb ik geprobeerd om samen te werken met Tirzah. Haar diepe, rokerige stem leek me perfect voor zo’n album. Jammer genoeg is daar niets van gekomen, maar met Felicia was het een heel positieve ervaring.

Je verwijst soms naar je muziek als ‘music for end times’. Zou je dat over het atmosferische In Blue ook zeggen?

The Bug: Heb ik dat gezegd? Kan ik me niet meer herinneren. (lacht) Ik kan me wel inbeelden dat journalisten dat bijvoorbeeld over Fire gezegd hebben. Maar over het algemeen klopt het wel. Voor mij draait muziek rond extreme, emotionele intensiteit, het moet impact hebben. Ik kan me niets erger inbeelden dan saaie, middelmatige liedjes. Altijd fris en origineel uit de hoek te komen: dat is de belangrijkste uitdaging, zeker nu er zo ongelooflijk veel muziek is en je je daarin moet onderscheiden. Bovendien wil ik, in tijden waarin technologie je geluid bepaalt, mijn eigen stempel op de machines blijven drukken in plaats van er onderdanig aan te zijn. In Blue is misschien minder in your face dan mijn andere albums als The Bug, maar ik heb er wel weer mijn persoonlijke sound mee kunnen uitdrukken.

Een andere term waarmee jullie het album soms beschrijven is ’tunnel sound’.

The Bug: Toen Felicia en ik discussieerden over het album dat we aan het maken waren, was dat inderdaad een beschrijving die constant terugkwam. We wilden een intieme plaat maken, eens niet voor in de club maar voor de after hours, wanneer de zon weer opkomt. Het gaat over jezelf onderdompelen in het melancholische geluid, volledig omringd worden door onze sonische wereld.

Hoe denk je dat die sound live zal uitpakken?

The Bug: Die focus op immersie en atmosfeer zal net zo aanwezig zijn als op plaat, en de bonus die een extra dimensie zal toevoegen is dat het extréém luid wordt. (lacht)

Out the Frame wordt voorgesteld als een hiphopfestival. Daarom was het enigszins verrassend dat je In Blue komt brengen en niet je recentere album Fire, waar veel meer op gerapt wordt.

The Bug: Voor mij was het een even grote verrassing als voor jou. (lacht) Vorige week ben ik met mijn vrouw eens de affiche afgegaan, en toen besefte ik pas hoeveel focus er op rappers lag. Eigenlijk komen we een beetje fucken met het feestje, maar ik vind het niet erg om contrast te brengen.

Zijn er andere artiesten op de line-up waar je naar uitkijkt?

The Bug: Om heel eerlijk te zijn: ik vond ze allemaal cool, maar er zat geen artiest tussen die me meteen van m’n sokken blies. Dat gezegd zijnde, het is een heel sterk gecureerde affiche. Geen dertien-in-een-dozijnhiphop, maar een heel divers beeld van het genre. Hoewel wij nogal contrasteren met de andere acts, ben ik heel blij om uitgenodigd te zijn voor zo’n coole line-up.

Ondertussen woon je zelf al twee jaar in Brussel. Heb je in die tijd de Belgische scene een beetje leren kennen?

The Bug: Absoluut niet. (lacht) Het is niet persoonlijk. Ik leef altijd in mijn eigen bubbel en heb niet de neiging om me in scenes te mengen. Ik denk dat 95 procent van de muziek in elk genre oninteressant is, en het is een kwestie van die gouden vijf procent te vinden. De artiesten die mij beroeren hebben altijd een hardcore mentaliteit. Daarmee bedoel ik geen hardcore punk, maar artiesten die de grenzen van muziek aftasten en doorbreken, dus hun eigen stem hebben gevonden. Als ik een Belgische artiest vindt die al die vakjes aankruist, fantastisch, maar het is niet omdat ik in Brussel woon dat ik enkel in de Belgische vijver ga vissen. Ik ben altijd en overal op zoek naar nieuwe geluiden.

Je houdt niet vast aan een scene, maar samenwerkingen zijn wel essentieel in je oeuvre.

Samenwerkingen zijn cruciaal in muziek, want het houdt je geest open en zorgt voor frisse ideeën. Daarnaast kan ik voor geen meter zingen, dus ik moet wel samenwerken met vocalisten. (lacht)

Met welke artiesten zou je in de toekomst graag nog samenwerken?

The Bug: Als ik een onmogelijk voorstel mag doen: Erykah Badu. Ook Rosalía vind ik geweldig. Zij is het bewijs dat je ook in commerciële muziek heel interessante dingen kan doen. Zeker wanneer ze zich waagt aan dancehall of reggaeton, genres waar ik zelf van hou, heeft ze me helemaal mee. Verder heb je nog Busta Rhymes, Damien Marley, Dizzee Rascal,…

Je noemt allemaal artiesten met een zekere sterrenstatus.

The Bug: Ik stoor me vaak aan de elitaire houding van veel mensen in de underground om alles dat commercieel is af te wimpelen en een klein bereik als statussymbool te zien. Zelf heb ik niet de bedoeling om obscuur te zijn. Mijn muziek klinkt compromisloos, maar op zich wil ik dat zo veel mogelijk mensen ernaar luisteren. De industrie deelt alle artiesten op in een underground en een overground, en dan is er precies een soort ongeschreven regel die stelt dat die artiesten niet mogen of kunnen samenwerken. Wat heel onnozel is, want de mainstream steelt toch al z’n ideeën uit de underground. (Lacht)