Japanse punkband Otoboke Beaver schipperde tussen onderkoelde stoerheid en vertederend enthousiasme, en bracht zo een van de meest aanstekelijke shows die we in lange tijd zagen.
De uitverkochte AB club kreeg een opvallend divers publiek over de vloer. Veel jonge vrouwen hadden voor het podium postgevat, maar achteraan in de zaal leek het alsof de Radio Willy-fandag er plaatsvond. Blijkbaar weet Otoboke Beaver, een punkband die uit vier Japanse vrouwen bestaat, generaties te overschrijden.
Het valt niet moeilijk te verklaren waarom het viertal zo’n breed publiek weet aan te trekken. Langs de ene kant rockt de groep minstens even hard als eender welke punkband aan deze kant van de wereld, met korte nummers waarin de opzwepende riffs en energieke zangpartijen elkaar in sneltempo opvolgen. Langs de andere kant is de muziek die ze schrijven ook gewoon belachelijk aanstekelijk, met enorm veel catchy melodieën en de energie van twintig Duracellkonijnen aan de Red Bull. En dan is er nog de bitse humor van de groep. Op de tracklist van hun Super Champon, hun recentste album dat ze op deze tour kwamen voorstellen, vinden we titels als I won’t dish out salads, Where did you buy such a nice watch that you are wearing en You’re no heros hut up f*ck you man-whore.
Punk in bloemetjesjurken
Toen het viertal het podium betrad, viel meteen op dat Otoboke Beaver lak had aan alle conventies en clichés rond stoere gitaarmuziek. Geen zwarte, leren outfits, maar kleurrijke bloemetjesjurken. Gewoon de vestimentaire smaak van de groep, of een feministisch statement in een genre dat vaak nog als typisch mannelijk gezien wordt? We kunnen het niet met zekerheid zeggen, maar voor die tweede interpretatie valt wel een lans te breken. Otoboke Beaver is misschien minder expliciet feministisch dan de oude riot grrrl-groepen van weleer, maar songtitels als Dirty old fart is waiting for my reaction en I am not maternal voelen als speelse middelvingers naar het patriarchaat.
Waar daarentegen geen discussie over mogelijk is, is dat Otoboke Beaver de zaal meteen inpakte met haar vinnige punknummers. Openingsnummer Yakitori, over kippenbrochettes in iemands brievenbus deponeren, begon meteen met een springerig drumpatroontje en aanstekelijke samenzang, om op het einde te ontsporen in georkestreerde chaos. Zo werd meteen duidelijk met welke formule Otoboke Beaver het publiek een uur lang zou entertainen: hectische passages en toegankelijkere gitaarpop wisselden elkaar constant af. En dan bedoelen we echt constant: de nummers van Otoboke Beaver duren zelden langer dan twee minuten, maar in die tijd krijg je doorgaans vijf verschillende riffs en drie tempowisselingen te horen. Moeilijk om consistent op te moshen, onmogelijk om stil op te blijven staan.
Middelvingers op het schoolfeest
De sardonische uitstraling van frontvrouw Accorinrin deed veel om de cool-factor van Otoboke Beaver te verhogen. Ze bedankte het publiek wel, maar deed dat met een sluwe glimlach en twee opgestoken middenvingers. ‘We are here to make money’ vertelde ze laconiek halverwege de set. ‘I bought a lot of chocolate. Expensive.’ Wanneer iemand uit het publiek zijn liefde betuigde, antwoordde ze dan weer droogjes ‘I don’t know what you mean’ – een verwijzing naar het nummer Pardon? Accorinrin was gekomen om haar nummers te brengen, niet om het ego van haar fans te paaien.
Minstens even amusant was de wisselwerking tussen Accorinrin en gitariste Yoyoyoshie, met gemak een van de meest enthousiaste performers die we ooit aan het werk zeggen. Telkens wanneer de muziek eventjes stil viel, schreeuwde ze ‘Otoboke Beaver’ alsof haar leven ervan af hing. Kwestie van niet te vergeten naar welke band we aan het kijken waren. Daarnaast zwaaide ze het publiek constant met een brede glimlach toe, alsof ze op een schoolfeest aan het spelen was en overal haar familieleden opmerkte.
Op die manier raasde Otoboke Beaver er in een uurtje 23 nummers door. De wisselwerking tussen onderkoelde stoerheid en vertederend enthousiasme, tussen springerige gitaarpop en verschroeiende punk, resulteerde in een van de meest aanstekelijke shows die we in lange tijd zagen.
Bij deze is het geld van de ticketverkoop dubbel en dik verdiend, hopelijk was het lekkere chocolade.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier