Slipknot op Pukkelpop: een minder lompe boeking dan u misschien zou denken

4 / 5
© Getty
4 / 5

Artiest - Slipknot

Locatie - Pukkelpop

Tobias Cobbaert

Het muzikale hoogtepunt van Slipknots carrière ligt al heel wat jaren achter ons, maar op Pukkelpop bewees de groep dat z’n show nog steeds als een huis staat. Ook op een festival dat bitter weinig met metal te maken heeft.

Slipknot op Pukkel- in plaats van Graspop. Op het eerste gezicht lijkt het een gigantische miscast. We kunnen ons namelijk perfect inbeelden dat iemand die de Amerikaanse band niet goed kende en even de headliner van de dag ging kijken zich een hoedje schrok door de agressieve herrie. ‘I can already see that there are some people in the back who are thinking: “what the fuck is going on on that stage?”’ grapte frontman Corey Taylor er zelf over tijdens zijn Pukkelpopshow.

Slipknot op 13 augustus 2022 in Finland. © Getty

Qua extreme metalbands zijn er echter niet veel kandidaten die de headlinerpositie op Pukkelpop beter zouden kunnen bekleden. Wie de tijd neemt om voorbij de vuiligheid en het misantrope geschreeuw te kijken, merkt dat de groep in feite popnummers brengt. De Slipknotformule is best simpel: lekker lomp doorraggen in de strofes, waarna een melodisch refreintje komt – hoe verder in hun carrière, hoe cleaner de vocals – en vervolgens mag de agressie weer invallen. Reeds sinds hun successingle Wait and bleed vanop hun titelloze debuut legde die formule hen geen windeieren, en twee decennia later zetten ze er alleen maar harder op in.

We moeten toegeven dat we zelf een beetje Slipknot-moe begonnen te worden. Die cleane refreintjes zijn op nieuwe singles Yen en The dying song (time to sing) wel érg gepolijst en plat geworden. De formule heeft z’n nut al bewezen, maar het kan niet de bedoeling zijn dat een Slipknot-song alle glazuur van onze tanden schraapt. Volgende maand brengt Slipknot zijn nieuwe album The end, so far uit. Wellicht slaat de titel gewoon op het vertrek van de groep bij platenlabel Roadrunner, al vragen wij ons na de recentste singles af of het geen tijd is om een punt de zetten achter die volledige carrière.

Circus

En toch. Toen Slipknot op Pukkelpop van achter zijn gigantische gordijn de bloedstollende introriff van Disasterpiece begon te spelen, begon ook ons hart weer sneller te kloppen. Toen datzelfde gordijn vervolgens neerviel en de volledige podiumopstelling onthulde, wisten we zeker dat Slipknot nog niet uitgespeeld was. In het midden Corey Taylor en de gitaristen, aan zijkanten geflankeerd door de percussionisten op verhoogde podiumdelen. Na al die jaren blijft het er toch imposant uit zien, net als de griezelige maskers van het collectief.

Slipknot op 13 augustus 2022 in Finland. © Getty

Er wordt vaak wat lacherig gedaan over de percussiesectie van Slipknot – één echte drummer en dan twee kerels die weinig meer doen dan op vaten slaan – maar live werkt die opstelling gewoon. De lompe, metalen klank van die beervaten vormt de ideale, lompe ondersteuning voor de beukende riffs en Corey Taylors rasperige geschreeuw. Ook de opgepoetste refreintjes kregen op die manier wat extra pit.

Maar de belangrijkste reden dat Slipknot live nog steeds weet te overtuigen, is de show die de negenkoppige band keer op keer op poten zet. Oké, het is circus, maar wel het soort circus waar er gewonden vallen als je niet goed oplet. Indrukwekkende projecties op de LED-schermen, de traditionele maskers van de groepsleden en genoeg vuur om de lichte regen te doen verdampen: zelfs als je de muziek van Slipknot helemaal niets vindt, is er altijd wel iets om naar te kijken. En geef toe: wanneer Shawn ‘Clown’ Crahan tijdens Duality met een brandende honkbalknuppel op een metalen vat begint te meppen, kun je dat toch alleen maar stoer vinden?

Gevoelige jongens

Over stoer gesproken. De gitaarriffs van Slipknot vertonen veel spierballengerol, en een Pulitzerprijs gaan ze voor hun teksten niet snel winnen. Ter referentie: op Pukkelpop speelde Slipknot twee nummertjes als bisronde. Het eerste droeg de titel People = shit en het tweede was Surfacing waarin Taylor als refrein ‘Fuck it all, fuck this world, fuck everything that you stand for’ schreeuwt. En toch waren we niet oprecht bang van de negen intimiderende figuren op het podium. Alles was duidelijk voor de show, mikkend op dezelfde entertainmentsfactor als een horrorfilm, en diep vanbinnen toonden Taylor en de zijnen dat ze eigenlijk best gevoelige jongetjes zijn.

Slipknot op 13 augustus 2022 in Finland. © Getty

Dat uitte zich niet enkel in de melige refreintjes, maar ook in de bindteksten. Of het nu de eerste of de tiende keer was dat je de groep aan het werk zag, Taylor verwelkomde iedereen in zijn Slipknotfamilie. Ongeacht huidskleur, afkomst, moedertaal of seksuele voorkeur. En ja, zelfs de mensen die achteraan verdwaasd stonden te kijken waren meer dan welkom. Slipknot wil vooral een thuishaven zijn voor alle outsiders. Wanneer Taylor in The heretic anthem ‘if you’re five five five, then I’m six six six’ schreeuwt, dan is dat natuurlijk een heel stoere zinsnede om zich te distantiëren van de maatschappij, maar tegelijk is het een herkenningskreet voor iedereen die zich net als Slipknot meer thuis voelt op een schreeuwerige metalshow dan eender waar anders. Wellicht zijn daar na gisterenavond weer enkele mensen bij gekomen.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content