Skunk Anansie op Rock Werchter: Een overdosis uitroeptekens

Waar Skunk Anansie verschijnt, hangt rampspoed in de lucht. U herinnert zich nog dat, zodra de groep in 2011 bezit nam van het Pukkelpoppodium, er spontaan een vernietigende tornado uitbrak. ‘God bestaat’, concludeerden sommigen toen. Maar misschien had Nietzsche toch gelijk? Dit keer bleven de tenten en kraampjes in ieder geval overeind.

What’s the fuss?

Kijk, dat vraagt ondergetekende zich nu al twintig jaar af. Maar er is duidelijk iets in de harde rocksound van de Londense groep dat mensen blij maakt. De Klubtent stond in ieder geval vol geestdriftige fans die ieder uitroepteken in de songs luidkeels euh… meeriepen.

Enkele feiten: Skunk Anansie (een ‘skunk’ is een stinkdier, een Anansie is een spinnenmens uit de Ghanese folklore, nomen est omen) wordt aangevoerd door een dame die zich als Skin (‘huid’) laat aanspreken. Die laatste heeft het niet begrepen op godsdienstfanaten, racisten, hamsters, mannen en bedenkers van waspoederreclame. In haar liederen veegt ze hen, zonder uitzondering, de mantel uit.

Skin heeft, naar men zegt, een koleriek temperament. Zelfs als ze bij de kruidenier een half pond belegen Gouda bestelt, doet ze dat schuimbekkend van woede. Soms komt er zelfs enig gestampvoet aan te pas, zeker wanneer de plakjes te dun gesneden zijn. Woede en engagement zijn haar core-business, kortom. O, en voor we het vergeten: haar muziek noemt ze ‘clit-rock’. Niets tegen stoere feministen, hoor. Maar het is al even subtiel als mannen die de vruchten van hun creativiteit aan de wereld zouden aanbieden als, pakweg, ‘foreskin-rock’. Dat nog niemand op dàt idee is gekomen!

Toch niet beter de toog opgezocht?

Toog, toilet, kelder, magazijn, diepvriezer… Er zijn massa’s plekken waar wij met plezier dekking zouden hebben gezocht. Ook al omdat we intussen weten dat een uur zoveel langer dan zestig minuten kan duren. Maar u kent ons: als er ergens te lijden valt, zijn wij er als de kippen bij.

U hoort ons niet beweren dat Skin niet kan zingen: ze heeft een stem als een klok. Het probleem is dat zodra ze begint te schreeuwen (zo’n 97 procent van de tijd dat ze op het podium staat) er iets knakt in ons hoofd. U zou dat verschijnsel een vorm van geestelijke verlamming kunen noemen. Of een overdosis, welja, uitroeptekens. Op dergelijke momenten horen wij niet meer dat ‘Twisted (Everday Hurts)’, ‘Weak’ of ‘Hedonism’ best goeie songs zijn of dat Skunk Anansie een straffe rockband is. Onze excuses dus aan iedereen die in de overvolle klub C ongeremd uit de bol ging en in Werchter het concert van zijn/haar leven heeft meegemaakt. Wij beloven u plechtig in behandeling te gaan en ons exemplaar van ‘Anarchytecture’ desnoods helemaal op te eten. Alles voor vrede en wederzijds begrip. Want zoals we van Skin hebben begrepen: “Yes, it’s fucking political”.

Toch worden we nog geplaagd door enkele prangende vragen. Tijdens ‘Beauty is A curse’ werden beelden geprojecteerd van dode rocksterren zoals Prince, Bowie, Lemmy en Amy Winehouse. Moeten we daaruit concluderen dat hun dood aan een acuut geval van schoonheid te wijten was? En toen Skin, vijftig minuten diep in de set “Let’s get serious now”, riep, betekent dat dan dat ze ons al de hele tijd voor het lapje had staan houden? Just asking.

Materiaal voor uw snapchapverhaal?

Enige messianistische neigingen zijn Skin niet vreemd. Tijdens ‘Twisted’ dook ze de frontstage in om, ver voorbij de mengtafel, haar fans hoogstpersoonlijk te gaan omhelzen. En ook later wandelde ze nog enkele keren over de schouders van de toeschouwers. De organisatoren waren stomweg die rode loper vergeten. Tja.