Ryan Adams @ Koninklijk Circus

Ryan Adams heeft de naam een wispelturig kereltje te zijn, maar tijdens zijn twee uur durende, ronduit magische soloconcert in Brussel maakte hij een herboren indruk. Geen grillen of oeverloze jams dit keer, maar een afgewogen, akoestische set waarin de parels voor het grijpen lagen.

DA GIG: Ryan Adams in Koninklijk Circus, Brussel op 5/11.

IN EEN ZIN: Met een akoestische gitaar, een harmonica en een piano als enige rekwisieten, serveerde Adams een pakkende set waarin geen enkel zwak moment te noteren viel.

HOOGTEPUNTEN: ‘Firecracker’, ‘Please Don’t Let Me Go’, ‘Let It Ride’, ‘When Will You Come Back Home’, ‘Two’, ‘This House is Not For Sale’, ‘Do I Wait’… Teveel om op te noemen. Zelfs het voorprogramma (Chris Stills) was uitstekend.

DIEPTEPUNTEN: geen.

BESTE QUOTE van Adams, nadat hij de eerste drie nummers zittend had afgewerkt: “Voor het volgende nummer ga ik rechtopstaan. Mijn kont dreigt namelijk in slaap te vallen.”

Adams behoort zonder twijfel tot de productiefste artiesten van zijn generatie. Sinds de singer-songwriter uit North Carolina in 2000 debuteerde met het alom bewierookte ‘Heartbreaker’, bracht hij al dertien langspelers uit, waarmee hij toetrad tot de elite van het folkrock- en alt.countrygenre. Reken daarbij zijn punk-, black metal- en hiphopuitspattingen en alle platen die onuitgebracht in de kluizen verdwenen, en je komt makkelijk aan het dubbele. Ryan Adams is enorm getalenteerd, zoveel is zeker, maar in het verleden was hij vaak ook wispelturig en onvoorspelbaar. Zijn gulzige consumptie van heroïne, cocaïne en alcohol maakten hem tot een ongeleid projectiel dat zijn optredens zowel langs hoge pieken als diepe dalen stuurde.

Intussen is Adams echter afgekickt en sinds zijn huwelijk met Hollywoodactrice Mandy Moore lijkt hij helemaal gekalmeerd. Al kan dat laatste ook te maken hebben met de gehoorproblemen waar hij last van heeft sinds de dokters twee jaar geleden bij hem de ziekte van Ménière vaststelden. Een en ander verklaart alvast waarom hij zijn band The Cardinals de laan uit stuurde en hij zich ging herbronnen met de opvallend ingetogen cd ‘Ashes & Fire’.

In het Koninklijk Circus, waar hij zijn 37ste verjaardag vierde, verscheen Ryan Adams in zijn eentje op het podium, met een akoestische gitaar, een harmonica en een piano als enige rekwisieten. Hij trad er aan voor een publiek dat, naar de reacties te oordelen, enkel uit devote fans en kenners bestond. De zanger oogde opvallend opgewekt en ontspannen en slaagde er moeiteloos in de zaal tot huiskamerproporties te herleiden, met een intimistische set waarin niet minder dan 29 songs de revue passeerden. Adams ziet zijn huidige tournee duidelijk als méér dan een promo-oefening, want uit het nieuwe ‘Ashes & Fire’ plukte hij slechts een handvol nummers. Wél grasduinde hij uitgebreid in zijn hele discografie en met uitzondering van ‘Rock’n’Roll’, ’29’ en ‘III/IV’ kwamen al zijn platen aan bod.

Het concert begon mijmerend en verstild met ‘Oh, My Sweet Carolina’ en daarmee was de toon gezet voor een avond vol tristesse en introspectie. “Ik heb droevige liedjes voor jullie in iedere toonaard”, beloofde Ryan Adams monkelend. “Wat zit er daar achter het gordijn? More sad songs! Maar hey, het volgende is niet triest, het is gewoon eh… miserabel”, grapte hij ter introductie van ‘Please Don’t Let Me Go’. Het nam niet weg dat de artiest tussen de liedjes door zeer geestig en ad rem uit de hoek kwam. Hij stak de draak met toeschouwers die hem voortdurend met hun mobiele telefoons fotografeerden, waagde zich aan een hilarische falset-improvisatie en gaf commentaar op zijn eigen songs. “Deze heeft eigenlijk nog een bruggetje nodig”, zei hij over ‘La Cienega Just Smiled’. De set was een aaneenschakeling van pakkende nummers als ‘Everybody Knows’, ‘Two’, ‘When Will You Come Back Home’, ‘Withering Heihts’, het met fraai fingerpickingwerk versierde ‘Let It Ride’ en het magische ‘This House Is Not For Sale’. Doordat hij in zijn eentje op het podium stond, had Adams de vrijheid alles te spelen wat in hem opkwam. Uiteraard leidde dat vaak tot aangename verrassingen.

Bij mindere goden zou zoveel traag en afgekloven materiaal misschien tot eenvormigheid hebben geleid, maar Ryan Adams’ vertolkingen klonken zo doorvoeld dat je niemand hoorde klagen. Heel af en toe ging hij aan de piano zitten (zie ‘Sylvia Plath’ en ‘New York, New York’), soms neigde hij naar country (‘Dirt Rain’, ‘The End’). Saai werd het echter nooit, want in ‘Firecracker’, ‘My Winding Wheel’ en ‘Crossed Out Name’ toonde hij zich bijzonder gedreven. Met ‘Somebody Remembers A Rose’, ‘Avenues’ en het naar Gram Parsons knipogende ‘Jackson Skyline’ diepte Adams zelfs enkel parels van zijn vroegere band Whiskeytown op. Jammer genoeg werd slotnummer ‘Come Pick Me Up’ enigzins verknoeid door twee dansende clowns die het publiek aan het lachen probeerden te maken, terwijl de song zich daar niet echt toe leende. Een grapje van Ryan Adams’ entourage wellicht. Maar toen de laatste tonen van ‘Evergreen’ waren uitgestorven, was iedereen het er over eens: dit was een schitterend concert van een man die zoveel klassieke songs uit zijn pen heeft geknepen, dat hij stilaan tot de Hele Groten mag worden gerekend.

Dirk Steenhaut

DE SETLIST: Oh, My Sweet Carolina / Ashes & Fire / La Cienega Just Smiled / Dirty Rain / My Winding Wheel / Sylvia Plath / Firecracker / Please Don’t Let Me Go / Everybody Knows / Let It Ride / Dear Chicago / Somebody Remembers the Rose / Chains of Love / New York, New York / Lucky Now / Two / When Will You Come Back Home / This House Is Not For Sale / Do I Wait / Jacksonville Skyline / Crossed Out Name / Withering Heights / Falsetto improv / The End / Come Pick Me Up // Avenues / Evergreen.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content