Op het Spotfestival in Aarhus waren dit jaar ruim 130 groepen te zien en die waren lang niet allemaal even goed. Maar omdat we niets liever doen dan u het leven makkelijker te maken, pikten we er negen uit die, volgens ons, het potentieel hebben om ook bij ons een publiek te vinden.
Op het Spotfestival in Aarhus waren dit jaar ruim 130 groepen te zien en die waren lang niet allemaal even goed. Maar omdat we niets liever doen dan u het leven makkelijker te maken, pikten we er negen uit die, volgens ons, het potentieel hebben om ook bij ons een publiek te vinden.
1. CHIMES & BELLS. Het optreden van dit vijftal werd voorafgegaan door een serieuze buzz. Tenslotte was zangeres, celliste en toetsenspeelster Caecilie Trier, de spilfiguur van Chimes & Bells, voordien al betrokken bij vooraanstaande Deense bands als Choir of Young Believers, Le Fiasco en Our Broken Garden. De groep speelde donkere, bezwerende songs uit haar debuut-ep ‘Into Pieces of Wood’, met Velvet-achtige drones en een stem die herinnerde aan die van Nico, zij het dan zonder Teutoons accent. Deze Mazzy Star-met-weerhaken heeft intussen al een contract met het Brise label Bella Union of zak. U hoort er dus nog van, zoveel is zeker. (www.myspace.com/chimesandbells)
2. CODY. Americana? Folkrock? Alt.country? Zeker is dat dit zevenkoppige gezelschap, aangevoerd door zanger-gitarist en songwriter Kasper Kaae warme, bedachtzame muziek maakt, die naast die van Bonnie ‘Prince’ Billy of Phosphorescent geenszins uit de toon zou vallen, en versierd wordt met viool, cello, harmonica, pedalsteel en expressief gitaarwerk. Cody’s debuut-cd ‘Songs’, met fraaie liedjes als ‘Your Window’ en ‘Down in the Dark’, ligt sinds kort ook bij ons in de betere platenzaak. Slechts één woord: klasse. (www.myspace.com/codysongs)
3. THOMAS DYBDAHL. Deze soulvolle en charismatische singer-songwriter, die, samen met leden van Jaga Jazzist en The Shining, ook deel uitmaakt van The National Bank, is in het Noorden razend populair. Toch maakt hij, door zijn uitstapjes naar jazz en blues, verre van hapklare popmuziek. Dybdahls stem doet afwisselend denken aan John Martyn en Mark Eitzel en de songs uit zijn vijfde cd ‘Waiting for that One Clear Moment’ zijn alweer van bijzonder hoog niveau. In afwachting van een Belgische release kunt u opzoek naar de titelloze ‘Best of’ die PIAS enkele maanden geleden bij uw platenboer deponeerde. (www.myspace.com/tdybdahl)
4. THE KISSAWAY TRAIL. De gedrevenheid van Arcade Fire, gekoppeld aan aanstekelijke Beach Boys-koortjes en kwikzilveren melodieën: dat is de specialiteit van dit kwintet, dat samen met Editors door Europa toerde en ook al te zien was tijdens Les Nuits Botanique. ‘Sleep Mountain’, de tweede cd van The Kissaway Trail op Bella Union, werd internationaal met lof overladen, en live klinkt de band nog overtuigender. Songs als ‘Smother + Evil = Hurt’ en ‘SDP’ klonken ons nu al als klassiek in de oren. De heren stond dan ook met zichtbaar plezier op het podium en gaven zich voor 200 procent. (www.myspace.com/thekissawaytrail)
5. KANDY KOLORED TANGERINE. The Velvet Underground in een psychedelische bui. Black Rebel Motorcycle Club met orieëntaalse gitaarmotiefjes en een dreinerig orgeltje. Het zijn slechts pogingen om de bezwerende, intense en uitgesponnen songs van KKT enigszins te omschrijven. De groep, net bevallen van de prima cd ‘The Perfect Swell’, illustreerde haar muziek op het podium met abstracte maar fascinerende visuals in zwart-wit. Een sfeervolle trip, ook voor wie geen geestesverruimende middelen bij de hand had. (www.myspace.com/kandykoloredtangerine)
6. SLEEP PARTY PEOPLE. Eenmansproject van ene Brian Batz, die zich graag verkleedt als konijn en warme, dromerige muziek serveert met behulp van gitaar, keyboards, belletjes en elektronica. De songs op zijn titelloze debuut-cd houden ergens het midden tussen Sparklehorse, Daniel Johnston en MGMT. Intrigerend en verslavend. Voor dit soort ontdekkingen blijven we graag naar Denemarken reizen. (www.myspace.com/sleeppartypeople)
7. ESTHER MARIA & THE SONG HORSE. Alt.country uit Jutland? Welzeker. Op haar debuut-ep ‘My Black Heart’ houdt Esther Maria het midden tussen PJ Harvey en Carla Torgerson van The Walkabouts. Ze heeft een stem die je bij je nekvel grijpt en songs die door haar band met het juiste gevoel worden ondersteund. Dit najaar trekt de zangeres naar New York om er een cd in te blikken met de assistentie van Kramer, poducer van onder anderen Jad Fair en Galaxie 500. (www.myspace.com/esthermariamusic)
8. PINKUNOIZU. Dit jonge, tienkoppige gezelschap met veel gitaren en een blazersectie herinnerde af en toe aan Broken Social Scene. Zijn uitgesponnen nummers deden nog wat schetsmatig aan, de muzikanten tastten soms onzeker in het Duyster en stilistisch waren de songs zo verschillend dat je vergeefs zocht naar een rode draad. Maar Pinkonoizu had goede ideeën in overvloed en durfde tenminste van de platgetreden paden af te wijken. De nummers die we al mochten beluisteren van zijn debuut-cd-in-aanbouw-klonken alvast veelbelovend. (www.myspace.com/pinkunoizu)
9. AGNES OBEL. Zopas verscheen bij PIAS de ep ‘Riverside’, waarop de in Berlijn wonende chanteuse John Cales ‘Close Watch’ covert. Live laat de klassieke geschoolde pianiste zich begeleiden op cello en akoestische gitaar, wat resulteert in dromerige, intimistische liedjes. Niets nieuws onder de zon, maar te degelijk om zomaar onder het tapijt te vegen. (www.myspace.com/obelmusic)
Dirk Steenhaut
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier