Whitney op Pukkelpop: een geestverruimende trip (down memory lane)

© Wouter Van Vaerenbergh
Michael Ilegems
Michael Ilegems Chef van Knack Focus en KnackFocus.be

Ayco Duyster kondigde Whitney, vier snotneuzen uit Chicago, aan als ‘ideale muziek voor in de auto, met de ramen naar beneden’. In een knusse tent op een festival gedijt hun soulpop anders ook perfect.

What’s the fuss?

Whitney is nieuw, maar zo voelt het niet aan: de leden verdienden hun sporen bij Unknown Mortal Orchestra en wijlen Smith Westerns – ja, de band die vijf jaar geleden in de Château aan het spelen was toen die noodlottige storm er huis hield -, de sound is een trip down memory lane, want geënt op de soul van Sam Cooke, folkrock in de lijn van Girls en powerpop genre Big Star. Heruitvindingen doen ze er niet mee, maar een dijk van een debuut (Light Upon The Lake) afleveren deden ze tot dusver wél al.

Toch niet beter de toog opgezocht?

Nope. Whitney – niet genoemd naar mevrouw Houston, wel naar een imaginaire persoon die de band ‘bijstond in zijn creatief proces’ – tekende in de gloednieuwe, haast huiselijke Lift-tent voor een feel good-set om u tegen te zeggen. Nochtans gingen veel van de songs over hartzeer en andere emotionele struikelblokken die spilfiguren Julien Ehrlich (drummer en zanger-met-heliumstem) en Max Kakacek (de man van de George Harrison-gitaren) ten tijde van de albumopnames moesten overwinnen.

Getormenteerd zagen ze er anders niet uit, die van Whitney. Elke bindtekst van Ehrlich verried een aanstekelijk gevoel voor humor. ‘Het is middernacht, jullie zouden dronken moeten zijn’, zei hij, naar eigen zeggen zélf nog groggy van een jetlag. ‘Iemand drugs bij? Grapje’, klonk het wat later. Geloof ons: geen geestverruimend middel dat een trip als die van Whitney had kunnen veroorzaken.

De highlights: Golden Days, laid back countryrock met een breezy trompetje; The Falls, met die heerlijk twangy gitaarsolo; het instrumentale Red Moon, Whitney-goes-jazz. En de DylancoverTonight I’ll Be Staying Here With You, die mocht er ook gerust wezen.

‘Een zekere tv-zender van hier noemde ons dé band om vandaag te gaan bekijken op dit festival. Ik kijk nauwelijks tv, maar toch: bedankt’, aldus nog Julien Ehrlich. Die zekere zender had gelijk: Whitney was misschien wel het beste wat dag twee van Pukkelpop te bieden had – hoort u dat, Craig David?

Materiaal voor uw Snapchatverhaal?

Afsluiter No Woman, een break-upsong, maar wel één van het soort dat een lach op uw gezicht toverde.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content